Topstories

(advertentie)

Muzikant-schilder Def P bivakkeert nog op het hoogste punt van zijn wereldreis in de Tibetaanse hoofdstad Lhasa, waar hij o.a. een yakburger probeert en een hooikoortsaanval krijgt in een stoffige bar. In de autobiografie wordt teruggekeken op die dag dat hij in enkele uren vier keer het Centraal Station Utrecht aandeed…

Zaterdag 5 juni – Lhasa

Een ochtend uitslapen is een luxe op deze trip, dus als het kan dan nemen we het er ook van. Er is een belangrijke voetbalwedstrijd op TV en dat is tevens het enige kanaal dat we kunnen volgen. China tegen Frankrijk. Normaal geef ik er niets om, maar nu hoop ik dat Frankrijk die Chinezen eens een lesje leert. Lijkt me wel goed voor de Tibetaanse spirit hier. Helaas wint China met 1-0. Anders zijn ze hier waarschijnlijk nog gek genoeg om die wedstrijd te censureren of zo. Vandaag zijn we vrij om zelf rond te lopen in Lhasa. Dat wil zeggen: “vrij tot hoever je mag gaan”.

Tibetaanse winkelcentrum

We beginnen met de markt en lopen daarna door naar het Tibetaanse winkelcentrum. Dit stelt allemaal weinig voor, maar gelukkig kan ik er nog wel iets nuttigs doen. Ik heb een hele tas met kant en klaarmaaltijden bij me. Op de grond ligt een bedelaar zonder benen die er behoorlijk hongerig uit ziet. Ik geef hem de tas met verpakte maaltijden en krijg een grote glimlach van hem. Als een kind met pakjesavond begint hij elk pakje aandachtig te bestuderen. Wij lopen ondertussen verder. We hebben weer een stad te ontdekken. Af en toe stoppen we voor een drankje, maar eigenlijk lopen we zowat de hele dag rond en verbazen we ons over het dagelijkse leven in het wonderlijke Lhasa.

Verboden gebied

Later op de middag lopen we wat verder dan volgens de kaart eigenlijk mag. Verboden gebied is natuurlijk extra spannend. Op een gegeven moment gaat het authentieke Tibetaanse centrum over in een nieuw aangebouwd gedeelte met alleen maar Chinese winkels. We zien de ene nepmerkenwinkel na de andere. Er lopen hier vrijwel geen Tibetanen meer rond en al helemaal geen westerse toeristen. En als je dan nog een stukje verder loopt kom je op streng verboden terrein. Strikt Chinees, met allerlei moderne bouwwerken en legerplaatsen. Eigenlijk valt hier geen moer te zien, dus we blijven niet te lang. Alles wat hier interessant kan zijn, is achter dichte deuren verborgen.

Ik probeer een heuse yakburger. Best lekker, maar een beetje zwaar op de maag

Tegen etenstijd willen we weer bij ons eigen hotel zijn omdat we daar fatsoenlijk kunnen eten. Ik probeer een heuse yakburger. Best lekker, maar een beetje zwaar op de maag. Na het eten gaan we e-mailen. Vooral uit nieuwsgierigheid eigenlijk, want ik ben erg benieuwd hoe dat hier gaat met al die beveiliging. Tot mijn verbazing hoeven we ons niet te legitimeren of zo. Omdat het bij ons hotel is weten ze ons waarschijnlijk toch wel te vinden als we iets illegaals proberen. We zien een vreemd groen Google-logo, maar dit is zeker niet de officiële Google-pagina. Ik durf te wedden dat deze nep-Google rechtstreeks in verbinding staat met de Chinese “bezettingspolitie”. Als wij het bijvoorbeeld in ons hoofd zouden halen om informatie over de Dalai Lama te googelen gaat ons hotel gegarandeerd de Chinese Gestapo op zijn dak krijgen. Dat doen we dus niet. Na alle verhalen van Dorjee weten we dat we hier geen grappen moeten maken.

Nachtleven

Omdat het vandaag zaterdag is willen we even het nachtleven bekijken in de stad. De meeste barretjes zien er rustig en ongezellig uit, maar de “Music Bar” is wel geinig. Dat is een piepklein barretje met een laag plafond van gevlochten takken. Het meubilair bestaat uit hele lage houten bankjes met schapenvellen er op. De barman is tevens de DJ en die draait vooral live muziek van DVD waarbij de beelden dan op een breedbeeldscherm te zien zijn. De boel is sfeervol verlicht en het bier is koud. Vrij luxe voor Tibetaanse begrippen. Omdat de bar zo klein is, ziet het er met een handje vol mensen al gezellig uit. Het is hier alleen zo stoffig dat ik spontaan weer een soort hooikoortsaanval krijg.

Bekogelen met troep van de markt

Tegen de tijd dat ik mijn biertje op heb zijn alle servetten in het pand vol gesnoten en wil ik weer naar buiten. Daar gaat het meteen weer een stuk beter met me. Ik kan beter buiten blijven. ‘Hé, deze straat kennen we nog niet.’ ‘Oh toch wel, maar in het donker ziet alles er anders uit!’ Lhasa is niet zo groot. Het komt ook doordat de marktkraampjes weg zijn. Een paar kleine jongetjes zijn elkaar aan het bekogelen met troep van de markt. Ik moet meteen aan vroeger denken. Vaak merk je dat je een stad wel gezien hebt als je een paar keer op dezelfde plekken uitkomt. Meestal is het dan weer tijd om weer verder te trekken. We willen niet te lang in Lhasa blijven. Het word tijd voor de volgende stad. Ooit ben ik twee keer op één dag in een stad terecht gekomen waar ik niet eens moest wezen. Waarschijnlijk één van de stomste dingen die ik ooit gedaan heb.

 

RETOURTJE WOERDEN

Ik moest een keer voor een tv-programma naar weet ik veel waar. Ik weet alleen nog dat ik moest overstappen in Utrecht. De heenweg verliep prima, maar op de terugweg gebeurde er iets raars. Ik stapte uit de trein en keek op het bord waar en wanneer de eerste trein naar Amsterdam stopte. Ik geloof dat het spoor 4 was. Wat tijd betreft had ik nog precies anderhalve minuut om daar te komen. Op zich wel lekker zo’n strakke aansluiting, maar ik moest wel even een sprintje trekken om die trein te halen. Station Utrecht is nou eenmaal geen gezellig klein stationnetje. Al rennend door die grote hal keek ik naar de perronnummering en zag in de verte al een 4 naar het lager gelegen perron wijzen. Ik rende de roltrap af en zag rechts van mij de trein al klaar staan. Het fluitsignaal ging en net op tijd sprong ik door de dichtgaande deuren naar binnen. Hijgend plofte ik in een bank neer en keek naar buiten.

Deja vu-achtig

Nou rijd ik wel vaker van Utrecht naar Amsterdam, maar de route die de trein nu reed herkende ik niet. Na een paar mensen de genante vraag te hebben gesteld waar deze trein nou heen reed, kwam ik er achter dat ik in de trein naar Woerden zat. Wat bleek nou? Door de haast was ik meteen rechts op het perron in de trein gesprongen, puur omdat ik links niets zag. Maar de trein die ik eigenlijk had moeten hebben stopte links op het perron en was kennelijk door wat vertraging nog niet ter plekke. Stom, maar begrijpelijk. Ik kon er gelukkig nog om lachen en pakte in Woerden de eerste trein richting Utrecht. Toen ik weer in Utrecht aan kwam begon het verhaal echter deja vu-achtige vormen aan te nemen. Misschien voel je het al aankomen, maar het bovenstaande verhaal herhaalde zich exact weer zoals het er staat. Lees nog maar eens als je wilt.

Ik stond in mijzelf te vloeken als een soort freak en raakte daardoor onbedoeld aan de praat met een andere freak

Heb je dat gedaan? Mooi, dan hoef ik het niet twee keer te vertellen. Vanaf die trein van Woerden naar Utrecht maakte ik namelijk precies dezelfde gebeurtenis opnieuw mee! Ongelofelijk! Weer moest ik sprinten voor de trein en weer sprong ik op het nippertje door de dichtgaande deuren naar binnen. Ditmaal herkende ik de route echter wel. Het was weer die vervloekte klotentrein naar Woerden! Ik kon niet geloven dat ik zo stom was geweest. Ik stond in mijzelf te vloeken als een soort freak en raakte daardoor onbedoeld aan de praat met een andere freak. Deze kerel bleek ook in de verkeerde trein te zitten door de verwarrende spoorhelften en de wisselende vertrektijden. Ik vertelde hem het beroemde verhaal van de ezel die zich nooit voor de tweede keer aan de zelfde steen stootte. ‘Je hoeft je dus niet zo stom te voelen als ik, omdat ik ondertussen al voor de tweede keer achter elkaar deze fout maak.’ En geloof het of niet, die vent zat nu ook al voor de tweede keer voor Jan Lul in de trein naar Woerden! Tenminste, dat zei hij. Hoe ongelooflijk is het dat een mens zoiets stoms meemaakt en vervolgens met iemand aan de praat raakt die op dat moment exact hetzelfde meemaakt? Nee, ik geloofde hem niet. Ik zat nu de hele reis naar Woerden en weer terug naar Utrecht met deze malloot opgescheept, maar ik voelde mij in ieder geval iets minder stom. Tja, zo kom je nooit in Woerden, zo kom je er twee keer op een dag. Tegen je zin. En ik was nog nuchter ook.

Vierde keer op Utrecht CS

Toen ik die dag voor de vierde keer op station Utrecht aan kwam (inclusief de heenreis) was ik vastbesloten om overdreven secuur op de borden te kijken en mij vooral niet te haasten. Ik mistte nu nog liever een trein, dan dat ik weer in de verkeerde sprong. Nu kon er van mijn kant niets meer mis gaan en zat ik even later met zo’n anderhalf uur vertraging in de trein naar Amsterdam. Die andere kerel heb ik niet meer gezien. Hij zag er ook niet al te slim uit. Zou hij nog steeds in Woerden staan?

(advertentie)