Topstories

(advertentie)

Nu de kruitdampen van de softdrugsoorlog bijna vervlogen zijn, plaatst columnist BongZilla de tragische gang van zaken in Nederland – dat vrolijk doorgaat met de strijd – in historisch perspectief. Ofwel: waar heeft het zo mis kunnen gaan en wat zoekt iedereen onder de Spaanse cannabiszon?

Top 10 leuke landen

Ooit sloegen de Nederlanders (inclusief Belgen nog) liefst tachtig jaar lang zoveel mogelijk schedels van Spanjaarden in en andersom. Iets met het geloof of zo. Eeuwenlang bestreden de twee zeevarende naties elkaar om de wereldhegemonie, om ten slotte allebei vrij roem- en kolonieloos te eindigen in de subtop van welvarende naties. Met dank aan een bepaald ‘landbouwgewas’ waarvan de naam begint met een c en eindigt met annabis wist Nederland (zonder Belgen inmiddels) zich terug omhoog te knokken naar een Top 10 notering in leuke landen om in geboren te worden. Olé olé, niks aan het handje, oogje toeknijpen en iedereen vaart er sociaaleconomisch maar ook geestelijk prima bij. Spanje ondertussen corrumpeerde zich richting de status van junk, al moeten we in dit geval dan niet alleen aan drugs denken, maar ook aan de internationale financiële statusbeoordeling. Junk staat dan uiteraard voor kansloos.

Hollandse Hennepoorlog 1996 – nu

Om onbegrijpelijke reden – vanuit gezond geestelijk standpunt gezien, niet vanuit christelijke-liberale-conservatieve hoek – gooide Nederland vanaf midden jaren negentig keihard zijn eigen glazen in. Naar Amerikaans voorbeeld en met stevige Franse en Duitse knietjes in onze rug ging Nederland ook over tot een War on Drugs. Vooral een oorlog tegen cannabis trouwens, want in de echt criminele ondergrondcircuits van cokehandel en gbh-kampers wagen justitie en politie zich bij voorkeur niet. Veel te moeilijk ook vooral, want het is veel simpeler om een heksenjacht op zichtbare heksen te openen. En dus zijn de coffeeshops en de growshops de pineut.

Geharde criminelen

Vanaf het begin van het drugs- of gedoogbeleid in de vroege jaren zeventig waren drugs nagenoeg helemaal een zaak van de volksgezondheid, maar net voor de heksenjacht op cannabis werd ingezet eigenden opeenvolgende justitieministers zich op volstrekt ondemocratische wijze het onderwerp toe. Met de ons inmiddels zo bekende demonisering als speerpunt van het drugsbeleid, dat laat zich raden. Wat betreft de cannabisrealiteit in Nederland veranderde er niets in het aantal joints dat er werd gerookt en het zal mij verbazen als er minder wiet is gekweekt. Maar wat wel veranderde is de kwaliteit van de wiet, die kelderde met elke wetswijziging weer fors naar beneden omdat het kweken van wiet je op zwaardere juridische sancties komt te staan dan pakweg een kind misbruiken, iemand vermoorden of zomaar wat zinloos geweld op dieren loslaten. Met als logisch gevolg dat op een enkele idealist na alleen nog geharde criminelen zich met de productiekant van de cannabiszaak bezighouden.

En bedankt hè CDA en VVD (en christenradicalen van CU en SGP, evenals PVV moslimvrezers).

In plaats van de historisch gerechtvaardigde positie van cannabisland nummer 1 op te eisen, besloten de plucheklevers in Den Haag gewoon te ontkennen dat de wereld anders denkt over cannabis

Wat er echter – en  en nog vrij radicaal ook – veranderde, is de houding in de rest van de welvarende wereld ten aanzien van drugs, of liever gezegd tegenover cannabis.

Eerst waren het nog wat mindere goden qua inwoneraantal en defensiebudget die het werkelijk liberale initiatief namen in de ontdemonisering van cannabis – Zwitserland, Portugal, Tsjechië, Uruguay.  Alras sloot ook de U.S.A. hier zich bij aan. Heel erg enthousiast en voortvarend bij aan, mogen we gerust stellen. Wie had dat toch ooit gedacht van de uitvinder van de War on Drugs?! Nou, de regerende partijen in Nederland in ieder geval niet, waarvan de volop doorwoekerende hennepoorlog afdoende getuige is. In plaats van de historisch gerechtvaardigde positie van cannabisland nummer 1 op te eisen, besloten de plucheklevers in Den Haag gewoon te ontkennen dat de wereld anders denkt over cannabis, met economisch succes en al.

Wietvoorsprong verspelen

Dat Nederland zich dankzij falende politici en justitieministers de zeer lucratieve legale wietkaas van het brood laat eten, kan elke vmbo-scholier met 1 les economie achter de door Red Bull geteisterde kiezen bevestigen. Niet de miljoenen vliegen in het rond in de landen die cannabis gereguleerd of simpelweg gelegaliseerd hebben, maar de miljarden! Miljarden waarvan Nederlandse ondernemers en de staat zelf flink hadden kunnen profiteren wanneer we de opgebouwde wietvoorsprong niet zo tragisch hadden verspeeld onder het eindeloze repressieve cannabisbeleid van de hoogst-verantwoordelijken en hun kritiekloze politie- en justitieambtenaren. Als je ooit het cliché ‘gemiste kans’ mag en kan gebruiken is het hiervoor.

Nederland heeft de kans gemist om leidend te zijn in de wereldwijde cannabisrevolutie en nu plukken anderen daar de rijpe vruchten van.

Onder de Spaanse cannabiszon

Wat ons terugbrengt in Spanje, want daar bloeit genoemde vrucht volop. Van onderaf, omdat de mensen het wilden en deden is daar een cannabisrevolutie gaande, met kwaliteiten die de eveneens eerder genoemde 80-jarige oorlog met 79 jaar had kunnen bekorten. Zonder overdrijving gesteld: het gonst van de cannabisactiviteiten onder de Spaanse zon. De traditionele sinaasappels en olijven worden in recordtempo en zonder verdere valse tranen omgeruild voor het hippe en commercieel interessante product wiet. Nou wil het daar wel groeien ook natuurlijk, dus zowel van buiten als binnen verovert onze cannabis het ganse land.

En kijk, wie zien we daar vrolijk rondhuppelen in pak ‘m beet Barcelona of Baskenland? Het zijn verdorie die Nederlandse cannabisondernemers, die uit arren moede het vaderland de rug toekeren en onder de Spaanse zon – en het eveneens  bijzonder warme wietklimaat – hun bedreigde zaken opnieuw optuigen.

Met de groeten, complimenten en vriendelijke hulp van onze voormalige aartsvijand Spanje dus 🙁

 

(advertentie)