(advertentie)
(advertentie)
(advertentie)

Vanuit zijn Vlaamse denktank filosofeert tot ons de enige echte Cannasoof. Dit keer wrikt en wroet hij in het anders zijn. Want anders zijn ‘wij’ de cannabis liefhebbers der Lage Landen, al moet er nog veel veranderen voordat ook wij op het door de VS aangevoerde legale wietpad aanhaken. Over het hoe & waarom niet of wellicht toch wel…

Anders zijn…

Het woord eigen-aard-ig herbergt één van de meest essentiële menselijke karaktertrekken, namelijk anders zijn. Ieder van ons kan op basis van, minstens, één identiteitsonderdeel bij één of andere minderheidsgroep ingedeeld worden. Misschien bent u rolstoelgebruiker, gesluierd, jood, geamputeerd, Tibetaan, zwart, protestants, stotteraar, travestiet, homoseksueel, zwaarlijvig, christen, Nederlander, Belg, mongool, anorexisch, depressief, vrouw, moslim, belastingbetaler… Misschien bent u een Tibetaanse homoseksuele mongool met een lichte neiging tot protestantisme of bent u een vette, depressieve, Belgische travestiet met een Waalse moeder en drie tepels. En toch… Indien het u bevalt zie ik niet onmiddellijk een reden om u te schofferen, laat staan u onder een verpletterende ambtenaarsbottine te stoppen.

Logisch

cs1

[illustratie: Toonstyle.com/Shutterstock]

Misschien zijn het mijn eigen eigen-aard-ige karaktertrekken die me ervan weerhouden om anderen rede-loos, op basis van hun anders-zijn, te willen benadelen. Indien men deze kenmerken gebruikt om mensen op één of andere manier, hetzij burgerlijk, werk gerelateerd, fiscaal, strafrechterlijk of op een ander terrein te discrimineren ziet men een arbitraire, dictatoriale en dus absolute macht aan het werk. Gelukkig is er vaak een manier gevonden om al deze verschillende menselijke minderheidsgroepen met hun eigenaardigheden om te smeden tot een relatief goed werkende samenleving. Hier en daar hoort men wel eens een slechte of flauwe mop over ‘hen’. Maar mensen die om welke reden dan ook tot een minderheid behoren, mogen toch meestal, minstens, op een bepaalde elementaire rechtvaardigheid en beleefdheid van de meerderheidsgroep rekenen. Fair enough! Waarom zou het ‘anders-zijn’ van een medemens een negatieve behandeling legitimeren? Lijkt logisch, niet?

Misschien, maar toch …

De marginalisatie van de Belgische, en misschien ook Nederlandse, cannabisgebruiker heeft volgens mij te maken met de onkunde om een degelijk blok te vormen

Blijkbaar heeft de ‘Verlichting’ niet al het bijgeloof tijdens haar optocht uitgedoofd. Ergens ter wereld wordt er wel één of andere groep mensen, tijdelijk of permanent, met duivelse eigenschappen geassocieerd en ten gevolge hiervan gediscrimineerd en in de beschuldigdenbank geduwd. Alleen in extreme gevallen worden deze groepen verbannen, gevangen gezet of vermoord. Daarnaast is het bekend dat er vaak een duidelijk verschil is bij de benadering van bepaalde subgroepen door de publieke opinie, de media, de overheid en/of justitie. Net hierom is het zo belangrijk dat een minderheidsgroep door een (eigen) belangengroep vertegenwoordigd en verdedigd wordt. Menig representant van zulke minderheidsgroep zal hierbij hinder ervaren maar zal zich tegelijk door één of andere politieke beweging, middenveldorganisatie of achterban gesteund voelen. Deze representatie is een essentieel instrument indien de te vertegenwoordigen groep aanstalten wil maken om een erkende en valabele groep binnen de samenleving te worden. Bij afwezigheid is de groep gedoemd in de marge te blijven en verder te marginaliseren. Dit proces kan decennialang aanhouden…

Weinig animo

De marginalisatie van de Belgische, en misschien ook Nederlandse, cannabisgebruiker heeft volgens mij te maken met de onkunde om een degelijk blok te vormen. Hoewel ze een niet te verloochenen aantal leden telt, minstens enkele honderdduizenden volwassenen in ieder land [1], kunnen cannabisgebruikers op bijzonder weinig expliciete steun van een politieke beweging en/of middenveldbeweging rekenen [2]. Het lijkt wel of ze de pest verspreiden. Ook zichzelf vertegenwoordigen is tot nog toe weinig succesvol geweest. Op de enkeling na is er maar weinig animo bij de weedroker om zijn ‘anders zijn’ bekend te maken.

De cannabis-minderheidsgroep

shutterstock_116488240

[illustratie: Andrei Verner/Shutterstock]

Het moet gezegd dat het eigen-aard-igheidje van de cannabisgebruiker voor de Belgische meerderheidssamenleving niet alleen thuishoort in het duistere rijk van de Taboe’s met een vette hoofdletter T. Daarnaast riskeert het Belgische lid van de cannabis-minderheidsgroep naast de mogelijke scheldwoordentirade, familiale- en religieuze excommunicatie, onterving en pijnlijke stigmatisering, een middeleeuwse aandoende strafrechterlijke vervolging.  Vooral dit laatste is veelal een begrijpelijke reden om zich niet publiekelijk te uiten als cannabisgebruiker, waardoor een broodnodige frontvorming achterwege blijft. Nochtans zal deze minderheidsgroep zich politiek moeten organiseren of gesteund weten, wil ze op een betere behandeling kunnen hopen.

De essentie in bovengeschetst verhaal is de mogelijkheid tot en de vorming van een politieke organisatie, dit hoeft geen politieke partij te zijn, waardoor de noden van minderheden verdedigd worden. De VS verschaffen ons uitstekend bewijsmateriaal omtrent het belang van een politieke organisatie onder impuls van de bevolking.

Wat het Amerikaanse cannabisvoorbeeld eveneens duidelijk illustreert, is dat het volk in veel gevallen tot een heel ander besluit komt dan de beroepspolitici die het zogenaamde ‘algemene belang’ verdedigen

Ongeveer de helft van de Amerikaanse staten geeft aan haar bevolking de mogelijkheid om zich via referenda politiek te organiseren. Wanneer men met deze kennis naar het statelijke cannabisbeleid in de VS kijkt dan ziet men dat er in een groot aantal gevallen een legalisering volgt nadat de bevolking zelf een referendum organiseerde. Wat het recreationele cannabisgebruik betreft, kwam de legalisering in de vier Amerikaanse staten (Colorado, Alaska, Oregon en Washington) er na referenda. In 2016 verwacht men een voortzetting van deze legaliseringgolf ten aanzien van cannabis in de VS. Onder andere in Californië, met meer dan 37 miljoen inwoners de bevolkingrijkste staat, vindt een referendum plaats om het recreatief cannabisgebruik te legaliseren. Mocht deze campagne succesvol blijken, zou dit mogelijks voor een domino-effect kunnen zorgen bij de andere staten en dan zou het hek pas goed van de dam zijn…

Democratie… wat was dat ook alweer?

shutterstock_128552312

[illustratie: julie deshaies/Shutterstock]

Deze mogelijke Amerikaanse (r)evolutie zal heel waarschijnlijk ook de mondiale en Europese houding en wetgeving op een gegeven moment ten aan zien van een ‘eigen-aardige’ subcategorie mensen beïnvloeden. Wie weet worden deze mensen vanaf dan zelfs als ‘menselijk’ beschouwd en au sérieux  genomen!

Wat het Amerikaanse voorbeeld eveneens duidelijk illustreert, is dat het volk in veel gevallen tot een heel ander besluit komt dan de beroepspolitici die het zogenaamde ‘algemene belang’ verdedigen. Een meer democratische samenleving, waarin de bevolking het bindend referendum als een volks wapen kan gebruiken, zou wel eens de oplossing voor veel maatschappelijke problemen kunnen zijn. Maar als er nu net één ding is waar (Europese) beroepspolitici nog allergischer voor zijn dan de eigen-aard-igheidjes van de (sub)bevolking dan is het wel macht aan de bevolking geven.

Democratie… wat was dat ook alweer?

De Cannasoof

[1] Een VN-rapport uit 2014 schat dat er binnen de wereldbevolking gemiddeld 3,8% van de (jong)volwassenen  (tussen 15-64 jaar) cannabis gebruikt
[2] In Nederland ligt dit met een (slecht) gereguleerd coffeeshopmodel toch anders. Hier vindt men  politici die zich voor de cannabisgebruikers inzetten, zoals onlangs nog bleek met de 21-jarige Tyas Bijlholt van D66 in Vathorst

LEESTIPOnlangs sprak ik met Ethan Nadelmann, voormalig professor politicologie aan Princeton, over het Amerikaanse politieke cannabisbeleid. Vandaag is hij de executive director van het Drug Policy Alliance (DPA), een non-profit organisatie waarmee hij aan de basis ligt van vele succesvolle statelijke legaliseringprogramma’s in de VS. Daarnaast was het DPA als organisatie betrokken bij de legalisering in Uruguay en onlangs in Canada. Het hele interview kan u HIER op mijn website lezen

[openingsfoto: Mooshny/Shutterstock]
(advertentie)