Topstories

(advertentie)

Onlangs was VOC-voorzitter Derrick Bergman uitgenodigd voor de presentatie van de biografie van Armand, geschreven door Marcel Groenewegen, bassist van The Kik. In Eindhoven uiteraard, de stad waar de kleurrijke hippiezanger werd geboren en waar hij op 19 november vorig jaar overleed.

Armand’s laatste show

Ik had de leden van The Kik al eerder ontmoet tijdens het massaal bezochte afscheid in de Effenaar, ‘Armand’s laatste show‘, vorig jaar. Dankzij The Kik stond Armand de laatste jaren van zijn leven weer volop in de schijnwerpers. En nu eens niet als overjarige hippie of fossiel uit een vervlogen tijdperk, maar als zanger, tekstschrijver en muzikant met een unieke plaats in de Nederlandse popgeschiedenis. Ze tourden samen en maakten een geweldig album, met een eigenwijze keuze uit Armand’s enorme oeuvre.

Biografie ‘Armand en nou ik’

Omdat ik Armand ruim twintig jaar heb gekend, was ik extra benieuwd naar de biografie. Nu ik ‘Armand en nou ik’ uit heb, maak ik een diepe buiging voor Marcel Groenewegen, die er glansrijk in is geslaagd een eerlijk, onbevangen en vaak hilarisch portret te schetsen van deze unieke man. En dat in zo’n korte tijd en tussen het touren met The Kik door. Omdat cannabis zo’n centrale speelde in Armand’s leven is de biografie ook een bijdrage aan de geschiedschrijving van onze cannabiscultuur. Over de eerste ontmoeting tussen Armand en Simon Vinkenoog, op touw gezet door Armand’s toenmalige vriendin Laurie Langenbach, lezen we:

‘Op een avond gingen ze samen naar Simon, waar ze een zwaar gebarricadeerd huis aantroffen. Hij had enkele weken vastgezeten voor het roken van marihuana; daarom had hij drie grote sloten op zijn deur bevestigd. Binnen was het druk, maar Simon zelf was er niet. Op tafel stond een grote glazen bonbondoos vol wiet. Alle aanwezigen, een man of vijftien, keken naar de doos, maar niemand raakte ‘m aan. Plots kwam Simon binnen en vroeg; ‘Waar zijn de lekkernijtjes?’ en vulde een Marokkaanse pijp, die hij vervolgens op zijn knieën aanbood. Zelf nam hij als laatste een hijs. Voor Armand was het de eerste keer dat hij marihuana rookte. Hij voelde niks – althans, dat dacht hij. ‘Hoe stoned is was weet ik niet meer, maar we zijn daarna in mijn Chrysler naar Birds op het Rembrandtplein gereden, waarbij ik meerdere autobumpers heb geraakt op de Amsterdamse grachten.’ 

Ook Armand koopt zijn hasj in Antwerpen en hij ontdekt er Congo-wiet, dankzij Jef Hermans, alias Frans de Mep

Echt goed high wordt Armand voor het eerst in Eindhoven, van hasj die in Antwerpen is gekocht door Hans Sanders, die later furore zou maken met de groep Bots. Ook Armand koopt zijn hasj in Antwerpen en hij ontdekt er Congo-wiet, dankzij Jef Hermans, alias Frans de Mep. Frans is professioneel bokser geweest, maar ook zeeman en soldaat; in Belgisch Congo heeft hij wiet leren roken. In de jaren zestig verkoopt hij Congo-wiet in lucifersdoosjes in het legendarische Antwerpse café De Muze.

Cannabis tegen astma

Het is De Mep die Armand leert dat pure cannabis helpt tegen astma, iets wat hij aanvankelijk weigert te geloven. ‘Maar toen hij weer eens ‘potdicht’ zat, reed hij naar de haven van Antwerpen’, schrijft Groenewegen. ‘Daar rookte hij met De Mep een pijp Congo-wiet. Eerst deed het pijn. Toen hij uitademde, bleef hij echter normaal uitademen. Hij hoefde niet te hoesten. Lachend keek De Mep hem aan: “Denkt gij dat die medicijnmannen zot zijn, Ollaáánder?”

Donkere periodes

‘Armand en nou ik’ is zeker geen hagiografie en werpt ook licht op de donkerste periodes in Armand’s leven, zijn cokeverslaving en de manier waarop hij met zijn zoons Joris en Sander omging. Of liever: niet omging. Nog een sterk punt: omdat Groenewegen zelf muzikant is blijft de muziek steeds de hoofdrol spelen. Kortom: zoek je nog een Sinterklaas of Kerst cadeautje, spoed je naar de boekhandel!

(advertentie)