Topstories

(advertentie)

In Groot-Brittannië overleed enige maanden geleden Patricia Tabram. Jennifer Zansa brengt hulde aan deze zeer bijzondere cannabisactivist, die zonder winstbejag altijd voor iedereen klaarstond met zelfgebakken wietlekkernijen. Ze wilde haar ‘recht op medicijn’ nooit opgeven, zelfs niet als dat de cel betekende…

De magie van Oma Wiet

Dit is nu eens een vrouw wier leven gevierd moet worden. In Hexam, Northumberland – een plek waar ik zelfs nog nooit van gehoord had voordat ik deze column schreef en al helemaal niet een plaats die bovenaan de lijstjes prijkt in termen van progressief of liberaal denken – leefde grootmoeder Patricia Tabram. En daar vertoonde ze ook haar magic tot aan haar tragische dood in augustus. Welke magie, vraag je? Nou, in een gedeelte van Groot-Brittannië dat stikt van de grootschalige wietkwekerijen en waar regelmatig spraakmakende arrestaties van criminele bendes plaatsvinden, vertegenwoordigde Pat Tabram een heel ander aspect van de cannabisindustrie.

Veel liever dan woekerwinsten maken met enorme wietoogsten was mevrouw Tabram een echte activist, met als prioriteit het helpen van haar vrienden en haar gemeenschap. Zij geloofde met heel haar hart in het recht om copieuze hoeveelheden cannabis te koken, om zo talloze brouwsels te creëren zoals cakes, snoepgoed en zelfs stoofschotels. Vervolgens voorzag ze haar vriendenkring van haar THC-kookkunsten om ze te helpen bij een scala van aandoeningen en ziekten, variërend van slapeloosheid tot chronische pijn. Ze vertegenwoordigde zelfs de Legalise Cannabis Party bij de algemene verkiezingen in 2005!

Soort cannabis social club

Ze was ook voorzitter van een ‘keukentje’ waaraan haar innige vrienden geld doneerden in ruil voor een stukje van de oogst. Daarmee runde zij effectief een vorm van een cannabis social club, jarenlang voordat dit concept populair werd op het Europese continent. En om het helemaal mooi te maken; ze was hard bezig met het schrijven van een boek getiteld ‘Oma Eet Cannabis’, waarmee ze van plan was een verklaring te geven voor haar overtuigingen en tegelijkertijd een aantal van haar heerlijke recepten openbaar te maken. Recepten als ‘limoen-citroen-wiet-kwarktaart’ of ‘kip-prei-wiet-stamppot’… Helaas lijkt het erop dat het boek nooit afgekomen is – wat eeuwig zonde is – want ik zou vast en zeker een exemplaar kopen!

Zij stond sterk in haar geloof dat cannabis een medicijn is dat je op een veilige manier beschikbaar moet maken voor hen die het nodig hebben

Ondanks dat haar illegale activiteiten haar buiten de wet deden duikelen, stond zij sterk in haar geloof dat cannabis een medicijn is dat je op een veilige manier beschikbaar moet maken voor hen die het nodig hebben. Vele malen verklaarde ze dat ze bereid zou zijn om een gevangenisstraf te ondergaan indien noodzakelijk. En dat een celstraf haar geenszins zou afschrikken om door te gaan met haar operaties, direct vanaf het moment dat ze weer vrij op vrije voeten zou komen.

Twee arrestaties in 1 maand

In 2005 werd mevrouw Tabram gearresteerd en beschuldigd van het bezit en de teelt van cannabis, als gevolg van een politieoverval waarbij haar wietplanten op het zolderkamertje ontdekt werden. En slechts een maand later werd ze opnieuw opgepakt, dit keer voor het bezit van 242 gram cannabis en ontelbare gripzakjes. In de ogen van de Britse wetgever betekent dit maar één ding: drugshandel!

Het leek er op alsof de autoriteiten een voorbeeld wilden stellen, maar in een atypische blijk van grootmoedigheid veroordeelde de rechter die de eerste zaak behandelde haar tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van 6 maanden voor het kweken. Voor de latere beschuldiging van bezit met de intentie om te handelen – die plaatsvond terwijl Grandma Weeds voorwaardelijk vrij was! – kreeg ze slechts een werkstraf. Hoewel dan weer wel het maximum van 250 uur, en ik kan jullie uit eigen ervaring vertellen dat dit geen pretje is…

Een ‘speciaal’ koekje voor politie

Desalniettemin leek het er op dat mevrouw Tabram niet erg getroffen werd door de sterke arm van de wet. Tegenover de BBC verklaarde ze doodleuk: “Ik ga gewoon door met mijn medicijn. De politie kan iedere week naar mijn huis komen. Ik zal ze een kopje thee geven. Ik zal ze een fatsoenlijk koekje erbij serveren, wat uiteraard vol medicijn  zal zitten. En ik zal ze wat wiet geven zodat ze me kunnen beschuldigen, keer op keer opnieuw.”

Bingo, Oma Wiet! De wereld heeft meer activisten van jouw kaliber nodig. En wij zouden nooit moeten vergeten hoe belangrijk het werk is dat overal op aarde gedaan wordt door eerlijke, niet-criminele mensen die toegewijd zijn om de boodschap te verspreiden dat cannabis een veilig en effectief medicijn is. Rust in vrede, je zult nooit vergeten worden!

Voor meer informatie over oma Pat Tabram, check de Cannabis Campaigners guide over haar leven en werk

(advertentie)