Topstories

(advertentie)

De Vlaming Peter Muyshondt is hoofdcommissaris van politie. Bovenal heeft hij – als een van de weinige wetshandhavers – een verstandige kijk op het ‘drugsprobleem’. Onlangs verscheen zijn 2e boek: ‘Beleid op speed. Hoe de de drugsoorlog alle zin voor rede versmoort!’  CNNBS-columnist Eef de Bruyne schreef een review en raadt IEDEREEN aan dit ‘als een misdaadverhaal’ geschreven boek te lezen.

Ik was vorige maandag op de boekvoorstelling van Peter Muyshondt zijn tweede boek ‘Beleid op speed’. Voormalig voorzitter van de drugbehandelingskamer van Gent Jorn Dangreau, professor Criminologie Tom Decorte (Universiteit Gent) en professor Cathy Matheï (Universiteit Leuven) gingen die avond in gesprek met Peter Muyshondt, hoofdcommissaris van politie en werkzaam als adjunct korpschef, over het onderwerp van zijn boek: de wettelijke regeling van drugs. Bekend TV- en radiofiguur Evi Hanssens modereerde het gesprek op immer charmante wijze.

Regularising

Kort samengevat komt het erop neer dat deze mensen die allen toch wel een serieuze functie uitoefenen, allen voorstander zijn van een regularising (dus onder strenge controle van de overheid, ‘regulering’ zeggen we in Nederland) van alle drugs omdat op die manier de jeugd beter beschermd wordt en de Volksgezondheid verbetert. Bovendien kan het gerecht en de hulpverlening zich dan beter focussen op de echte problematische gebruikers (slechts 10 % van alle druggebruikers) en deze mensen verder helpen in plaats van ze te straffen.

Het boek is fenomenaal en leest als een misdaadverhaal! Peter heeft een goed evenwicht gevonden tussen persoonlijke getuigenissen, eigen gedachten, de meningen van ervaringsdeskundigen en onderzoeken van experts.

Verslaving

Peter praatte ook met verslavingsdeskundigen en professors over het fenomeen ‘verslaving’. De omstandigheden waarin iemand leeft zouden allesbepalend zijn. Diverse onderzoeken  met ratten tonen aan dat mensen die hun dagen in eenzaamheid doorbrengen, weinig positieve prikkels krijgen en continu blootstaan aan stress sneller geneigd zijn om zichzelf te verdoven. Mensen opjagen omdat ze drugs gebruiken heeft als gevolg dat ze nog meer en nog vaker gaan gebruiken. Verander de omstandigheden en je ziet ook het gebruikspatroon veranderen!

Peter verwijst onder andere naar Amerikaanse soldaten die in Vietnam vochten en massaal aan de heroïne zaten, maar eens ze terug in hun thuisland waren stopten met gebruiken, althans het grootste deel van hen.

Peter toont enorme onbaatzuchtigheid door zijn volledige opbrengst te schenken aan de organisatie Anyone’s child, een Britse organisatie die bestaat uit familieleden van overleden druggebruikers en die lobbywerk voert voor een menselijker drugbeleid

Peter Muyshondt stak een groot deel van zijn vrije tijd in het schrijven van dit boek dat geen enkel ander doel dient dan het verbeteren van de maatschappij en het dienen van de mensheid. Hij toont voor de tweede maal een enorme onbaatzuchtigheid door zijn volledige opbrengst te schenken aan de organisatie Anyone’s child, een Britse organisatie die bestaat uit familieleden van overleden druggebruikers en die lobbywerk voert voor een menselijker drugbeleid.

It’s a racist thing!

In de Verenigde Staten wordt hij er op gewezen dat het verbod op druggebruik ontstaan is vanuit racistische motieven. Studies tonen aan dat het vooral blanken zijn die drugs verkopen maar toch zijn het voornamelijk donkere mensen die hiervoor achter de tralies vliegen. Een Afro-Amerikaan zou vier keer zoveel kans lopen om opgesloten te worden. Ook in België is het niet anders, stelt hij.

Muyshondt concludeert uit diverse rapporten dat alcohol en tabak de meest schadelijke drugs zijn. Waarom dan dit repressieve beleid op druggebruik, vraagt hij zich af. Het antwoord zou kunnen zijn, schrijft hij, dat drughulpverleners en politici liever alles bij het oude laten omdat dat de makkelijkste weg is. Bij een ander drugsbeleid gaan er natuurlijk wel wat hervormingen doorgevoerd worden waardoor sommige diensten overbodig gaan worden of veel minder werk gaan hebben. Maar hij stelt zijn collega’s bij de politie gerust dat er nog voldoende ander werk zal zijn en er geen jobs zullen verdwijnen.

Peter beschrijft in zijn boek ook hoe de drugsbehandelingskamer van het gerecht in Gent veel menselijker omgaat met problematische druggebruikers dan in andere provincies zoals bijvoorbeeld Antwerpen. In Gent krijgen gebruikers meerdere kansen. Indien ze bereid zijn om aan hun verslavingsprobleem te werken en ze zich regelmatig willen komen verantwoorden in de rechtbank, kunnen ze een gevangenisstraf vermijden.

Portugal lichtend voorbeeld

Peter trok ook naar Portugal, één van de vooruitstrevendste landen van Europa als het gaat om drugbeleid. In Portugal worden gebruikers die betrapt werden met drugs voor een commissie geplaatst. Die commissie richt zich vooral op de gezondheid van de gebruiker en doet aan maatwerk door mee te helpen zoeken naar een job of een opleiding. Ze moedigen problematische gebruikers aan om vrijwillig in behandeling te gaan. In Portugal helpen ex-gebruikers problematische gebruikers door ze te begeleiden bij hun pogingen om beter met hun druggebruik om te gaan. De methode blijkt bijzonder succesvol. Portugal telde sinds de decriminalisering in 2001 beduidend veel minder overlijdens door een overdosis en HIV-besmettingen.

Preventie en jongeren

In Zwitserland praatte Peter met de directeur van een centrum voor verslavingszorg, psychiater Thilo Beck en met Michaël Herzig, de voormalige drugscoördinator van de stad Zürich. Beiden vinden dat preventie de belangrijkste peiler is in een gezond drugsbeleid.

‘Just say KnoW’  is hun motto. Jongeren informeren over de gevaren van drugs en hun weerbaarder maken door hen te leren omgaan met verleidingen en verslavingen is volgens hen de beste manier is om risico’s door druggebruik te beperken. Het druggebruik zal er misschien niet door dalen maar jongeren zullen wel bewustere en veiligere keuzes maken.

Als men kan kiezen tussen een louche dealer waarvan ongekend is hoe de kwaliteit van het spul is, of een verkooppunt gecontroleerd door de overheid en men dus zeker kan zijn van een veilig en proper product, dan kiest de meerderheid natuurlijk voor de tweede optie

Om jongeren echt te kunnen beschermen moeten drugs legaal verkocht worden in door de overheid gereguleerde verkooppunten. Want als men kan kiezen tussen een louche dealer waarvan ongekend is hoe de kwaliteit van het spul is of een verkooppunt dat volledig gecontroleerd wordt door de overheid en men dus zeker kan zijn van een veilig en proper product dan kiest de grootste meerderheid natuurlijk voor de tweede optie.

De Zwitserse psychiater is niet te vinden voor een leeftijdsgrens omdat als we jongeren zouden uitsluiten er toch terug een zwarte markt zou ontstaan, beweert hij. Jongeren experimenteren namelijk veel meer dan volwassenen, en daar valt natuurlijk wel heel wat over te zeggen! Maar het bestaan van een zwarte markt is de slechtste manier om aan preventie te doen, zegt Beck.

Voorkomen is beter dan genezen

Peter ontmoette een vrouw die haar dochter verloor aan een overdosis van één MDMA-pil. Het was waarschijnlijk één van de eerste keren dat haar dochter MDMA nam maar de pil was zo sterk geconcentreerd dat ze korte tijd na het slikken overleed. Had haar dochter die pil kunnen testen dan had ze geweten dat ze dit lichamelijk niet aangekund zou hebben en had ze de pil wellicht niet genomen. Weer een reden om ervoor te pleiten dat alle drugs gelegaliseerd moeten worden. Muyshondt zou het niet raar vinden dat XTC in een discotheek verkocht zou worden naast het bier, de wijn en de cocktails. Maar dan wel lichte varianten en zuiver geproduceerd onder strenge controle van de overheid.

Het ontgaat Muyshondt niet dat in onze maatschappij alcohol verheerlijkt wordt en drugs zoals cannabis verketterd. “Maar”, zegt hij, “ nochtans komen verslavingen aan eten, drinken, gokken, seks en internet veel vaker voor dan verslavingen aan drugs. Deze verslavingen kunnen zeer ernstige gevolgen hebben voor de gezondheid. Er zijn zelfmoorden door hopeloze gokkers, fatale gevallen van diabetes als gevolg van dwangmatig eetgedrag, dodelijke ongevallen als gevolg van extreem sporten.”

Op een studiedag over de gevolgen van alcohol ontmoette hij Jan Tytgat. professor in de toxicologie. Volgens de professor zou alcohol, mocht het nu in een labo ontdekt worden, verboden worden, want het is een harddrugs, zegt de professor.

Demoniseren

Muyshondt schrijft dat hij met het boek de drinker niet wil demoniseren maar hij hoopt dat we inzien dat het met druggebruik niet anders is. Net zoals niet elke drinker een probleemdrinker is, slechts een minderheid is dat, is ook niet elke druggebruiker een probleemgebruiker. 90 procent van alle druggebruikers heeft zijn gebruik prima onder controle en doet geen vlieg kwaad.

Hij wijst er ook nog eens op dat er aan gratis alcoholverstrekking wordt gedaan in het parlement en dat er op 90% van de toiletten in het Europees Parlement sporen zijn gevonden van cocaïne. Met andere woorden: druggebruik is werkelijk overal, in alle lage lagen van de bevolking.

Peter Muyshondt benadrukt dat activisme wel degelijk zin heeft! De meeste ontwikkelingen op het gebied van legalisering zijn er gekomen door activisten die de strijd van onderop zijn aangegaan.

Kopen dat boek!

Bedankt Peter voor dit onwaarschijnlijk boeiende boek dat iedereen zou moeten lezen en verplichte lectuur zou moeten zijn in scholen en diensten die te maken hebben met druggebruikers en drughulpverlening. Bedankt voor dit internationaal naslagwerk over de war on drugs!

Wil jij zelf een exemplaar op de kop tikken? Bol.com verkoopt het in Nederland voor 24,95 euro, Standaard Boekhandel biedt het voor dezelfde prijs in België aan, net als ECI

(advertentie)