Topstories

(advertentie)

Media wereldwijd berichten over de cannabis revolutie die gaande is. Columnist BongZilla steekt uiteraard graag een lampionnetje aan om te delen in de feestvreugde. Maar piekert zich ook horendol waarom het aan ’t Nederlandse front zo stil blijft.

 

Cannabiswebsites over de hele wereld komen de laatste maanden uitroeptekens tekort om al het goede nieuws aan te kondigen. Uruguay legaliseert de hele wietbusiness! Colorado legaliseert recreatief marihuanagebruik! Jamaica voor het einde van het jaar ook! Canada wil al hun wiet opkopen! De Bahama’s staan ook al klaar! Enzovoorts!

Wat direct opvalt, als je even door de uitroeptekens het bos probeert te zien, is dat het hier geografisch gezien uitsluitend het Amerikaanse continent betreft. Geen Azië, Afrika en Europa wat zich in de positieve nieuwsstroom wurmt. In Azië hebben ze het wellicht te druk met smartphones in elkaar knutselen en in Afrika hebben ze nog steeds weinig te vreten, maar waarom hebben wij hier op het oude continent nog geen cannabis revolutie uitgeroepen?

Wereldvreemde justitieministers

En al helemaal in Nederland. Was het niet hier dat die befaamde eerste steen die nodig is voor elke revolutie werd gelegd, back in 1976 toen wij wiet uit het harddrugs hokje haalden en het unieke fenomeen coffeeshop gingen gedogen? Waar zijn we dan blijven steken, en waarom?

Over het waar kun je een plantage opzetten, maar persoonlijk denk ik dat de ellende is begonnen met CDA-minister van Justitie Hirsch Ballin. Net zo’n wereldvreemde hardliner als Ivo Opstelten en dat al vanaf 1989 en later nog eens – the horror, the horror – begin deze eeuw. Zijn partijgenoot/opvolger Piet Hein Donner was ook een bijzonder rare vogel, die in een potloodventerregenjas op de fiets naar het parlement kwam om denkbeelden uit ver vervlogen tijden te propaganderen. En nu Ivo Opstelten, weliswaar van de VVD maar als je CDA had gegokt hadden we dat goedgekeurd. Kortom, we hebben het als Nederlanders niet bepaald getroffen met onze justitieministers. En die bepalen ook zo’n beetje sinds 1989 het drugsbeleid, wat voorheen vooral een volksgezondheidsdingetje was.

Je kan zeggen van de Amerikanen wat je wil, maar als het op democratie aankomt mogen we nog lange tijd aan hun poep ruiken

Het waarom is nog  interessanter. Want dat ligt aan ons. Het volk. Essentieel eigenlijk wel voor een beetje geslaagde revolutie, dat volk. In Colorado, Washington en binnenkort nog een zwik staten kiezen de inwoners er voor om iets te veranderen, nadat ze het onderwerp zelf op de agenda hebben weten te krijgen. Moderne revoluties vecht je niet meer uit met wapens maar met woorden. Met revolutionaire ideeën die je via woorden in de hoofden van mensen plant. De publieke opinie beïnvloeden via (sociale) media en op democratische wijze verandering afdwingen. Zo gaat deze moderne cannabis revolutie, waarbij het overigens mogelijk is dat je als politiek leider iets voor de troepen uitloopt en alvast begint met het parlement, zoals Uruguay en Jamaica doen. Maar ook dat gaat dus democratisch.

In Nederland stelt de democratie weinig voor. Wij kunnen als volk een keer in de vier jaar een vakje aankruisen en vervolgens is het god zegene de greep wat er voor regering uitrolt. Als je links stemt kun je gerust een rechtse premier krijgen. Of een regering zonder meerderheid die zich laat steunen door een van xenofobie wit uitgeslagen carnavalsfiguur. Hoe dan ook, door onwaarschijnlijke coalities en pure machtswellust van gekozen politici eindigt het hier meestal met een beleid waar het volk weer vier jaar lang op kan kankeren.

Lamgeslagen door welvaart

We kennen geen referendum, mogen niet bij meerderheid van stemmen beslissen over wat dan ook. Je kan zeggen van de Amerikanen wat je wil, maar als het op democratie aankomt mogen we nog een heel lange tijd aan hun poep ruiken. Maar we slikken dat allemaal alsof het gratis snoepgoed van Sinterklaas is. De smerige of mislukte snoepjes verdwijnen in de doofpot. Lamgeslagen door alle verworven welvaart en de wens die te behouden, slikken we alle bullshit voor zoete koek. Als het nou spacecake was zou je nog een sprankje hoop op een wietrevolutie koesteren, maar het is gewoon zoete troep. Die onze hersenen week, onze woorden flets en onze revolutionaire gevoelens koud maakt.

Nee, die cannabisrevolutie komt hier voorlopig niet aanwaaien. Al hoop ik natuurlijk dat ik zojuist de grootst mogelijke onzin in woorden heb opgeschreven…

(advertentie)