Topstories

(advertentie)

De laatste loodjes in de treinreis door Siberië, en net dan tref je natuurlijk dronken Russen. Verder veel armoede achter de ramen ook, waarbij vergeleken de getto’s in het Westen paradijsjes zijn. Def P blikt ook terug op zijn trip naar Los Angeles in 1998, ofwel de geboorte van de Nederlandstalige rap!

Woensdag 19 mei – Baikal Express

Je kunt het nog amper ochtend noemen, maar ik word om half vijf wakker. Deels door benauwdheid, maar ook omdat we weer stil staan en het al licht is. De trein wiegt je de hele nacht in slaap als een baby, dus juist van stil staan word je dan wakker. Net of je plotseling uit een lange trance ontwaakt. Even later rijden we een (zo te zien) klein stadje uit en wordt het landschap heuvelachtiger en minder begroeid. Kleine meertjes in volgelopen dalletjes maken het uitzicht bij vlagen schilderachtig. De afgelopen dagen hebben we zo veel ongerepte natuur gezien dat het ons nu juist opvalt als we in de verte opeens een auto zien rijden.

Eigenlijk het omgekeerde van Nederland. Je ziet hier bijna nergens verharde wegen. Je vraagt je soms af hoe de bewoners hier bij hun afgelegen houten dorpjes moeten komen bij slecht weer. De koperen bedrading van het spoor naast ons rijgt alle mooie plaatjes aan elkaar als een reusachtige naald en draad door een stapel foto’s. Ritmisch golft de draad op en neer terwijl ik rustig zit te schrijven over het leven in de trein. De rode draad van mijn verhaal.

Verrotte flatgebouwen

Hoe dieper we Siberië in rijden des te kouder het wordt. Dit mag dan wel bijna het zomerseizoen zijn, maar hier en daar ligt er evengoed nog een plukje sneeuw. Doordat ze overal alleen maar Russische letters gebruiken is het vaak moeilijk of onmogelijk om te bepalen waar we zijn. Steeds probeer ik de woorden te vertalen naar een kaart met Westerse letters die wij uit kunnen spreken. Zo reden we net weer langs een ondefinieerbare stad met wijken van hoge grauwe flatgebouwen die zo verrot waren dat je je niet voor kunt stellen dat daar nog mensen in wonen. Zelfs de ergste getto’s in het westen staan er nog mooi bij vergeleken met Rusland. Na het zien van al die ingestorte fabrieken begin ik me steeds meer afvragen waar de mensen hier nu hun geld mee verdienen. In ieder geval geen massatoerisme, want we worden overal nog steeds aangestaard alsof we buitenaardse wezens zijn. Vooral als je weer eens bij een klein stationswinkeltje een product staat aan te wijzen met een paar vingers in de lucht voor het aantal, dan voelt dat ook zo.

Het uitzicht blijft pure armoe. Qua bouwstijl een soort kruising tussen Osdorp en de Bijlmer, maar dan honderd keer verotter. Een grote blanke getto

We gaan op tijd eten om vroeg te kunnen slapen. Morgen moeten we er zeer vroeg uit. Volgens de Moskou-tijd, die we nog steeds redelijk gewend zijn, moeten we er zelfs om vier uur al uit. Ons langste treintraject gaat nu snel ten einde komen. We vinden het een zeer interessante en relaxte reis, maar we verheugen ons nu wel weer op een frisse douche en een bed dat stil staat. Om nog maar te zwijgen over heerlijk buiten lopen door de frisse lucht. We zijn zeer benieuwd naar Irkutsk en het Baikalmeer dat daar vlakbij ligt. De wekker staat al. We gaan wel liggen, maar ik ben nog niet moe. Vanuit mijn bed kijk ik door het raam. Een uitermate relaxte manier van reizen. Omdat onze coupé nu aardedonker is kan je ook ’s avonds prima naar buiten kijken. Het uitzicht blijft pure armoe. Qua bouwstijl een soort kruising tussen Osdorp en de Bijlmer, maar dan honderd keer verotter. Een grote blanke getto.

Dronken Russen in de trein

Dit wordt nog maar eens onderstreept door drie jonge dronken Russen die ’s nachts door onze wagon heen struinen. Zo te zien hebben ze niet veel goeds in de zin. Omdat ik vanwege mijn benauwdheid het luik nog steeds open heb zien ze dat ik hen in de smiezen heb en lopen ze gelukkig gauw door. Eén van de jongens herken ik, omdat hij vanmiddag al vuil naar me keek in de restauratiecoupé. ‘Dat was die eikel van vanmiddag’ zeg ik tegen Fenske. ‘Zou het kunnen dat jouw tattoo’s agressie oproepen bij de wat primitievere plattelandsrussen?’ vraagt ze. ‘Het kan ook zijn dat hij gewoon één van de velen is die toeristen haten’ zeg ik. Hoe dan ook, ik bleef hem vanmiddag glimlachend aankijken en toen liep hij boos weg terwijl hij een soort wegwerpgebaar maakte. Die zakkenwasser was toen trouwens al aardig bezopen, kun je nagaan hoe dronken hij nu is. Ik vraag me af of sommige buurten in de Russische steden net zo gevaarlijk zijn als – pak ‘m beet – Compton, Los Angeles. Ik hoop het niet voor ze.

LOS ANGELES 1988

Eén van de meest gestelde vragen die ik bij interviews krijg voorgeschoteld is hoe ik op het idee ben gekomen om als eerste in het Nederlands te gaan rappen. Toevallig zit daar een leuk verhaal aan vast en dat heb ik dan ook vele malen moeten vertellen. Soms heb ik daarom de neiging om alles in te korten, maar laat ik nou eens precies opschrijven hoe het ging.

Het was 1988, ik was een 18-jarige puber en het ging niet zo lekker thuis. Het leek mijn tante in Los Angeles wel een goed idee als ik die zomer vijf weken bij haar kwam wonen om even in een andere omgeving te zijn. Ik was inmiddels al jarenlang compleet verslaafd aan hiphop. Alles in mijn wereld draaide hier om. Gangsterrap begon toen net populair te worden en ik vond het superspannend om wat dat betreft naar het hol van de leeuw te gaan. Als overlevingspakket had ik een hele stapel vinyl en cassettebandjes meegenomen waar natuurlijk ook al de nodige Engelstalige hiphop van Nederlandse bodem tussen zat. Toen ik door mijn nichtje Pamela aan haar vrienden en kennissen werd voorgesteld (allen Afro-Amerikaans zoals dat heet) was ik natuurlijk trots dat ik als vreemde blanke dude uit Europa een paar nieuwe cassettebandjes van N.W.A. en Eazy E uit mijn tas kon toveren die zij nog niet eens kenden. Ik kreeg meteen wat sappige anekdotes te horen van levensechte “boys from da hood”.

Ik moest toegeven dat de Engelstalige hiphop uit Nederland best knullig was vergeleken met de Amerikaanse hiphop uit die tijd. Bij ons wat het vooral nog “apie ziet, apie doet”

Ik was een wandelende hiphopencyclopedie en had door allerlei interessante gespreken al gauw een klik met de plaatselijke hiphopliefhebbers. Voor mij was Compton zo’n beetje het Mekka van de gangsterhiphop en ik vertelde dat ik deze wijk graag wou bezoeken. Nou, dat gaf een hoop verschillende reacties te weeg. De één vertelde dat een blanke Europeaan zo’n beetje zelfmoord pleegt door daar los rond te wandelen en de ander zei juist dat het een “doodgewone” woonwijk was en er een beetje werd overdreven over de reputatie van Compton. Hoe dan ook, ik was 18, bloedfanatiek, stronteigenwijs en bleef net zo lang zeuren tot Pamela mij door Compton wilde rijden. Ik vond het allemaal enorm fascinerend en moest ook af en toe uit de auto stappen om mooie pieces te fotograferen. Ik werd soms wel vreemd aangekeken door zwarte voorbijgangers, maar ik voelde mij redelijk veilig in mijn witte Public Enemy T-shirt. Pamela haalde steeds opgelucht adem als ik weer de auto instapte en gaf meteen een dot gas. Ik was dolenthousiast en liet haar vrienden later wat hiphop uit Nederland horen. Hier reageerden ze nauwelijks op. Ik moest ook wel toegeven dat de Engelstalige hiphop uit Nederland best knullig was vergeleken met de Amerikaanse hiphop uit die tijd. Bij ons wat het vooral nog “apie ziet, apie doet”.

Freestylen in het Nederlands

Op een avond zat ik met Pamela en een vriend uit Compton in de auto. Ik had wat biertjes op en zat met haar vriend voor de gein een beetje heen en weer te rappen. Op een gegeven moment begon ik te freestylen in het Nederlands en ze vonden het “fresh!” Ik realiseerde mij toen opeens dat zij nog nooit rap in een andere taal hadden gehoord en dat dit in Nederland of zelfs heel Europa ook nog nieuw was. Rappen doe je vanuit je hart en moet je dicht bij jezelf houden hoor je vaak, dus ik was vastberaden om na deze zomer voortaan in het Nederlands te gaan rappen. Een jaar later was de Osdorp Posse een feit en de rest is muziekgeschiedenis. Grappig dat achteraf gezien deze trip een cruciale rol speelde bij het ontstaan van de Osdorp Posse. Ik was langzaam maar zeker volwassen aan het worden en begon nu ook steeds meer te ontdekken wat ik wilde met mijn leven.

Tributes to dead homies

Maar wat betreft Compton, mijn interesse voor gangsterrap is altijd gebleven. Ik ben nu vele jaren van films, boeken, documentaires en cd’s verder. Pas geleden heb ik nog de autobiografie van Monster Kody uitgelezen. Wat een heftig boek zeg! Ik besef me nu pas hoe gevaarlijk en naïef mijn getto-avonturen in die tijd waren. De foto’s van de mooie peaces die ik toen maakte bleken allemaal “tributes to dead homies” te zijn. Ik was blij dat ze geen muurtje voor die ene “crazy white dude from Europe” hoefden te spuiten.

Volgende week in Def P ‘Heen en Onweer’: Baikalmeer + GEBOORTE VAN EEN GENRE

(advertentie)