Topstories

(advertentie)

Toen ik een week of drie geleden ’s ochtends mijn wietplantjes in de achtertuin begroette, zag ik iets wat ik in al mijn thuiskweek jaren nooit eerder had gezien. Een deel van de plastic stekertjes waarop ik met viltstift de namen van de soorten schrijf zat niet meer in de potten, maar lag op de grond.

Welk stekertje hoort in welke pot?

De Pink Cheese zat als enige niet in een zwarte maar in een rode plastic pot, dus daarvan wist ik zeker welke soort het was. Met de andere soortjes van dit jaar was dat een stuk lastiger, ook omdat de planten nog vrij klein waren en dus nog veel op elkaar leken.

Zo goed en zo kwaad als het ging stopte ik de rode, gele en blauwe stekertjes die op het gras lagen terug in de potten waar ze naar mijn beste herinnering bij hoorden. Pas daarna realiseerde ik me hoe dom het was om niet eerst te fotograferen of noteren in welke potten de stekertjes nog in zaten. Dan had ik van die planten tenminste zeker geweten welke soorten het zijn.

Springende steeketiketten

Wat me nog meer bezighield was de vraag hoe de steeketiketten, zoals ze officieel heten, op het gras terecht waren gekomen. Had ik bij het verplaatsen van de potten misschien ergens langs geschampt? Dat zou ik gemerkt moeten hebben. Maar hoe was dit dan gebeurd? De steeketiketten waren niet zelf de potten uit gesprongen.

Misschien was het een vogel, opperde mijn lieve vrouw Ciel. Zij heeft van zeer veel zaken verstand, zeker ook van de natuur. Maar waarom zou een vogel een gekleurd stukje plastic uit een plantenpot wrikken om het vervolgens een meter verder te dumpen? Het leek me totaal onwaarschijnlijk scenario.

Een ekster met een stukje plastic

Het raadsel bleef dus onopgelost. Totdat ik afgelopen weekend een ekster uit onze achtertuin zag opvliegen. In zijn snavel had hij onmiskenbaar een rood stekertje. Het beest klapte een paar keer met zijn vleugels en liet het ding vallen ter hoogte van de schuur van onze buren.

Ik kon mijn ogen bijna niet geloven, maar wist zeker wat ik had gezien. En inderdaad ontbrak in een van mijn potten een stekertje. Waarschijnlijk van mijn Sour Chem, maar ik wilde elke fout uitsluiten, dus belde ik bij de buurman aan en vertelde hem in het kort wat ik hierboven heb beschreven.

Mijn buurman wandelde zijn achtertuin in, bukte zich en hield het stekertje als een trofee boven zijn hoofd. Hij gaf het rode stukje plastic aan me; er stond inderdaad Sour Chem op geschreven. ‘Het blinkt toch niet’, zei hij.

Eksteronderzoek op universiteit van Exeter

Ik had ook altijd begrepen dat eksters glimmende dingen pikken. Maar dat is dus een fabel. De universiteit van Exeter heeft dit bewezen met onderzoek met wilde en in gevangenschap levende eksters.

Dat deze fabel blijft bestaan, komt waarschijnlijk omdat het mensen eerder opvalt als een ekster iets glimmends oppakt.

Fascinerende shit, maar ik wil vooral weten welke plant welke is in mijn wiettuintje. Dus ging ik op zoek naar etiketten die ik om de stam van mijn planten kan bevestigen, zoals de bagagelabels die je op vliegvelden veel ziet.

Ze blijken sleufetiketten te heten. Weer wat geleerd. Ik heb er honderd besteld en mijn vrouw verteld dat ze weer eens gelijk had.

[openingsbeeld: Shutterstock, overige foto’s: Derrick Bergman]

(advertentie)