Topstories

(advertentie)

Op hun wereldreis zijn Def P en Fenske aanbeland in Mongolië. En daar gebeurt iets met weeskinderen wat hen beiden diep ontroert. In zijn wekelijkse flashback vertelt de rapper-schilder-schrijver bloedeerlijk over een enorm zuipfestijn in Spanje wat hem tot de dag van vandaag heugt.

Maandag 24 mei – Mongolië

We ontbijten om negen uur. Eindelijk weer eens een goede nachtrust gehad en er op een redelijk normale tijd weer uit. We hebben geslapen als een blok, ondanks de rook. Na het ontbijt zitten we samen met Lisette, onze negentienjarige buurvrouw, een beetje te relaxen voor de tent. Ondertussen neem ik het schitterende landschap in mij op. In de middag gaan we met zijn drieën boogschieten. Een Mongoliër van het gerkamp heeft ons uitgelegd hoe we met een Mongoolse boog moeten omgaan en daarna kunnen we naar hartenlust schieten op een houten stellage waarin een koeienhuid is gespannen.

Dat is nog best moeilijk en je hebt er een hoop kracht voor nodig. De jongen die het voordoet is ongeveer twee keer zo breed als ik en trekt de boog en het snoer dan ook moeiteloos twee keer zo ver uit elkaar. Geen wonder dat de eerste pijl die ik schiet vanaf zijn afstand met een pisboogje de grond in gaat. Ik halveer de afstand en probeer het opnieuw. Nu begint het er al minder lullig uit te zien en blijven mijn pijlen in de koeienhuid steken. De dames moeten nog een stuk dichterbij staan en hebben het boogschieten al gauw weer  gezien. Het waait vandaag behoorlijk en we staan precies in de stinkende rooklijn van een berg brandende vuilnis van ons eigen kamp.

Weg van de gebaande paden

Omdat we het gezellig hebben met zijn drieën besluiten we om een lange hike door de bergen te maken. We verlaten al snel de gebaande paden en lopen zo een uur of vier achter elkaar kriskras door de bergen. Best vermoeiend, maar we krijgen tegelijkertijd een hoop energie van het mooie landschap. We zien de meest grillige rotsformaties, wilde koeien en paarden, maar ook dode koeien die half weggerot zijn. Dit is echt rauwe natuur zoals wij dat in Nederland al eeuwen niet meer kennen. Ik vind zelfs compleet witte koeienschedels zoals wij dat alleen maar zien in stripverhalen en cowboyfilms. Ik zou ze graag mee naar huis willen nemen, maar dat is helaas niet mogelijk. Verder zien we wilde stokstaartjes, een soort vreemde reuzenmarmotten, reusachtige haviken, hier en daar een gerkamp, maar vooral veel ongerepte natuur. Ik vind het heerlijk om hier uit te waaien en alle drukte van de steden even achter te laten.

Als een makelaar die een deal sluit presenteert ze ons het eindbedrag en wij geven haar een dikke stapel papiergeld waar je in Nederland nog geen hamburgermenu voor koopt

Op de terugweg vinden we een klein winkeltje waarin een klein oud vrouwtje werkt die de deur stevig dicht heeft. We kloppen aan en ze doet aarzelend open. Ze lijkt het nogal vreemd te vinden om opeens drie van die rare witte mensen in haar winkeltje te hebben. Wanneer we zo’n beetje alle chocola kopen die ze op voorraad heeft is het ijs snel gebroken. Geduldig pakt ze alle reepjes die we aanwijzen en tikt steeds een bedrag in op haar rekenmachine. Met haar bibberige hand lijkt ze bijna willekeurig de kleine knopjes in te drukken, dus ik ben benieuwd naar het totaalbedrag. Als een makelaar die een deal sluit presenteert ze ons het eindbedrag en wij geven haar een dikke stapel papiergeld waar je in Nederland nog geen hamburgermenu voor koopt. Naar verhouding heeft de oude vrouw waarschijnlijk goede zaken gedaan.

Toeristische bullshit..?

Wanneer we ons tentenkamp weer binnenlopen zien we dat de Nederlandse ploeg ook weer terug is van hun groepswandeling. We gaan met zijn allen aan de lange tafel eten en het wordt spontaan een gezellige boel. Er is ons een show beloofd van Mongoolse weeskinderen uit de buurt die gaan volksdansen in klederdracht. Fens en ik houden helemaal niet van dit soort toeristische bullshit, maar hier zit een aangrijpend verhaal aan vast. Het zit zo: Twee gepensioneerde dames uit Nederland (het zal niet!) die hun hele leven hebben gewerkt, vonden dat ze nu maar eens écht iets nuttigs moesten doen met hun leven. Ze wisten dat er in Mongolië heel veel weeskinderen rondliepen waar niemand zich om bekommerde. Meestal zwerven deze kinderen rond in groepjes. Zo leven ze van vuilnis en proberen de strenge winters te overleven door onder de grond tegen warme buizen aan te slapen. Dat is echt een schrijnend probleem hier. Daar had ik van te voren al een heftige documentaire over gezien.

Normaal leven voor beschadigde kinderen

De dames vertelden ons dat ze in Ulan Batar een weeshuis hadden opgericht voor de meest ernstige gevallen. Ze legden ons uit hoeveel moeite het kostte om de vaak geestelijk beschadigde kinderen een normaal leven te geven. Sommige kinderen zijn letterlijk als honden behandeld en lagen buiten aan de ketting om af en toe wat klusjes te mogen opknappen voor hun “eigenaars”. Nou hebben deze dames het voor elkaar gekregen om voor een stuk of twintig van dit soort kinderen een veilig heenkomen te bieden. Als één van de schoolvakken leren ze daar traditionele Mongoolse volksdansen en het plan is om ze dit nu af en toe voor toeristen te laten doen zodat ze er eventueel nog iets mee op kunnen halen voor het weeshuis. Wij mogen hier nu het proefkonijn voor zijn. Voor hen zelf is dit dus ook de eerste keer.

De gammele radio heeft een draadbreuk en elk moment kapot kan gaan. Ik ga op de grond zitten en probeer de snoertjes bij elkaar te houden

De kinderen gaan klaar staan. Ik zie dat ze zo opgewonden zijn als een kleuterklas op schoolreisje. Wanneer ze beginnen te dansen stralen hun gezichtjes van geluk. Wij klappen en juichen zo hard als we kunnen om de kinderen een goed gevoel te geven. En dat werkt aanstekelijk. De kinderen beginnen steeds enthousiaster te dansen en te zingen. Ik hoor dat de gammele radio een draadbreuk heeft en elk moment kapot kan gaan. Ik ga op de grond zitten en probeer de snoertjes bij elkaar te houden. De kinderen hebben gelukkig niets in de gaten en dansen vrolijk verder.

Spontane inzamelingsactie

Normaal ben ik niet snel emotioneel, maar ik moet toegeven dat het me raakt om een groep kleine kinderen die zo’n extreem zwaar leven achter de rug hebben zo gelukkig te zien. Na afloop krijgen de dansertjes een staande ovatie van alle toeristen. Er wordt ter plekke een inzamelingsactie opgezet. De buit bestaat uit zakken vol met kleding die we zelf kunnen missen en een zooitje geld. Ik ben blij om te zien dat er mensen bestaan die zoiets moois doen met hun oude dag. Met een goed gevoel kruipen we ‘s avonds onze tent in voor een hete huwelijksnacht bij de kolenkachel. Deze fikt nu prima, dus we hoeven niet meer aan de pure wodka om de nacht door te komen. Je zuipt vaak al genoeg op vakantie.

 

COMAZUIPEN

Eind jaren ’80 begon ik zelfstandig met vrienden op vakantie te gaan. Uit geldgebrek was dit meestal naar camping de Appelhof op Terschelling. Hier kon je lekker goedkoop kamperen, zuipen en uitgaan. Meer hadden we eigenlijk niet nodig.

In het begin van de jaren ’90 had ik iets meer te besteden en ging ik vaak met een hele ploeg vrienden naar Spanje. Salou om precies te zijn, maar dat durf ik nou haast niet meer te zeggen nu het zo’n commerciële bijsmaak heeft. In ieder geval was het toen nog leuk. En nachtenlang zuipen om overdag weer op krachten te komen bij het zwembad is eigenlijk niet eens zo plaatsgebonden. Want zuipen deden we! We waren daar meestal met een mannetje of twaalf en er was bijna elke dag wel iemand ziek van de drank. Ik zelf kan gelukkig vrij goed tegen drank. En omdat ik graag van mijn vakantie geniet ben ik ook niet van het doorzuipen tot je er bij neer valt. Kortom, ik had als één van de weinigen nooit last van een kater. Ik voelde me elke dag kiplekker en dat begon de rest een beetje op te vallen. ‘Wordt het niet eens tijd dat jij een flinke kater hebt?’ ‘Ik zou er bijna uit medelijden eentje willen’ zei ik dan. Maar goed, de laatste dag van de vakantie brak aan. ‘Vandaag ga ik zuipen tot ik er bij neer val!’ riep ik dapper.

Sangria voor 4 personen voor mij alleen

Die middag werd er bij het zwembad al flink wat bier aangerukt. ’s Avonds ging ik met drie vrienden paella eten, want dat kon het makkelijkste met vier personen. Dan wordt het echt vers klaar gemaakt. Iedereen bestelde bier bij het eten, maar ik wou graag sangria bij mijn paella. Volgens de eigenaar van het restaurant kon dat niet, want ook de sangria werd vers klaar gemaakt. Je kreeg dan een perron voor “quatro persona”. ‘Maakt niet uit, dan zuip ik wel voor vier’ was mijn nuchtere antwoord. Maar tot mijn verbazing bleef het mannetje maar vol houden dat het echt niet kon. Hij wou zelfs met me wedden dat ik zo’n perron niet alleen op kon. Als het me zou lukken dan mocht ik een gratis keuze maken uit het menu. ‘Prima’ zei ik en vervolgens kreeg ik toch mijn zin. Even later werd er een grote perron voor me neergezet met één glas. Ik proefde de eerste slok en merkte meteen dat hij hem extra sterk had gemaakt. ‘Helemaal prima’ dacht ik en genoot met volle teugen van mijn lievelingsdrank. Tegen de tijd dat de paella op was, was ook de perron leeg. De baas vatte het sportief op en vroeg wat ik wou hebben. ‘Doe mij nog maar zo’n perron’ zei ik. Nu sloeg hij bijna stijl achterover. Waarschijnlijk dacht ie dat ik wou uitsloven, maar dat was niet eens het geval. Ik vond de vorige zo lekker dat ik er best nog eentje lustte. En ook die ging moeiteloos op.

Die nacht hield ik mij letterlijk aan mijn belofte; ik zoop tot ik er bewusteloos bij neer viel. Toen ik weer bij kwam wist ik niet meer waar mijn kop of staart zat

Vervolgens was het tijd om op te stappen, want er wachtte een laatste avond vol uitgaansleven op ons. Onderweg kwamen we langs Mc Donalds en in Spanje kon je daar toen ook bier kopen. Ieder een half litertje. Had ik beter niet kunnen doen, want even later ging ik aan de sterke drank en zonder er bij op te letten was ik nu best wel van alles door elkaar aan het zuipen. Die nacht hield ik mij letterlijk aan mijn belofte; ik zoop tot ik er bewusteloos bij neer viel. Toen ik weer bij kwam wist ik niet meer waar mijn kop of staart zat. Ik werd door twee lieve dames die bij ons groepje hoorden naar mijn tent teruggebracht. Dat was nog iets van vijf kilometer lopen en zonder hun had ik het niet gehaald. Eenmaal terug op de camping wilde ik steeds de eerste de beste tent inkruipen, maar de dames hielden dapper vol. Ze hielpen mij net zolang tot ik eindelijk in mijn eigen tent lag.

De echte ellende…

De echte ellende begon eigenlijk pas de volgende dag. We moesten allemaal onze tenten afbreken en onze tassen naar de bus brengen. Ik had een gigantische alcoholvergiftiging en kon eigenlijk helemaal niets meer behalve kotsen. Na een plakkaatje of tien was mijn maag zo leeg dat zelfs kotsen niet meer lukte. Ik lag alleen nog maar samentrekkende kokhalsbewegingen te maken en voelde me zo extreem ziek dat ik liever ter plekke dood ging dan die schommelende bus in. Maar ja, ik had niet zo veel keus. Het werd een verschrikkelijke rit. Eigen schuld dikke bult natuurlijk. En extra stom om zoiets op de laatste dag te doen. Toch, ik had me wel keurig aan mijn belofte gehouden en meteen mijn les geleerd. Wat zo veel zuipen betreft eens maar nooit meer. Wat zal mijn moeder trots zijn!

(advertentie)