Topstories

(advertentie)

Het beste boek dat ik dit jaar heb gelezen over cannabis is ‘Weed the People – The future of legal marijuana in America’ van Bruce Barcott. Het verscheen al in 2015, maar is moeilijk verkrijgbaar in Nederland. Barcott (53) is een non-fictie auteur en journalist die heeft gepubliceerd in o.a. The New York Times, Rolling Stone en National Geographic. Kort na het verschijnen van Weed the People werd hij hoofdredacteur van Leafly, de grootste website over cannabis ter wereld.

‘Belachelijke wetten’

Het boek is in de eerste plaats goed omdat Barcott een uitstekende journalist is, met een prettige schrijfstijl en een subtiel gevoel voor humor. Wat daarnaast opvalt is zijn eerlijkheid. In zijn studententijd had hij weleens een halve joint gerookt, maar als volwassene moest Barcott jarenlang niks van cannabis hebben.

Omdat hij met zijn gezin in Washington State woont, vlakbij Seattle, wordt hij in 2012 gedwongen na te denken over de vraag of hij voor of tegen legalisering van cannabis is. Net als in Colorado staat die vraag op het stembiljet in zijn thuisstaat. Barcott is van plan om nee te gaan stemmen tegen Initiative 502, bedoeld om cannabis te legaliseren.

Een etentje met vrienden verandert zijn visie. Als hij vertelt dat hij tegen wil gaan stemmen omdat hij wiet smerig vindt, priemt een vriendin haar wijsvinger in zijn borst en zegt: “Luister. Dit gaat niet over jou. Het kan niemand een zak schelen of je van wiet houdt of dat je wiet haat. Dit is een rassenkwestie. Dit is een burgerrechtenkwestie. Dit gaat over miljoenen mensen die hun vrijheid en hun leven verliezen door belachelijke wetten die niet werken. Er zitten generaties zwarte mannen in de gevangenis omdat ze gepakt werden met een middel dat minder schadelijk is dan alcohol. Jij bent blank, dus jij hoeft je geen zorgen te maken. Anderen wel.”

Liegen over cannabis

Barcott sputtert nog dat hij niet wil dat zijn kinderen makkelijker aan cannabis kunnen komen, waarop de vriendin vraagt of hij denkt dat ze op dit moment níet makkelijk aan cannabis kunnen komen. Hoewel hij zich niet meteen gewonnen geeft, blijven haar woorden in zijn hoofd spoken: dit gaat niet over jou, dit is een burgerrechtenkwestie. “Mijn persoonlijke afkeer van cannabis en mijn angst voor een toekomst met legale cannabis leken onbenullig geklaag vergeleken met de onrechtvaardigheid van de War on Drugs.”

De manier waarop Barcott zijn persoonlijke ervaringen en ontwikkeling door het boek heen weeft, is niet alleen eerlijk, maar ook heel effectief. Lezers die zelf met allerlei vooroordelen naar cannabis kijken, zullen zich makkelijk met de schrijver kunnen identificeren. Daardoor zullen ze meer openstaan voor de centrale boodschap van het boek: dat legalisering oneindig veel beter werkt dan drugsoorlog en dat het Amerikaanse volk decennia is voorgelogen over cannabis.

Angst en walging voor wiet

Over die indoctrinatie schrijft Barcott: “Er zijn momenten in je leven waarop je gedwongen wordt om niet meer te doen alsof jouw eigen psyche definieert wat normaal is en je de vreemdere kronkels en tunnels in de topografie van je brein onder de loep moet nemen. Die avond realiseerde ik me dat ik vier decennia van sociale boodschappen en officiële voorlichting over cannabis had geabsorbeerd. Vrijwel elk woord, elke zin en elke foto was bedoeld om me angst en walging aan te jagen voor dit middel. Als tiener, en later als volwassene, definieerde ik mezelf als het soort persoon dat geen wiet gebruikt. En ik was zeker niet het soort vader wiens kinderen weten dat hij wiet gebruikt.”

Nu ik zelf een cannabisconsument was, kwamen de oordelen en overtuigingen van Oude Bruce me als willekeurig en dom voor

Maar ja, als gevolg van zijn journalistieke onderzoek voor het boek, is Barcott na een tijdje zelf cannabis gaan consumeren: “Maar nu was ik dat wel. Het ergste was om me te herinneren hoe ik ooit keek naar mijn vrienden die wiet rookten. Geen van hen was een stoner. Het waren slimme, creatieve en door en door fatsoenlijke mensen, die op tijd op hun werk kwamen. Ze droegen hun steentje bij aan de toneelavonden op school, de ouderavonden en open dagen. Ze hadden vertrouwensposities binnen de gemeenschap. Ze genoten gewoon af en toe van een jointje in de garage.

Nog niet zo lang geleden – wat, vorig jaar nog – zouden deze mensen mij teleurgesteld hebben. Het feit dat ze cannabis consumeerden zag ik als een teken van morele zwakte. Vraag me niet waarom. Soms snap ik mijn interne integriteitsregels zelf niet eens. Nu ik zelf een cannabisconsument was, kwamen de oordelen en overtuigingen van Oude Bruce me als willekeurig en dom voor. Zouden anderen teleurgesteld zijn in mij? Die gedachte kwam in me op. Maar ook: Oude Bruce, je was echt een eikel.”

Cannabis podcasten

Voor wie het boek niet te pakken kan krijgen en voor wie liever luistert dan leest: Bruce Barcott presenteert wekelijks een podcast over cannabis voor Leafly, ‘The Roll Up’, met cohosts Ben Adlin en Alyssa Yeoman. Van harte aanbevolen.

Heb je liever een Nederlandse podcast over cannabis? Check dan High Tea met Derrick & Rens, die ik sinds deze maand maak met Rens Hoppenbrouwers. In aflevering 2 is Lisa Lankes, eigenaar van coffeeshop PINK in Eindhoven, te gast. Nu ook te beluisteren via Spotify!

Bruce Barcott, ‘Weed the People, the future of legal marijuana in America’, Time Books, 2015. ISBN-10: 161893421X, 336 pagina’s, Engels

(advertentie)