Topstories

(advertentie)

‘She is a bipolar bitch and I’m gonna put her in the trunk of a car!’ tetterde het in mijn oor. Godverdomme zeg, hadden ze me dan toch door na al die jaren? Een onwelkome verassing, zeker als je lekker ligt weg te doezelen op de bank. Moest ik daar van het ene op het andere moment vrezen voor mijn miserabele leven. En dat op zondagavond.  Logisch dat ik het even niet meer wist. Bipolair als ik was, besloot ik dan ook dat het onder de bank toch veiliger was.

Terwijl ik daar in het stof lag, eerst trillend, later iets rustiger, maar nog steeds niet ontspannen, begon ik mezelf toch maar wat rationele vragen te stellen. Was die ‘trunk’ niet een beetje te veel van het goede? Vroeg ik me af. En wie was eigenlijk die vrouw met die nasale stem en dat knauwende Amerikaanse accent die me kwam halen?

Toen ik na een halfuur nog steeds niet aan mijn haren onder bank vandaan gesleurd was, besloot ik er toch maar zelf onder vandaan te komen. Ook omdat mijn been begon te slapen en mijn neus vol stofnesten zat. Wat ik toen zag heeft mijn leven op slag veranderd. Daar op de überbrave vrouwenzender TLC, waar ze stiekem zwanger zijn en denken dat niemand het door heeft, alsof die camera die hen overal volgt en die dikke buik geen weggevertjes zijn. Ze spatten me vanaf het scherm tegemoet.  Ook door alle bling die ze droegen: The Mob Wives.

Sindsdien ben ik  verslaafd aan deze reality-serie. Alleen al de klinkende namen van the Wives: Drita D’ Avanzo, Renee Graziano en Angela ‘Bic Ang’ Raiola. Daarvan krijg ik dus spontaan zin om in een grote pan Italiaans pasta te roeren.  In tegenstelling tot de realityt(r)utjes The Kardashians hebben deze ‘dames’ echt geleefd en reikt hun drama verder dan schoentjes die knellen. Want allemaal zijn ze getrouwd (geweest) met een wiseguy of hebben ze een ‘ Papi’ in de maffia. Terwijl ze regelmatig door de mannen in hun leven genaaid worden, proberen ze het te rooien in een verstikkende Italiaanse gemeenschap in New York.

‘She is gonna get a fucking pole in her ass.’ Heerlijk!

Alsof dat nog niet lekker genoeg is, dan de schizofrenie van de ‘dames’. ‘When one of us is in trouble we protect eachother’, is hun stoere lijfspreuk. Het probleem is echter dat ze vooral tegen elkaar beschermd moeten worden. Want hoewel ze beweren dat ze het gedrag van hun mannen en vaders – die veelal in de gevangenis zitten – afkeuren, vliegen de onderlinge bedreigingen over tafel. Dit varieert van ‘I put my foot up and stick it in her neck’ tot ‘She is gonna get a fucking pole in her ass.’ Heerlijk! Die bouwvakker met wie ik een zomer lang heb doorgebracht, niet alleen omdat hij grote brede schouders had, ook omdat hij me in zijn huis gemetseld had, is er niks bij.

Wat the Mob Wives dwarszit? Misschien al die gevangenisbezoeken die ze afleggen en de ongewenste visitaties die daarbij komen kijken. Maar meestal voelt een van de dames zich simpelweg in haar (Italiaanse) eer aangetast. Vreemd genoeg zie je dit eergevoel dan weer niet terug in hun kledingkeuze en uiterlijk. Met hun opgespoten lipjes en boezems hijsen ze zich in lieslaarzen en diep uitgesneden truitjes met bondjes en printjes. Glitterstylist Roy Donders zou er een gouden business  aan kunnen overhouden.

The Queen of inconsequence in the Mob Wives? Dat moet  Drita zijn, het grootste vechtertje uit de serie. Letterlijk. Niet alleen stapt ze regelmatig de boksring in, ze deelt ook frequent een kaakstoot uit aan de andere Mob Wives. Haar levensmotto:’I know violence is not the answer, but yes it is.’ Dat het dan logisch is dat je zelf ook flink wat klappen incasseert, dat begrijp ik zelfs. Maar Drita vecht zich mokkend en verongelijkt door de serie.

Wie wil er niet zulke vriendinnen op de zondagavond? Ik in elk geval wel. Het is zoiets als dat lelijke vriendinnetje dat je vroeger altijd graag aan je zijde had. Je zag er daardoor zelf ineens een stuk aantrekkelijker uit. Toen ik vroeger naar de dorpsdisco ging, nam ik ook altijd mijn tachtigjarige buurvrouw met over beharing mee. He, ik had jeugdpuistjes destijds, dus ik moest wel met zwaar geschut komen. Terwijl zij in in de herfst van haar leven zat, beleefde ik dankzij haar mijn gouden jaren.

‘Blood is thicker than drama’, aldus the Mob Wives. Nou, mijn bloed stroomt dankzij hen ineens een stuk rustiger door mijn aderen. Terwijl de dames scheldend, slaand en botox snuivend over scherm stuiteren, lig ik daar gniffelden op de bank. Ja op, niet onder. Want wie is hier nou eigenlijk bipolair?

(advertentie)