Topstories

(advertentie)

Duitse onderzoekers, o.a. van de universiteiten van Hamburg en Mannheim, concluderen dat de welbekende ‘runner’s high’ – het euforische effect dat kan optreden bij hardlopen, hetzelfde proces is in onze hersenen als wanneer we cannabis roken. Komt omdat de cannabinoïden-receptoren bij beide activiteiten op dezelfde wijze getriggerd worden!

Wanneer je een tijdje aan het hardlopen bent kan er een zogenaamde runner’s high ontstaan, een gevoel van euforie dat ook nog eens gepaard gaat met verminderde angstgevoelens en een hogere pijntolerantie. Zoiets als stoned zijn, zeg je? Nou dat klopt dus aardig, zo blijkt uit een deze maand in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences gepubliceerd onderzoek: ‘A runner’s high depends on cannabinoid receptors in mice‘.

Andere oorzaak voor runner’s high

Inderdaad, muizen. Maar omdat die voor 99% identiek zijn wat DNA betreft aan mensen, kunnen we gerust stellen dat het bij ons niet veel anders zal verlopen dan bij die knaagdiertjes. Het onderzoek toont dus aan dat het roken van wiet/hasj een vergelijkbaar effect heeft op het brein als hardlopen, de cannabinoïden-receptoren in de hersenen worden uitgedaagd om de pijn(grens) te verlagen! Voorheen dacht men dat de runner’s high veroorzaakt werd door verhoogde concentraties bèta‑endorfine, die hetzelfde effect hebben als morfine…

In hun nieuwe onderzoek tonen de Duitsers echter aan dat deze endorfines te groot zijn om door de bloed-brein barrière heen te geraken. Nadat ze de muizen in een trapmolen gejaagd hadden en de ‘gevolgen’ op het brein bestudeerden, concluderen de wetenschappers dat de runner’s high veel eerder veroorzaakt wordt door de cannabinoïden-receptoren in de hersenen.

5 uur lang in de trapmolen

Deze receptoren zijn betrokken bij een aantal fysiologische processen, waaronder honger, pijnsensatie, humeur en geheugen. Hardlopen verhoogt dus zowel het niveau van bèta‑endorfine (een opioïde) als dat van anandamide (een endocannabidoïde), schrijven de onderzoekers. Om hun stelling te bewijzen leerden ze eerst alle muizen om in de trapmolentjes te gaan ‘sporten’. Daarna werden ze in 2 groepen verdeeld: een groep deed niets, de andere rende 5 uur lang in de trapmolen!

Na afloop werden beide groepen getest op verminderde angsten, door te kijken hoe ze zich in het donker zouden gedragen en ook werd hun tolerantie voor pijn getest (tja, het leven van een laboratoriummuis gaat nu eenmaal niet over rozen). De onderzoekers herhaalden hierna het experiment, maar dit keer kregen de muizen zogeheten endocannabinoïde- en endorfineblokkers, die de effecten verhinderen die normaal gesproken met deze stoffen worden geassocieerd. En je raadt het al: dit keer vertoonden de muizen geen enkel teken van runner’s high als gevolg…

“Dit toont voor de eerste keer aan, voor zover wij weten, dat de cannabinoïden-receptoren cruciaal zijn voor de belangrijkste aspecten van een runner’s high”, concluderen de Duitse wetenschappers dan ook tevreden.

(advertentie)