Topstories

(advertentie)

Een openhartige column van internationaal cannabis-columnist Jennifer Zansa. Al jaren worstelt zij met een gigantische wietconsumptie in combinatie met (onderdrukte) biseksuele gevoelens. Maar dankzij nieuw onderzoek valt eindelijk alles op zijn/haar plaats…

It’s official! Bisexual women have more fun!

Oké, eigenlijk is wat er blijkbaar nu officieel is vastgesteld dat ‘biseksuele vrouwen meer cannabis roken’, maar dat komt dan eigenlijk toch neer op hetgeen er in de kop staat, nietwaar?

Of misschien toch niet. Want het lijkt erop dat de reden dat zoveel biseksuele vrouwen wiet roken is dat het ze helpt om te gaan met gevoelens van isolatie en afwijzing, zowel van de heteroseksuele als de homogemeenschap. Vanuit die laatste groep klinken vaak traditionele opmerkingen als ‘Kies nou maar gewoon een kant’ en ‘Maak je geen zorgen, het is alleen maar een fase waar je doorheen gaat’, tegen die individuen waarvan de genetische en sociale structuur zodanig is dat ze niet in staat zijn om simpelweg een kant te kiezen.

Ik rook wiet en ik ben bi

Als een biseksuele vrouw (die ook nog eens een fokking hoop wiet rookt) gaat dit onderwerp mij bijzonder aan het hart. Daarom was ik ook heel erg benieuwd naar het artikel van vrouwenblad Cosmopolitan over dit onderwerp dat afgelopen week online werd gezet, waarna ik doorging met zoeken om uiteindelijk ook wat meer superieure bronnen te vinden voor wat beter inzicht in de materie.

Het feit dat biseksuele vrouwen meer wiet roken dan zowel homoseksuele als heteroseksuele vrouwen is in de afgelopen jaren vaker vastgesteld. In 2006 bijvoorbeeld werden de gegevens van de 1999 U.S. College Alcohol Survey  geanalyseerd met de focus op seksuele voorkeuren. Er kwam uit dat biseksuelen – en met name vrouwelijke – eerder geneigd zijn om cannabis en andere illegale drugs te gebruiken.

Vrouwen die frequent cannabisgebruik rapporteren vinden dat wiet hen in staat stelt om te gaan met gevoelens van angst, pijn, stress en bifobie  – met weinig negatieve bijwerkingen

In 2009 werden de resultaten van de 2000 National Alcohol Survey  onderzocht op seksuele demografie. Daarbij kwam aan het licht dat 38 procent van de bi-vrouwen zei wiet te hebben gerookt, tegenover 20 procent van de lesbische vrouwen en slechts 5 procent van de heteroseksuele vrouwen.

Hoog cannabisgebruik bi-vrouwen

Helaas deed geen 1 van de 2 onderzoeken een poging om dit hoge cannabisgebruik onder biseksuele vrouwen te verklaren. Maar afgelopen maand publiceerde Dr Margaret Robinson – een researchwetenschapper (die toevallig ook biseksueel is) bij het Ontario HIV Treatment Network in Canada – de resultaten van haar onderzoek naar bi-vrouwen en wietconsumptie. Zij stelt vast dat de vrouwen die frequent cannabisgebruik rapporteren (twee keer of vaker per week) vinden dat wiet hen in staat stelt om te gaan met gevoelens van angst, pijn, stress en bifobie  – met weinig negatieve bijwerkingen.

Wiet en afwijzing

Dus wat betekent dit alles voor mij? Nou, daar ben ik niet helemaal zeker van, maar het is gegarandeerd food for thought. Ik weet van mezelf al enkele jaren dat ik excessief wiet gebruik, voornamelijk omdat ik denk dat het zo ont-zet-tend goed smaakt en voelt, maar ook heel erg om gevoelens van stress, minderwaardigheid en afwijzing door de maatschappij te verlichten. Maar ik besteedde nooit heel veel aandacht aan de mogelijkheid dat die afwijzingsgevoelens een diepgeworteld verband houden met mijn seksuele oriëntatie.

Het eerste meisje dat ik ooit kuste was Mary Jane en ik denk dat zij voor eeuwig in mijn leven blijft. Maar voortaan kan ik hopelijk focussen op lol hebben met haar

Hoewel; ik heb een enorm gedeelte van mijn leven geprobeerd om elk niet-heteroseksueel denken en gedrag te onderdrukken. Pas in de laatste drie jaar of zo heb ik vrede gekregen met het feit dat ik niet straight  ben. Derhalve ben ik tot de conclusie gekomen dat een gigantisch deel van mijn stress, angst en gevoelens van afwijzing door de samenleving in feite voornamelijk veroorzaakt zijn door mijn geloof dat ik anders, onvrouwelijk en ongewenst was door de mensen waarbij ik in de buurt wilde zijn… een gevoel dat op zijn beurt komt vanuit mijn niet erkende biseksualiteit.

Heel lang in de bi-kast

Ik heb dat gevoel van afwijzing niet noodzakelijkerwijs gekoppeld aan de homogemeenschap of aan de heterowereld, maar aan de maatschappij als geheel. Misschien omdat ik – als een zo lang in de kast zittende bi – nooit met deze gemeenschappen ben omgegaan als een zelf-erkende biseksueel. En daarom weinig mogelijkheden heb gehad om uit de eerste hand ervaringen op te doen met de afwijzingen die ‘soortgenoten’ van mij hebben ondervonden gedurende hun leven. En ik moet ook zeggen dat de personen die mij goed genoeg kennen om te weten dat ik bi ben – en dat gegeven beschouw ik ook nog steeds als een privézaak, waarvan ik bepaal of iemand het zou moeten  weten – stuk voor stuk hun onvoorwaardelijke steun hebben gegeven. Daar ben ik dankbaar voor en blijkbaar heb ik daarmee ook veel mazzel!

Plezier maken

Maar het valt allemaal wel heel erg op zijn plaats nu. Wat dit onderzoek mij in feite gegeven heeft, is een context waarmee ik mijzelf beter kan beoordelen en hopelijk ook kan begrijpen. Dat is niet iets wat dagelijks voorbijkomt en ik voel me dan ook gezegend dat ik van deze kennis geprofiteerd heb. Met de tijd hoop ik dat het mij helpt om plezier te maken en gelukkig te zijn zonder de noodzaak om cannabis te gebruiken. Of op zijn minst niet zoveel, want het eerste meisje dat ik ooit kuste was Mary Jane en ik denk dat zij voor eeuwig in mijn leven blijft. Maar voortaan kan ik hopelijk focussen op lol hebben met haar… en ben ik niet langer een waardeloze, slechte verslaafde die haar nodig heeft maar het tegelijk afschuwelijk vindt. Wens me sterkte en geluk!

(advertentie)