Topstories

(advertentie)

Hoewel de Moskovieten een onuitstaanbaar onvriendelijk volkje zijn, rest Def P en Fenske nog 1 dagje in de Russische hoofdstad. En geloof het of niet, onze rapper wordt daar voortdurend herkend en uitgelachen! Dat plus meer over toevalligheid en freakyness  in het 12e deel!

Zondag 16 mei – Moskou

‘Ik heb een vreemd voorgevoel over vandaag’ zeg ik bij een ranzig ontbijtje in ons hotel. Het is onze laatste dag in Moskou, en we hebben besloten de drie mooiste metrostations te fotograferen. In Moskou zijn veel metrostations enorme prestigieuze kunstwerken. Omdat de stations best ver uit elkaar liggen blijkt ons plan nog een tijdrovende klus te zijn, maar wel de moeite waard. De mooiste stations lijken op heuse paleizen met marmeren pilaren, glas in loodramen, prachtige beelden en indrukwekkende mozaïekmuren met communistische afbeeldingen. ‘Ik hou hier wel van’, zeg ik de boel bewonderend.

We staan dus één van deze stations te fotograferen en er komt een Russische dame met een boodschappentas op me afgelopen. Ze gaat recht voor me staan en kijkt me verwonderd aan. Ze begint spontaan een heel verhaal te vertellen, terwijl ik haar vriendelijk duidelijk probeer te maken dat ik geen Russisch spreek. Ze trekt zich er niets van aan en ratelt aan één stuk door. Inmiddels is Fenske er bij komen staan en nu lijkt het pas echt tot de vrouw door te dringen dat we allebei geen Russen zijn. Half in het Duits, half in het Russisch praat ze nu opgewonden verder tegen ons beiden. Ze gebaart daarbij steeds naar hoe lang ik ben. Wat we van haar betoog kunnen maken is dat ik blijkbaar sterk lijk op een beroemde Rus en dat ze niet begrijpt dat ik hier nu in zulke oude kleren in een metrostation rondhang. Ik neem op reizen vaak bewust oude kleren mee die ik onderweg achter laat voor daklozen. Zo heb ik bijna nooit wasgoed en wordt mijn bagage steeds lichter. Een mooi systeem met alleen maar voordelen. Fenske is er zelfs nog fanatieker in dan ik, die geeft uiteindelijk haar hele koffer weg.

Ik een beroemde Rus?

Het zou dus best wel kunnen dat ik er in haar ogen een beetje armoedig bij loop, maar desondanks lijkt deze mevrouw maar niet te geloven dat ik die beroemde Rus niet ben. Opeens geeft ze haar boodschappentas aan mij. Het is een dichte tas en ik weet niet wat er in zit, maar ik vermoed boodschappen. Ze staat er op dat ik de tas aanneem, dus het vergt nogal wat overtuiging om haar de tas te laten houden. Na wat aandringen van weerszijden geeft ze het eindelijk op. Een beetje verward en teleurgesteld loopt de vrouw hoofdschuddend weer weg.

‘Wat bizar is dit zeg!’ roepen Fens en ik bijna in koor. Ik heb sinds we in Moskou zijn al het gevoel dat de mensen raar naar ons kijken of ons uitlachen, maar nu hebben we daar misschien eindelijk een verklaring voor. ‘Lijk ik op een beroemde Rus?’ ‘Kennelijk!’ ‘Op wie dan?’ Opeens lijkt alles een beetje op zijn plek te vallen. Ik kon me al moeilijk voorstellen dat de jonge Russen om ons uiterlijk moeten lachen. Moskou is namelijk best een multiculturele stad waar je de meest uiteenlopende types in het straatbeeld ziet. Er is kennelijk iets vreemds met mijn hoofd en mijn lengte.

Eentje kijkt me verbaast aan en stoot meteen haar vriendin aan. Nu kijken ze samen naar mij en schieten allebei vreselijk in de lach

‘Laten we de rest van de middag een beetje rondlopen in dat mooie natuurpark bij ons hotel in de buurt’, zegt Fens als we genoeg hebben van de metrostations. We pakken de metro en rijden terug. Als we boven de grond komen is weer zover. We zitten net even wat uit te rusten op een stenen muurtje. Fenske rookt een sigaret. Er stopt een stadsbus recht voor ons met twee jonge meisjes er in. Eentje kijkt me verbaast aan en stoot meteen haar vriendin aan. Nu kijken ze samen naar mij en schieten allebei vreselijk in de lach. Ik tik Fenske nog net op tijd aan zodat zij het ook ziet gebeuren. ‘Dit is al de zoveelste keer!’ ‘Wat de fok?!’ Denk ik heerlijk anoniem door een vreemd land te reizen heb ik dit weer…

Eagle Eye Cherry

In het park komen we weer tot rust van deze vreemde hectische stad. Na een half uurtje zonnen slaat het weer om. Het begint te spetteren en het stikt opeens van de onweersvliegjes. Dit hebben we ook al in Warschau en Minsk meegemaakt op onze laatste avond. We lopen gauw weer terug naar ons hotelcomplex. Het terrein lijkt op een studentencampus die uit allemaal losse gebouwen bestaat met bomen er tussen. Het begint plotseling keihard te onweren en de lucht wordt steeds donkerder. Onze timing is perfect, want we zijn nog maar net binnen of het begint weer te stortregenen. Het water ruist door de bomen heen en klettert in diepe plassen op de oude tegels neer. Dit is nu al de derde keer achter elkaar dat we dit op onze laatste avond hebben. Ook het weer is dus opmerkelijk vandaag. In een coffeeshop hoorde ik eerder vanmiddag de hit van Eagle Eye Cherry met daarin de tekst “Here tonight, tomorrow Ill be gone”. Ik krijg dat nummer niet meer uit mijn kop op deze vreemde laatste dag in Moskou. Vrolijk fluit ik het deuntje terwijl ik naar de stromende regen kijk. Ik ben er niet rouwig om dat we deze onsympathieke stad weer gaan verlaten.

Met eten doen we vandaag niet meer zo kinderachtig als gisteren. Bij het restaurant op onze “campus” bestellen we een verse Russische maaltijd en deze is heerlijk. We zijn ook wel weer toe aan wat vitaminen. We pakken onze tassen in en laten ons per taxi naar het station rijden. Nu zit ik weer met mijn schrijfboek in de trein. Ik probeer deze tekst enigszins leesbaar op te schrijven in een hobbelige Baikal Express. Deze rijdt het grootste gedeelte van de wereldberoemde Transsiberië Express, de langste treinreis ter wereld. Maar wij hebben nu als voorlopige eindbestemming Irkutsk. Fenske en ik zitten in een tweepersoons treincoupé van ongeveer twee bij anderhalve meter. In de lengte staan twee banken tegenover elkaar die tevens dienst doen als onze bedjes.

4 dagen onafgebroken in de trein

Dit is voor de komende vier nachten ons eigen kleine huisje op wielen. Dit is de langste ononderbroken treinreis die we zullen maken en waar ik me het meeste op verheugd heb. Weinig luxe, maar in ieder geval wel privacy als we dat willen. En een zeer interessante trip. Een bezoekje aan het toilet met fonteintje, wat tevens onze “badkamer” is voor de komende vier dagen leert me dat we geen stromend water hebben. Gelukkig hebben we genoeg flesjes bronwater meegenomen om onze tanden te poetsen en ook wat natte doekjes om het lichaam enigszins fris te houden. We zijn allebei gelukkig niet van die zwetende stinkerds, maar ik vrees dat het in andere coupés nog behoorlijk funky gaat worden de komende dagen. Het kan de pret niet drukken. Het hoort er zelfs een beetje bij vind ik. Overleven in de trein. Tot nu toe waren we nog een beetje aan het cityhoppen maar nu begint dan echt de beruchte lange reis naar oost-Rusland, dwars door Siberië. Moskou heeft een raar gevoel bij ons achtergelaten. Toch ben ik blij dat we het gedaan hebben. Het was een bijzondere trip met allerlei vreemde toevalligheden. Ik heb altijd al iets vreemds met toeval gehad.

TOEVAL OF FREAKY?

Soms kunnen gebeurtenissen zo toevallig zijn dat je het zelf amper kunt geloven. Wat dat betreft kunnen compleet onbelangrijke dingen, die op zich niets te betekenen hebben, toch indruk maken. Al dan niet op een vreemde manier.

Zo was ik als puber een fanatieke graffitiliefhebber en volgde ik alles wat er op dat gebied in Amsterdam gebeurde. Ik fotografeerde bijna elke piece  die er in de jaren ‘80 gemaakt werd en archiveerde dit nauwkeurig met alle bijbehorende informatie in een dik plakboek dat ik nog steeds heb. Achteraf gezien heb ik zo best een mooi stukje geschiedenis vastgelegd. Een vriendje dat bij me in de klas zat wou wel een keer met me mee op fotojacht. We hadden een afspraak op het Centraal Station waar we samen de metro zouden pakken naar de Kruitbergflat in de Bijlmer. Deze flat zou later beroemd worden door de tragische vliegtuigramp, maar in die tijd was het gewoon nog een plek waar mooie pieces  stonden.

Alles hetzelfde…

Mijn maatje kwam dus aanlopen op het Centraal Station met de zelfde jas aan als ik. Op zich geen toeval, wat dat waren populaire jassen in die tijd. ‘Heb je je camera bij je?’ zei ik. ‘Ja’ zei hij. En op hetzelfde moment haalden we beiden dezelfde camera uit dezelfde jaszak. Dat was al een beetje vreemd, maar toen ik goed naar zijn camera keek werd het pas echt freaky. We hadden allebei los van de camera een velletje van exact dezelfde plakletters gekocht en hadden allebei onze voor en achternaam op exact dezelfde manier op de camera geplakt! Ik dacht eerst nog even in een flits dat hij mijn camera had, maar nee, dit was gewoon een extreem toeval. En een beetje freaky, toch wel.

Ik dacht eerst dat iemand een goede grap met me had uitgehaald, maar na acht jaar Grafische School kon ik met zekerheid vaststellen dat dit een massaal gedrukte folder was

Vlak nadat ik mijn eerste huis had gekocht had ik ook zoiets raars. Ik had zoiets nooit eerder gedaan, dus ik werd nogal overvallen door de enorme stapel aan papierwerk dat er bij kwam kijken. Ik snapte er allemaal geen hol van, maar kreeg gelukkig goede hulp bij mijn hypotheek en alle wettelijke rompslomp. Begin 1998 had ik dit hele papieren circus net achter de rug en woonde ik als trotse eigenaar in mijn eigen huis aan de Brouwersgracht. Het was een nieuwbouw grachtenpand dus ik was de eerste bewoner. Met een hypotheek van de ABN bank. Op een dag kreeg ik een folder in mijn nieuwe brievenbus van de ABN bank. De kopregel luidde: “Een hypotheek van de ABN maakt uw droomhuis mogelijk!” en op de voorkant stond pontificaal een foto van… jawel, mijn eigen huis! Ik dacht eerst dat iemand een goede grap met me had uitgehaald, maar na acht jaar Grafische School kon ik met zekerheid vaststellen dat dit een massaal gedrukte folder was en geen printje of zo. Toeval? Of toch een beetje freaky?

Pissen in 4D

Laatst ging ik naar de nieuwe filmuitvoering van Alice In Wonderland. Deze fantastische film draaide in de Bijlmer op Imax formaat in 3D. Op zich al een hele belevenis, maar gezien de aard van de film leek het me helemaal mooi om deze met een paddoreepje op in 4D te zien. Nou, dat was me wel een trip kan ik je vertellen. Je beleefd alles heerlijk intens en door de 3D effecten zit je er helemaal in. Ik durfde zelfs niet te gaan pissen uit angst op de gang te verdwalen en een heel stuk van dit avontuur te missen. Na de film moest ik natuurlijk pissen als een paard en had de plee al snel gevonden. Het was natuurlijk spitsuur zo net na de film en er stonden ongeveer acht man op een rij te pissen. Ik wachtte geduldig op mijn beurt en stond ondertussen nog helemaal na te spacen van mijn heftige filmervaring. Toen ik eindelijk kon pissen voelde ik een extreme opluchting.

Alleen precies op dat moment klonk er een zwaar gorgelend geluid en borrelde overal water naar boven. Al snel stroomde alle acht de urinoirs tegelijk over. Een vloedgolf van water en pis klotste over de vloer en zeven man deinsden van schrik achteruit. ‘Is dit echt?’ vroeg ik mij af. Ik moest echter zo nodig dat ik gewoon door piste. Voor zo’n extreme opluchting mochten mijn schoenzolen best even nat worden. Eigenlijk had het nog weinig zin om in de bak te mikken want de hele vloer stond inmiddels blank. Al pissende vroeg ik me even serieus af of dit alles eigenlijk wel echt gebeurde. Mensen die net de plee in kwamen lopen zagen mij nog als enige daar staan en dachten dat ik dit veroorzaakt had. ‘Tja, ik moest zo nodig dat de plee het niet meer aan kon’, zei ik en liep glimlachend de ruimte weer uit alsof er niets aan de hand was. Achteraf hoorde ik dat het allemaal waar gebeurd was. Een hele vreemde ervaring. En een beetje freaky ja.

Volgende week in Def P ‘Heen en Onweer’: Baikal Express + WEER IS DE SMERIS

(advertentie)