Topstories

(advertentie)

Def P en zijn Fenske zijn in Moskou. Ze spreken geen woord Russisch en dat wordt ze dus ook niet bepaald in dank afgenomen. Zelfs een flesje water kopen blijkt een helse onderneming. En Def P kijkt terug op gewillige dames die zich aanbieden aan bekende Nederlanders…

Zondag 15 mei – Moskou

‘Zo, we hebben dwars door het ontbijt heen geslapen’ zeg ik. Fenske reageert nog amper, dus ik draai me ook nog maar even om. Dan maar meteen goed uitslapen en er een relaxte ochtend van maken. Pas in de middag rijden we met de metro naar het centrum. We stappen dit keer bij een andere halte uit op zoek naar een museum. Het is een warme zonnige dag. We zijn onze plattegrond vergeten en verdwalen al snel. De zon wordt alsmaar heter en we krijgen steeds meer dorst. Op een pleintje zien we een paar kleine houten kraampjes met fris en snoep. We maken vriendelijk duidelijk dat we een flesje water wilde hebben, maar we worden niet geholpen. De standhouder kijkt naar ons alsof er twee stukken pratende stront voor zijn winkeltje verschijnen. ‘Laat maar zitten’ zeg ik. ‘Een paar meter verderop staat een ander kraampje.’ ‘Dan brengen we ons geld wel naar je concurrent.’

Geen water

We lopen er naar toe en wijzen vriendelijk glimlachend naar een flesje water. Ik houd het geld al zichtbaar in mijn hand zodat ze niet denken dat we twee buitenlandse zwervers zijn die geen flesje water kunnen betalen. Vanaf het moment dat we het flesje aanwijzen schudt de vrouw in het kraampje heftig haar hoofd en roept ‘No!’ Vol ongeloof geef ik de vrouw het voordeel van de twijfel en ga er van uit dat ze me verkeerd begrijpt. Ik wijs nogmaals het flesje water aan en probeer deze te kopen. Vriendelijk en duidelijk. De vrouw schudt weer “no” en maakt een gebaar alsof ze ons niet begrijpt. Tenminste dat hoop ik. Eigenlijk is het best duidelijk dat ze een gebaar maakt dat we op moeten rotten, maar dat wil ik niet geloven. Daar staan we dan, uitgedroogd, in de hitte, met geld, zonder water. Bij een kraam met koude flesjes. Ik voel mijn bloed gaan koken en begrijp niet waarom iemand een normale toerist zoiets zou weigeren. Opeens begint dat achterlijke kutwijf ook nog met haar handjes te wapperen omdat we niet snel genoeg weglopen. ‘Yeah fuck you too bitch!’ roep ik geïrriteerd.

‘Hé!’ klinkt een zware stem opeens boos vanuit het kraampje. Haar man begint zich er nu ook mee te bemoeien en staat boos uit zijn stoel op. ‘Oh, dat versta je opeens wel vuile klootzak?’ roep ik uit spontane boosheid in het Nederlands. Ik zie dat de kioskboer door heeft dat ik niet iets aardigs roep. Ik voel hoe Fenske mijn hand pakt en me zachtjes mee trekt. ‘Dit is nutteloos’ zegt ze. Ze heeft gelijk. Ik loop weg en die vent blijft in zijn hokje. Beter voor ons beiden denk ik. Ik heb me nog nooit ergens zo onwelkom gevoeld als in Moskou. Zo voelt het dus om keihard gediscrimineerd te worden. En waarom? Ik beschouw het maar als een waardevolle les. Je kunt maar beter overal het positieve van inzien bij een wereldreis.

Omgekeerd komen de meeste Moskovieten bij ons, op zijn zachtst gezegd, nogal nors, lomp, arrogant, onwetend, vooringenomen en onbehulpzaam over

Zo lopen we verhit verder, verdwaald in het centrum van Moskou, druk speculerend waarom de Moskovieten zo raar tegen ons doen. We hebben vanaf de eerste dag al het gevoel dat ouderen ons raar aankijken en dat jongeren ons soms uitlachen. Het gevoel dat we bij veel winkels expres genegeerd worden blijkt nu een hard feit. Het avontuur op dat laatste pleintje laat niets aan duidelijkheid te wensen over. Wij zijn niet welkom in Moskou. Punt. Het ergste daarvan vind ik nog dat die Moskovieten niet eens weten waar we vandaan komen. Ze weten niets van ons. Er kan ook dus geen beredeneerde verklaring achter zitten vanuit een bepaalde geschiedenis. Ze hebben gewoon een bloedhekel aan alles en iedereen die geen Russisch spreekt.

Omgekeerd komen de meeste Moskovieten bij ons, op zijn zachtst gezegd, nogal nors, lomp, arrogant, onwetend, vooringenomen en onbehulpzaam over. Niet allemaal natuurlijk, maar er zitten exemplaren bij waar de honden geen brood van lusten. Vooral bij de wat ouderen. De algemene houding lijkt: ‘Als je geen Russisch spreekt, rot dan op hier!’ Ze snappen kennelijk niet dat wij hier zijn omdat we hun land interessant vinden en dat je dat ook als compliment kunt opvatten. Gelukkig vinden we even later een winkelier die ons wel een flesje water wil verkopen. Vast geen Rus.

Schitterende grootheden

Na een flinke wandeling vinden we het “Museum of Private Collections” zoals dat volgens onze vertaling heet. Vlak daarnaast zien we een nog groter museum, “The Museum of Fine Arts”. Zo te zien is er een expo geopend van Picasso en een paar Russische schilders. Voor de deur staat een rij van minstens een kilometer lang. Deze begint bij de kassa en gaat helemaal de hoek om het blok rond. De absurd lange rij is eigenlijk al een bezienswaardigheid op zich. We proberen er een foto van te maken, maar dat blijkt helaas onmogelijk. In het museum dat wij hebben uitgekozen kunnen we direct naar binnen lopen, dus we verwachten weinig bijzonders. Des te groter de verassing dat we binnen zo’n beetje alle groten der aarde zien hangen alsof het niets was. Gauguin, van Gogh, Matisse, Monet, dat soort grootheden schitteren hier met prachtige meesterwerken in vrijwel lege ruimtes. Wij vinden het best zo.

Na al het gezeik voelt het heerlijk om in het Mekka van die arrogante Russen de Amerikaanse economie te spekken

Begin van de avond lopen we naar de enorme kathedraal van ”Jezus de Verlosser” aan de overkant van het museum. Het is een schitterend en imposant gebouw. We gluren even door de deur naar binnen. ‘Er is net een mis begonnen’ zegt Fens. Honderden gelovige Russen staan braaf kruisjes te slaan en gebedjes te prevelen. Ik kan mij niet aan de gedachten onttrekken wat Jezus er van gevonden zou hebben dat deze lui nog geen water aan een dorstig medemens zouden geven als ze er goed geld voor kregen. Eigenlijk waren we van plan om onze laatste avond in Moskou typisch Russisch te gaan dineren, maar door onze slechte ervaringen van vandaag gaan we expres naar de Mc Donalds op het Rode Plein. Zo’n beetje het ultieme symbool van kapitalisme recht tegenover het ultieme symbool van het communisme. Best bijzonder eigenlijk als je er over nadenkt. In mijn beste Amerikaanse accent bestel ik een supersized Big Mac-menu. Dat lijkt me de meest decadente bestelling. We moeten er stervenslang voor in de rij staan, maar we vinden het de moeite waard. Eigenlijk heel kinderachtig, maar na al het gezeik voelt het heerlijk om in het Mekka van die arrogante Russen de Amerikaanse economie te spekken. ‘Dat zal ze leren!’ zeg ik lachend als ik mijn tanden in een onvervalste Big Mac zet.

Sexy vrouwen

Later op de avond zijn we door alle onvriendelijkheden niet meer in de stemming om uit te gaan. We ontspannen in onze hotelkamer met wat gintonics. Ik begin me nu steeds meer af te vragen waar alles nou om draait in Moskou. Voor een (ex)communistisch land zijn ze hier behoorlijk kapitalistisch. Machtsvertoon kan hier heel inconsequent zijn. Voor zwaar gelovige mensen kunnen ze soms duivels onbehulpzaam zijn. Respect is er wel, maar net hoe het hen uitkomt. Begrijp me niet verkeerd hoor, we hebben ook wel toffe Russen ontmoet. We begrijpen gewoon niet wat nou het probleem is met niet-Russen. En we kunnen het ze ook niet vragen. Het is wel opvallend hoe de vrouwen in Moskou ook erg hun best doen om er sexy bij te lopen, terwijl je niet ziet dat de mannen hen lastig vallen. Ze staren er zelfs niet eens naar. Discipline en respect is er dus wel degelijk. Tenminste, ik geloof niet dat het desinteresse is anders werden er vast niet zo veel Moskovieten geboren.

WAAR HET OM DRAAIT

Als je veel geile huis, tuin en keukenfilosofen mag geloven dan draait alles in het leven om seks. En misschien is dat niet eens zo’n gekke gedachte want zonder seks hadden we nooit bestaan. Ik weet nog goed hoe vervelend het was om je als puber op je huiswerk te moeten concentreren terwijl je in je hoofd eigenlijk alleen maar aan seks dacht. Mijn god, wat was ik blij toen ik eindelijk mijn eerste vriendinnetje had waar ik “het” mee kon doen. Helemaal in de wolken! De eerste keer was nog een beetje onhandig friemelen in een slaapzak op een camping, maar vanaf het moment dat ik “het” in een echt bed kon doen zat er al gauw een stijgende lijn in de gang van zaken.

Advocaat van de duivel

Ooit had ik een grappige discussie met een aangeschoten meisje over seks. Ook volgens haar draaide alles in het leven om seks en kwam alles daar uiteindelijk ook op neer. Ik voelde mij een beetje in de omgekeerde wereld gezet, dus als een “echte dame”, of liever gezegd de advocaat van de duivel ging ik de discussie aan. Ik voerde allerlei stereotype argumenten aan over liefde, respect en meer van dat soort hogere zaken, maar ze trapte er niet in. Toen ik zei dat al mijn slappe argumenten bij elkaar best wel één harde zouden kunnen vormen moest ze lachen. Een paar vriendinnen van haar stonden op een afstandje mee te luisteren, maar konden niet alles goed verstaan. ‘Heb je de discussie nou gewonnen?’ vroegen ze. ‘Als alles om seks draait niet’ zei ik. ‘Nee dus’ concludeerden de dames.

Het idee dat “het” kan is eigenlijk al genoeg om je ego te strelen. Seks had ik toch al

Later heb ik in mijn artiestenbestaan nog regelmatig vreemde gesprekken met jonge dames gehad. Regelmatig kwam hun gelul op seks neer. Als je een beetje bekend bent krijg je al gauw de wildste aanbiedingen. Ik heb dit nooit zo serieus genomen omdat ik bijna altijd bezet was en ook wel snapte dat diezelfde dames mij hoogst waarschijnlijk niet eens hadden zien staan als ik niet bekend was. En als ik zoiets merk kunnen ze wat mij betreft beter meteen oprotten. Het idee dat “het” kan is eigenlijk al genoeg om je ego te strelen. Seks had ik toch al. Mensen die me voor gek verklaarden dat ik er niet op in ging waren zelf meestal vrij kansloze figuren. Zo zie je dat seks eigenlijk veel dieper gaat dan de daad zelf. Het lijkt alsof het gaat om de bevrediging van geslachtsdelen, maar het draait eigenlijk veel meer om het menselijke ego en de bevestiging daarvan. Maatschappelijke status en zelfrespect in combinatie met razende hormonen. Altijd een goeie cocktail voor leugens, verraad, jaloezie, ruzies, vechtpartijtjes en herpes (of erger). Leuk zo’n vrije relatie.

James Brown

“This is a man’s world” zong James Brown al jaren voor de uitvinding van het plasgootje. (Deze had ik trouwens zelf eind jaren ‘80 al uitgevonden als schoolopdracht voor industriële vormgeving, maar toen werd ik smakelijk uitgelachen door mijn lerares en moest ik iets nieuws bedenken.) “Maar het zou niets zijn zonder een vrouw.” En zo is het maar net James. En toch, of je het nou leuk vindt of niet, zowat alle regels waar wij in deze maatschappij naar moeten leven zijn ooit door mannen bedacht. En de belangrijkste reden dat vreemd gaan taboe is in onze maatschappij, is omdat vóór de uitvinding van de anticonceptie mannen geen zin hadden om tijd en geld in een kind te pompen dat waarschijnlijk niet van hen was. Zie je waar het op neer komt?

Volgende week in Def P ‘Heen en Onweer’: Moskou + TOEVAL OF FREAKY?

(advertentie)