Topstories

(advertentie)

Het waren roerige maanden voor onze Vlaamse mediwiet guerrilla girl. Dat had nu eens minder met de cannabis actualiteiten en meer met haarzelf van doen. Ofwel hoe zij hoogstpersoonlijk het vooroordeel over aartsluie blowers eens stevig rechtzet…

Schop onder de kont

Nee, ik ga het niet hebben over Trump, IS, het CETA of het TTIP-akkoord. Ik ga het lekker hebben over mijn lievelingsonderwerp, namelijk: mezelf 🙂

Over hoe ik de voorbije weken in werkonzekerheid leefde en mezelf een schop onder mijn kont moest geven om er niet onderdoor te gaan.

Zoals veel mensen die mij wat kennen al gedacht hadden, was de job als werkbegeleider in een beschutte werkplaats (BW), waar ik op één september mee gestart was nadat ik mijn ontslag had gegeven als nachtopvoeder (zie vorige column), toch geen job waar ik mij goed bij voelde.

Lichte inzinking

Mijn ploegje was veel te klein om van een grote uitdaging te spreken. De term ‘werkbegeleider’ was meer in het leven geroepen om de desbetreffende persoon zijn ego te strelen dan dat het echt begeleidingswerk inhield, dat was slechts minimaal.

Ik begon heel gemotiveerd, vast van plan om er wat van te maken. Maar na drie dagen vlijtig mee helpen poetsen – want mijn mini-ploeg al het werk zelf laten doen dat vond ik er toch ook wel wat over – kreeg ik een lichte inzinking.

Was dit het? Had ik hiervoor mijn goedbetaalde job als nachtopvoeder laten schieten? Moest ik hier nu mijn dagen slijten, gevangen in een voltijds contract?

Verstandsverbijstering

In een vlaag van verstandsverbijstering sprak ik de personeelsmanager er met veel gevoel voor drama over aan. Maar ik had toen niet echt de indruk dat het wat op zou leveren.

Twee weken later verraste ze me echter en liet me weten dat ik met behoud van het recht op een vervangingsinkomen uit de job kon stappen als ik dat wou. Zo kon ik mij volledig storten op het zoeken naar een baan die me hopelijk wel voldoening zou geven.

Natuurlijk was ik opgelucht en blij dat ik zo snel mijn vrijheid terug kon krijgen maar ergens was ik ook wel wat triest omdat de mensen die ik op de werkvloer had leren kennen, ondertussen toch ook al een plaatsje in mijn hart veroverd hadden. Dankzij hun aanwezigheid had ik het nog wel een tijdje langer kunnen volhouden als dat moest.

De directie had misschien artikels van mij gelezen en ze hoopte nu dat ik de werknemers met een arbeidshandicap – o.a. de mensen met chronische pijn en epilepsie – in contact zou brengen met cannabis

Op een avond na wat pufjes van mijn vaporizer te hebben genomen, fantaseerde ik dat ik er was aangenomen om het aantal ziekmeldingen in het bedrijf naar beneden te halen. Het was een soort experiment, bedacht ik. De directie had misschien artikels van mij gelezen en ze hoopte nu dat ik de werknemers met een arbeidshandicap (o.a. de mensen met chronische pijn en epilepsie) in contact zou brengen met cannabis… Pufpuf 😉

Minder zeker

De eerste dagen in mijn periode van werkloosheid werd ik steeds minder zeker van mijn stuk. Ik begon te twijfelen of ik er wel goed aan gedaan had om op korte tijd twee volwaardige jobs op te geven. En wat zou de werkloosheidsdienst er wel niet van zeggen?

Het feit dat ik ongelukkig was in een job waar ik eigenlijk overgekwalificeerd voor was betekende waarschijnlijk dat ik de lat hoger moest leggen. Maar dan kwamen de twijfels weer opzetten. Ik weet dat ik een hogere functie aankan, maar hoe kom ik ook zo professioneel over?

Zelfvertrouwen faken

Het antwoord vond ik in de psychologie: Fake it till you make it! Harvard psycholoog Amy Cuddy zegt dat wie deze techniek gebruikt een grote kans maakt om te slagen. Zelfvertrouwen faken in situaties die je normaal gezien onzeker maken, zorgt ervoor dat je na verloop van tijd ook echt meer zelfvertrouwen gaat ervaren. Dus dat moest ik maar eens gaan doen!

Ik vloog er meteen in, pimpte mijn CV op en schreef zo indrukwekkend – mogelijke – motivatiebrieven voor vacatures die me aanspraken, struinde de bib af op zoek naar boeken over zelf-coaching die ik vervolgens verslond en haalde mijn loopschoenen vanonder het stof om vooral niet te gaan zitten doemdenken.

En toen, exact één maand later, kwam er een nieuwe uitdaging op mijn pad.

Nazinderen

Een vriend wist me te vertellen dat ze bij hem op het werk op zoek waren naar een collega om enkele maanden aan een interessant project mee te werken. Het leek me wel wat voor mij en ik bereidde me dan ook tot in de puntjes voor op het sollicitatiegesprek.

And yes, I did it! Begin november werd ik aangesteld als coördinator om het project, dat erop gericht is ondersteuning te bieden aan dak- en thuisloze gezinnen, in goede banen te leiden.

Het is een job met veel uitdaging. Ik ga er iets van maken dat nog lang nazindert, iets dat meer is dan een doekje voor het bloeden in de strijd tegen (kinder-)armoede.

Go for it…

Toets af wat haalbaar is en ga ervoor! Soms is er alleen een extra portie lef, zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen voor nodig.

Aangezien van cannabisconsumenten vaak beweerd wordt dat zij daar een tekort aan hebben toon ik graag aan dat het tegenovergestelde ook waar is.

De groeten!

[openingsfoto: Dean Drobot/Shutterstock, ‘I can do it’-foto: Nenov Brothers Images/Shutterstock]

(advertentie)