Topstories

(advertentie)

Precies 1 dag hebben rapper Def P en zijn nieuwbakken echtgenote Fenske in de hoofdstad van Siberië, Irkutst. Eigenlijk is dat ook wel genoeg. In de flashback gaan we terug naar de getto’s van Los Angeles en New York in de nineties , toen “de Osdorp Posse nog jong en eigenwijs was”.

 Vrijdag 21 mei – Irkutst

Deze nacht liggen we eindelijk weer eens samen in een comfortabel tweepersoonsbed. Vreemd genoeg kan ik toch niet slapen. Op een bepaalde manier raak je snel gewend aan het lawaai van de trein en zeker aan het constante schommelen dat werkt als een wieg op een baby. Nu is alles opeens weer zo donker en stil dat ik er wakker van lig. Ironisch genoeg voel ik me deze ochtend dus nog gaarder dan na een week in de trein. Gelukkig wordt alles snel goedgemaakt door een heerlijk ontbijt beneden waar nog steeds Jennifer Lopez op repeat staat.

Meteen na het eten gaan we naar een openluchtmuseum waar je allerlei houten architectuur uit de geschiedenis van het Baikalmeer kan zien. Zo zien we hoe de vroegere locals, de eerste Russen, de Kozakken en sjamanen in Siberië woonden. Best geinig om zulke oude houten huisjes een keer van binnen te zien. Elk huisje heeft zijn eigen sfeer en geschiedenis. De sneeuw is inmiddels weer verdwenen en de zon voelt aangenaam warm. We worden ondergespoten met chemicaliën tegen teken, daarna mogen we rondlopen. We beleven een relaxte ochtend in een zonovergoten openluchtmuseum. Hierna rijden we door met een bus naar ons hotel in Irkutsk.

Lekker cultureel bezig…

Onze planning bepaalt dat we één dag hebben om Irkutst te bekijken. Dat blijkt ook precies genoeg te zijn. Irkutst is de hoofdstad van Siberië, maar het centrum is vrij klein en overzichtelijk. We maken er een mooie wandeldag van. In de ochtend vroor het nog, maar nu is het heerlijk om buiten aan de rivier een broodje te eten en de belangrijke straten af te lopen. Irkutst levert mooie fotomomenten op, vooral door de traditionele huisjes. Deze zien er vaak nog ouder uit dan dat ze zijn door de belachelijk strenge winters die ze moeten doorstaan. Het merendeel bestaat tegenwoordig dan ook uit stenen en betonnen huizen. Omdat we toch al zo cultureel bezig zijn pakken we het museum ook even mee.

We zien een handjevol verklede studenten die iets duidelijk proberen te maken. Daar omheen heeft zich een overmacht van 100 militaire agenten verzameld

‘Dit is echt wel de moeite waard’, zegt Fens. We lopen door een vrij groot en statig gebouw met veel oude en stoffige kunst waar af en toe prachtige schilderijen tussen hangen. ‘Nu even naar een supermarkt hoor’, zeg ik als we weer buiten staan. Het plan is om vandaag vroeg naar bed te gaan omdat we er vannacht om kwart voor vier alweer uit moeten om de trein naar Mongolië te halen. ‘Moet je kijken hoe veel mensen daar staan!’ ‘Ja, daar is zeker iets aan de hand.’ We lopen er nieuwsgierig op af. Op het grote stadsplein is er net een bescheiden demonstratie aan de gang. Vermoedelijk heeft het iets te maken met studenten en een korting op hun studiebeurs. Het wemelt in Irkutsk van de studenten, maar de omstanders zijn duidelijk willekeurige voorbijgangers.

Staaltje machtsvertoon

Net als wij blijven ze hangen om te zien wat hier gaat gebeuren. We zien een handjevol verklede studenten die iets duidelijk proberen te maken met een pop en een spandoek. Daar omheen heeft zich een overmacht van ruim honderd militaire agenten verzameld. Deze mannen staan strak in rijen opgesteld en kijken alsof ze staan te popelen om hard in te grijpen als er ook maar iemand een klein regeltje overtreedt. Weer zo’n typisch staaltje van Russisch machtsvertoon. En blijkbaar helpt het ook als je ziet hoe mak het volk hier is vergeleken met een demonstratie bij ons.

Grimmige sfeer

Voor de zekerheid lopen we verder, want we hebben geen zin in gezeik met de Russische politie. Ook in Irkutst zien de buitenwijken er nogal getto uit, maar mijn eerdere vergelijking met Amerikaanse getto’s is vooral een optische. In tegenstelling tot Amerika heb je hier niet het gevoel dat je moet oppassen voor de bewoners. Eerder voor het gezag. Dat proef je in ieder geval duidelijk aan de grimmige sfeer bij deze demonstratie. Toch blijven dit soort situaties me wel intrigeren omdat je nooit kunt voorspellen hoe de vlam in de pan schiet als een onderdrukte bevolking eenmaal wel in opstand komt. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de heftige rassenrellen die in 1992 in Los Angeles plaats vonden. Vlak daarna begaf ik me daar op de straten.

 

LOS ANGELES 1992

Het was 1992 en het eerste Osdorp Posse-album was net op cd uitgekomen. Ik had inmiddels een baantje, een eigen appartementje in Oost en had wat geld gespaard voor een vakantie. Mijn neef Marco, vanaf toen ook wel bekend als IJsblok ging dit keer ook mee naar onze tante in Amerika. We hadden nu eindelijk de leeftijd dat we daar mochten drinken en uitgaan, dus dat beloofde wat. Ik had Marco in geuren en kleuren verteld over mijn avonturen in Compton, dus daar wilde hij natuurlijk ook naar toe.

De vorige keer was ik naar de Dope Jam-tour in Hollywood geweest met Ice T, Biz Markie, Boogie Down Productions, Eric B & Rakim en Dough E Fresh. Een supervette line-up waar natuurlijk ook veel Crips en Bloods op af kwamen. Er werd ontzettend streng gecontroleerd op wapens en overal waren agenten met metaaldetectors. Volgens de verhalen hadden vooruitstrevende gangsters al kunststof handvuurwapens dus je wist evengoed nooit wat je te wachten stond. Los Angeles was een heftige stad en Compton was mede dankzij N.W.A. inmiddels berucht. ‘Maar ja, wij zijn de Osdorp Posse en niemand fokt met ons. Toch?’

Zwarte markt voor nepgangsters

De vorige keer in Compton was ik af en toe uit de auto gestapt en dat moest natuurlijk overtroffen worden. ‘Is er niet iets dat we kunnen doen in Compton?’ ‘The swapmeet market’ werd ons aangeraden. Een soort zwarte markt waar ze allerlei nagemaakte merkartikelen en nepjuwelen verkochten. Ideaal voor nepgangsters dus. Eerst gingen we Keith ophalen die daar in de buurt woonde. Mijn nichtje Pamela ging aanbellen en Marco en ik bleven achter in de auto zitten. Opeens klonken er schoten. Gelukkig niet dichtbij, maar ongeveer een blok verder. Marco en ik zaten meteen druk om ons heen te loeren, maar Pam en Keith praatten rustig verder in de deuropening alsof er niets aan de hand was. ‘Dan was het waarschijnlijk ook niets’ concludeerden wij. Even later zaten Pam en Keith bij ons in de auto. ‘Hoorden jullie dat?’ vroegen we meteen. ‘Dat leken wel schoten!’ ‘Oh ja’, reageerde Keith kalm, ‘dat klonk als een huppeldepup kaliber handvuurwapen’. Alsof hij een motorfreak was die in de verte een Honda van een Kawasaki kon onderscheiden. En toen moesten we nog naar de swapmeet!

We hadden ons nog zo goed geprobeerd aan te passen door allebei rond te lopen met een groot blik Eight Ball (gettobier) in onze jatten!

Eenmaal op de swapmeetmarket aangekomen was het inderdaad net de zwarte markt. Maar dan letterlijk. Overal bling bling, trainingspakken, petten, gympies, T-shirts en allerlei hiphopgerelateerde rotzooi. En bijna alles was nep of van de vrachtwagen gevallen. Leuk om te zien, ook al werden we hier en daar wat vreemd aangekeken. We hadden ons nog zo goed geprobeerd aan te passen door allebei rond te lopen met een groot blik Eight Ball (gettobier) in onze jatten! Ik had zelfs nog een kleine ruzie bij een hotdogstand omdat ik dacht dat ik te weinig wisselgeld terug kreeg. Ook dit was achteraf geen slimme actie. Zeker niet vlak nadat Rodney King op TV door een stel doorgedraaide politie-agenten helemaal verrot werd geslagen. Hierop braken enorme rellen uit met miljoenen schade en vele doden. Er was op de straten zo veel raciale spanning ontstaan dat zelfs de gangs een soort wapenstilstand hadden ingeroepen. Dus ja, we waren jong en eigenwijs.

Met de metro naar het getto

Een paar jaar later in ’97 hadden we nog een soortgelijke situatie toen we met de Osdorp Posse in New York optraden. Marco en ik wilden met alle geweld de South Bronx zien, want daar kwam de Hip-Hop vandaan. Het werd ons van alle kanten afgeraden en sommige mensen verklaarden ons zelfs voor gek dat we zoiets wilden doen. De meeste taxichauffeurs in Manhattan weigeren zelfs om daar naar toe te rijden, dus we namen de metro. Lekker hiphop. Ach ja, we waren nog steeds jong en eigenwijs. En misschien hadden we ook wel mazzel. Achteraf vind ik het tof om zulke belangrijke gebieden te hebben gezien uit de geschiedenis van de hiphopcultuur. Je zou er bijna je leven voor wagen.

Volgende week in Def P ‘Heen en Onweer’: Trans Mongolië Express + KIJK OP DE WIJK

(advertentie)