Topstories

(advertentie)

Op hun tweede dag in de gigantische metropool Tokio bezoeken Def p en Fenske onder leiding van een niet-Engels sprekende gehandicapte jongen een station en vogelen vervolgens zelf uit wat er in Shibuya te doen is. In de autobiografische flashback treedt de rapper op als zichzelf (min of meer) in een heuse Nederlandse speelfilm.

Donderdag 10 juni – Tokio

Eindelijk weer een dag waarop we kunnen uitslapen en genieten van onze luxe kamer met tweepersoonsbed, twee bureautjes en een ruime zithoek. We kunnen hier zelfs koffie en thee zetten, dus met wat broodjes van de supermarkt hoeven we ons ook niet druk te maken om de ontbijttijden. Pas in de middag lopen we rustig door de stad. We proberen in onze buurt een Engelstalig boekje over Tokio te kopen, maar dat lukt nergens. Bij een broodjeszaak vragen we aan een jonge dame die ons bedient waar er een groot winkelcentrum is. Ze stuurt ons naar Shibuya. Dat is te ver om te lopen, dus we moeten ons eerst in het complexe netwerk van treinen en metro’s gaan verdiepen. En dat viel niet mee. Dat komt omdat ons plattegrondje in het Engels is, alle stations in het Japans worden aangegeven en het kaartensysteem weer met getallencodes werkt. Fenske en ik staan samen naar het bord te kijken en kennelijk zien we er nogal hulpeloos uit. Een Japanse jongen (die zichtbaar verstandelijk gehandicapt is) ziet ons stuntelen en biedt spontaan zijn hulp aan.

Gigantische metropool

Hij brengt ons naar de juiste plek binnen het gigantische Shinagawa Station. Dit station wordt ook wel “the salaryman station” genoemd vanwege alle nette pakken die er rondlopen. De jongen laat ons uitgebreid zien hoe de kaartjesautomaat werkt. Hij kan vrijwel geen Engels, dus we maken een hoop gebaren over en weer. Toch slaagt hij er in om ons alles duidelijk te maken door steeds aan te wijzen wat we moeten doen. ‘Wat grappig dat uitgerekend een verstandelijk gehandicapte ons moet uitleggen hoe alles werkt hier in Tokio’ zeg ik tegen Fens. Maar eerlijk is eerlijk, hij doet het geweldig en hij is er zichtbaar trots op. Ik bedank hem hartelijk en jongen glundert en straalt van trots. Even later komen we keurig bij Shinagawa aan en daar vinden we gelukkig snel een bruikbaar boekje over Tokio. We duiken meteen een bar in om ons boekje en de bijbehorende kaart te bestuderen. ‘Ik voel me een stuk minder verloren nu we eindelijk een beetje overzicht hebben en ons per trein kunnen verplaatsen’ zegt Fens. ‘Wat een gigantische metropool is dit toch’ zeg ik over de kaart gebogen. ‘Met dit boekje redden we ons hier wel!’

We genieten van alle hapjes en drankjes en doen alles wat een pas getrouwd stel behoort te doen in een luxe bruidssuite. Daarna trek ik me even terug voor een minder romantisch moment en ga ontspannen zitten op de verwarmde wc-bril

Omdat we er toch zijn spenderen we een hele middag in Shibuya. ‘Wat een leuke wijk is dit’ roept Fens boven het drukke geraas uit. Die avond eten we sushi bij een typisch Japanse sushibar waar alles vers voor je neus wordt klaargemaakt. “Fu Kin” heerlijk! Hierna doen we wat boodschappen om het verblijf op onze kamer extra leuk te maken. We maken plannen en stippelen routes uit op onze nieuwe kaart. We genieten van alle hapjes en drankjes en doen alles wat een pas getrouwd stel behoort te doen in een luxe bruidssuite. Daarna trek ik me even terug voor een minder romantisch moment en ga ontspannen zitten op de verwarmde wc-bril.

Aars schoonspuiten

Ik bedenk me dat ik in Shanghai niet eens gescheten heb, dus de klus die ik nu moet klaren gaat terug tot Lhasa. Zwaar jakwerk nog. Gelukkig zit er zelfs een deodorantfunctie op het toilet om ongewenste geurtjes te verbloemen. Ik druk op de knop en schrik me een aap wanneer het apparaat opeens mijn aars begint schoon te spuiten. Heel sjiek allemaal, maar na afloop heb ik er voor de zekerheid toch wat pleepapier doorheen gejast. Noem me ouderwets, maar ik kan je verzekeren dat je daarmee niet je bril had willen poetsen.

Orkaan

Later op de avond kijken we nog even naar het nieuws. De heftige bui in Shanghai is kennelijk niet meer opgehouden, want ze hebben nu allerlei problemen met hevige regenval en overstromingen. Daar zijn we dus net op tijd weg wat dat betreft. Ook in Polen zijn er overstromingen en in Duitsland schijnt er zelfs een orkaan te hebben gewoed. Best wel opvallend nieuws als je daar net doorheen bent gereisd. Dat heb ik trouwens wel vaker, dat vlak nadat ik ergens geweest ben, daar de pleuris uitbreekt. Rellen, bomaanslagen, noodweer, dat soort dingen.

Toeval

Is dat toeval? Ik weet het niet. Sommige mensen beweren dat toeval niet bestaat, maar als ik daar serieus over nadenk wordt deze theorie al snel te vaag en te zweverig. Toch kan ik niet ontkennen dat ik een bijzondere relatie heb met het fenomeen toeval. Ik heb al vaker dingen meegemaakt die grenzen aan het bizarre. Bijvoorbeeld hoe ik bij de film terecht kwam van “Gezocht: Man”.

 

GEZOCHT: MAN

‘Het lijkt me echt iets voor jou’ zei actrice Christine Van Stralen toen ze me belde over een filmrol in de film “Gezocht Man”. Ik had nog nooit in een serieuze film gespeeld, maar omdat ik een creatieve uitdaging nooit uit de weg ga had ik er wel vertrouwen in. Ik zou wat voor rol dan ook immers nooit slechter kunnen spelen dan al die soapies die je Nederlandse films ziet. De rol waar ik voor gevraagd werd zou eigenlijk door Theo Maassen gespeeld worden, maar die had het daar uiteindelijk te druk voor. Ik kon er gelukkig nog wel tijd voor vrijmaken. Voor ik het wist zat ik op een intake-gesprek voor casting bij filmregisseur Patrice Toye. Ze hadden mij van te voren al wat informatie toegestuurd en toen viel het mij op dat het ging om een rol van een vlot babbelende man van een jaar of 35, die Pascal heette, grafisch vormgever was, en vooral lang moest zijn. Ik was toen precies 35 jaar oud en de naam, het beroep en de lengte kwamen ook overeen. Deze rol was mij dusdanig op het lijf geschreven, dat het al bijna geen toeval meer kon zijn!

Prehistorische vis

Toen ik bij dat filmbedrijf binnen kwam wandelen werd ik door een heel clubje dames van top tot teen bekeken. Tot mijn verbazing moest ik ook mijn handen laten zien. De man in de rol moest namelijk grote handen hebben en lang zijn. Dat was met bijna twee meter geen probleem voor mij. Maar het toeval werd alsmaar groter. Tijdens het gesprek werd mij gevraagd om te improviseren. De regisseur, die even als mijn tegenspeler fungeerde, vroeg mij of ik wist wat een “coelacanth” was. ‘Ja, toevallig heb ik daar net op National Geographic een documentaire over gezien’ zei ik. ‘Dat is een prehistorische vis die men alleen als fossiel kende, maar die ergens rond de tweede wereldoorlog tot grote verbazing van alle geleerden in levende lijve werd gevangen in een net.’ ‘Hij bleek dus gewoon nog te bestaan en sindsdien zijn er zelfs al een paar honderd gevangen’ eindigde ik mijn betoog.

Het antwoord dat ik gaf bleek bijna exact zo in het script te staan. Omdat alles aan mij zo verdacht klopte met die rol leek het bijna net of ik de hele zooi daar in de maling nam

De regisseur keek mij verbaasd aan en vroeg of ik nou aan het acteren was of echt antwoord gaf. ‘Eh, een beetje van beide’ zei ik maar. Het antwoord dat ik gaf bleek namelijk bijna exact zo in het script te staan. Omdat alles aan mij zo verdacht klopte met die rol leek het bijna net of ik de hele zooi daar in de maling nam. Aan het einde van het gesprek zei de regisseur dat ze nooit meteen vertelde of een acteur zijn rol wel of niet kreeg. Het was haar gewoonte daar altijd een nachtje over te slapen. ‘Maar in jouw geval maak ik een uitzondering!’ ‘Jij móet die rol wel krijgen want je bént het’ zei ze, en had er meteen een heel goed gevoel bij. Even later liep ik zelf ook buiten met een heel goed gevoel, want ik had mijn eerste echte filmrol binnen! Yes!

Theo Maassen rapt

Inmiddels is de film al lang uit en met lovende kritieken ontvangen. Het productieteam was gelukkig erg tevreden over mijn acteerprestaties. Ik was zelf ook blij met het resultaat. En aan het rijtje toevalligheden kon er nog eentje worden toegevoegd: Terwijl ik aan die film meewerkte heeft Theo Maassen een rap gemaakt waarin hij allerlei bekende Nederlanders met de dood bedreigde. Dit was zijn reactie op de rechtszaak rond de hele Hirsi Ali rapaffaire en meteen een statement over het vrije woord. Helemaal sinds de moord op Theo van Gogh werd dit weer een extra hot item. Het vrije Nederland stond op zijn kop, rappers acteerden en acteurs rapten. De rollen waren letterlijk even omgedraaid.

Volgende keer: Tokio + DE MILJONAIRSBEURS

(advertentie)