Topstories

(advertentie)

Hoewel BongZilla net als de meeste niet-albino’s dol is op de zon, zul je hem in de zomer altijd thuis aantreffen. Na een slechte ervaring heeft ie het fenomeen op vakantie gaan namelijk gedeleted. Vijf plantjes naar de kloten! En dat was eens maar nooit weer…

Het zijn zware tijden. En dan bedoel ik niet eens het voortdurende gezever met de oliedomme minister Opstelten, die als een waardige opvolger van Don Quichot denkbeeldige wietmolens blijft bestrijden. Nee, dat warme prachtige zomerweer. Natuurlijk hou ik ook van het zonnetje, lekker loom erin rond drentelen, biertje en bakkie pinda’s erbij en een lekkere joint om bij weg te dromen. Love it.

5 groeiende en bloeiende wietplanten

Maar het blijft helaas altijd bij wegdromen. Als fervent buitenwietkweker – die binnenwiet is mij veel te heftig en bevat nauwelijks CBD, het medicijn dat mij van complete waanzin afhoudt – wil ik mijn vrouwtjes niet in de steek laten. Geen vakantie tussen mei en oktober dus. Aan kou heb ik een broertje dood, dus in de sneeuw zul je mij nooit zien chillen want als god gewild had dat we van een berg zouden glijden had ie ons wel ski’s in plaats van voeten gegeven, nietwaar?

Maar vijf groeiende en bloeiende wietplanten zijn meer dan voldoende troost om het gemis van een buitenlandse vakantie te compenseren. Zelf je wiet kweken is namelijk een voortdurende gratis therapie, waarvan je ook nog eens een jaar lang plezier kunt hebben. Het is net als kijken naar een mooie natuurdocumentaire over pinguïns of apen die een levenscyclus lang gevolgd worden: geboorte, verliefd worden, seksen, bevallen en opvoeden, sterven (= oogsten dan, niet dat jullie denken dat ik de dood mooi vind).

Wietplanten zijn voor de echte cannabisliefhebber een soort plantaardige surrogaatkinderen

Je krijgt er een warm gevoel van, zelf wietplantjes grootbrengen. Wietplanten zijn voor de echte cannabisliefhebber een soort plantaardige surrogaatkinderen. Ze zijn schattig in het begin, prachtig in hun groei, verleidelijk in de bloei en heerlijk als ze ‘uit het huis gaan’ (geknipt en gerookt worden, haha). Ik ga zelfs zover om tegen de dames te praten als ik ze bevloei of een semi-verse portie vleermuizenpoep geef. “Hallo Penelope, hier is iets lekkers voor jou, eet het maar snel op en je zult er een prachtige vrouw door worden met volle vruchten.” Of iets dergelijks, jullie vangen het punt vast wel.

La Dolce Vita, nee bedankt

Een keertje, jaren geleden, ging ik wel een keertje drie weken naar Italië, omdat mijn toenmalige vriendin dreigde met een directe exit-strategie als ik het niet deed. Mijn buurman wilde de plantjes wel water geven, maar ik heb geen seconde kunnen genieten van La Dolce Vita omdat ik steeds mijn plantjes miste en me zorgen maakte dat de buurman zijn vrijwilligerstaak niet erg serieus zou nemen. Hetgeen natuurlijk bleek te kloppen als een bus; bij thuiskomst trof ik vijf kwijnende wietplanten aan met verdroogde bladeren en schriele topjes (het was begin september). Janken hoor! Dat jaar heb ik weinig geoogst en moest ik me tevreden stellen met overprijsde wiet uit een onbekend nest in de coffeeshop.

Dagelijkse plantenritueel

Maar ik miste ook en vooral het dagelijks ritueel van water geven, met de vrouwtjes praten en tussen de planten tot rust komen op het dakterras. Begrijp me niet verkeerd; kweken gaat mij natuurlijk ook om de berg wiet die ik in de vroege herfst oogst. Daarvan kan ik een jaar lang mijn dagelijks medicijn nemen – drie maal daags een joint en je blijft geestelijk en fysiek gezond. Ik vertrouw andere kwekers niet snel en zeker niet de coffeeshops die vaak niet eens kunnen vertellen waar ze hun wietje vandaan hebben dat te koop is. Of dat niet willen  vertellen, maar dat levert per saldo hetzelfde gevaar op voor mij als consument. Wat de boer niet kent, dat vreet ie niet, juist! Bovendien vind ik het een vorm van zinloos sponsoren als ik meer dan 3 euro per gram moet betalen en dat kost de meeste wiet al lang in de shops. Ik kom er alleen voor de gezelligheid, de echte koffie zeg maar.

Fantoompijnen

Dus na die Italië-ervaring heb ik besloten nooit meer in de zomer op vakantie te gaan. Ik blijf lekker weg in eigen land, of nog sterker: in eigen huis. Buiten het buitenkweekseizoen ga ik graag op stedentrip en als ik echt zon nodig heb boek ik wel in de late herfst, winter of vroeg voorjaar een vakantie naar de tropen. Maar zelfs dan heb ik fantoompijnen en lig ik ’s nachts wakker, denkend aan mijn wietplanten die het zonder baasje moeten stellen…

(advertentie)