Topstories

(advertentie)

Internationaal cannabiscolumnist Jennifer Zansa heeft nooit rust in haar kont. Altijd op reis en als ze ergens is, begint het dromen weer gewoon van vooraf aan. Maar nu… nu heeft ze het (wiet)paradijs op aarde gespot en gelukkig is ze zo aardig om dat met jullie allemaal te delen.

Paradijselijke dromen

Jarenlang heb ik gedroomd over Zuid-Amerika. Luie dagen in de heuvels aan de voet van het Andesgebergte, de kreten van kapucijnapen die zich zoetjes vermengen met het geklater van een dozijn minuscule watervallen wanneer die relaxed hun weg bergaf zoeken…

En daarna, toen dat toch allemaal een beetje serieus en saai leek, verlegde mijn aandacht zich naar Zuid-Oost Azië. Mijn hoofd vulde zich met visioenen van zwoele, woeste nachten op een gezonde mix van paddenstoelenpizza’s en veel te veel MDMA, met de fotogenieke perfecte maan schijnend aan de hemel…

Een Japan eilandje…

Ik heb ook gedroomd over Japan, waar het lijkt alsof ze een eiland voor alles hebben: een konijneneiland, een herteneiland, een katteneiland en zelfs een vosseneiland. Maar – zonder dat ik het mij realiseerde – hadden de altijd betamelijke Japanners 1 duidelijke nalatigheid, die het bij nadere beschouwing onmogelijk maakt om mijn dagen daar te slijten.

En wat is die tekortkoming dan wel, hoor ik jullie vragen? Wat is die verschrikkelijke dwaling die er nu voor zorgt dat de honderden magische Japanse eilanden zo onaantrekkelijk zijn in mijn ogen? Ik bedoel, ze hebben er warmwaterbronnen en ik ben fokking gek op warmwaterbronnen… dus wat in godsnaam kan het zijn?

Nou, het is redelijk eenvoudig eigenlijk. De Japanners zijn fokking vergeten om het enige superbelangrijke en echt voor de hand liggende eiland toe te voegen aan hun collectie, het eiland dat alle andere eilanden overbodig maakt bovendien: het WIET EILAND!

Bloody Australiërs

En in de plaats daarvan – net als ze altijd doen met de cricketwedstrijden… ieder… verdomd… jaar… – duiken die bloody Australiërs in het gapende gat en snaaien de kroon weg van de onfortuinlijke prutsers. Paraderend kraaien ze wereldwijd victorie en lachen hun bloody perfecte Aussie-tanden bloot. Een lach die alleen maar mogelijk kan zijn met oneindig veel betere tandartszorg dan die van de Britse regering, zelfs als die eeuwig aan de macht zou blijven.

Maar ik dwaal wat af. Nog minder kans dan perfecte tandartszorg is er dat de Britse regering ons voorziet van een fokking wieteiland, en ik weet wel wat er van de twee het hoogste op mijn prioriteitenlijstje staat.

Met dank aan een of andere maas in de wet, waarvan ik dan denk dat een of andere gewiekste politicus die gewoon met potlood in het wetboek heeft gekrabbeld

In hemelsnaam, waar heb ik het over? Wel, voor diegenen die hun kop in het zand hebben zitten; vorige week werd aangekondigd dat een kleine rots – slechts 5 bij 8 kilometer en bekend onder de naam Norfolk Island – op enig moment de nieuwe thuishaven wordt van een zekere miss Jennifer Zansa. En dat niemand anders zich het idee in die zandkop moet halen om in haar territorium te verschijnen.

1 ton medicinale wiet

Oeps, sorry. Wat ze daadwerkelijk hebben aangekondigd is dat Norfolk Island een metrische fokking-ton wiet gaat kweken, en dat is allemaal legaal en bovengronds. Met dank aan een of andere maas in de wet, waarvan ik dan denk dat een of andere gewiekste politicus die gewoon met potlood in het wetboek heeft gekrabbeld. Maar wat de hel, als het corruptie is die mij ten voordeel komt, wat is daar dan zo verkeerd aan?

Zelfbestuur Norfolk Island afgelopen

Wat er op dit moment echter ook speelt, is dat Norfolk Island klaarblijkelijk haar onafhankelijke zelfbestuur is kwijtgeraakt en binnenkort op 1 lijn wordt gebracht met de wetten van het vasteland, die van New South Wales om precies te zijn. Direct nadat de beslissing over deze beknotting van hun parlement afgerond was, verstrekte de kalltgestellte-maar-niet-helemaal-dode regering van Norfolk Island een vergunning om medicinale wiet te kweken aan een mysterieuze onderneming genaamd AusCann Group Holdings. Dit ondanks dat ze technisch gesproken helemaal niet (meer) de bevoegdheid had om te doen, omdat ze immers slechts pasten op de winkel zogezegd.

Wordt de droom werkelijkheid?

Dus nu heeft de regering van New South Wales het laatste woord over of mijn pensioenhuis-droom ooit gerealiseerd wordt. En wetende wat een kabaalmakers deze grote regeringen neigen te zijn, bestaat er gerede kans dat de droom nooit werkelijkheid wordt. Misschien een uitgelezen kans als Japan wervelend terug in het spel keert en roept: ‘Wacht eens even daar! Wij zijn de mensen van dit eilandenspel…’ Maar ja, als kan je niet op je brood smeren.

Toch zal ik de hoop niet opgeven. Tegen de tijd dat ik gereed ben voor pensionering kan er godverdomme beter een wieteiland ZIJN, klaar om mij in een moederlijke omhelzing te nemen. En als dat onverhoopt niet het geval is, zal ik zelf in actie moeten komen. Hou deze column maar goed in de gaten…

(advertentie)