Topstories

(advertentie)

Zolang de kweektent van Bio Bertje leeg staat, laat hij een vriend van hem aan het woord die onlangs gepakt is met wietplantjes, en daar een taakstraf voor kreeg. Drie weken geleden beschreef hij hoe het er bij zijn rechtszaak aan toe ging, en vandaag lees je alles over zijn eerste werkdag bij de reclassering. 

Mijn goede vriend Bio Bertje heeft me gevraagd om over van mijn ‘avonturen’ tijdens mijn taakstraf bij de reclassering in Amsterdam te vertellen. Ik kreeg de taakstraf opgelegd door de rechtbank, nadat de politie 76 zaailingen bij mij thuis aantrof. Ik was zelf niet thuis op dat moment, en de 76 zaailingen waren uit regulier zaad. Ongeveer de helft was dus mannelijk, maar daar heb ik in het eerste deel van mijn verhaal al over geschreven.

Dag één bij de reclassering

Van de rechtbank moest ik 40 uur maatschappelijk werk doen. Dat werk voor de maatschappij wordt in Nederland georganiseerd door de reclassering. Je kunt zelf kiezen tussen werk bij een aangesloten bedrijf of op een werkplek van de reclassering zelf.

Makkelijker en sneller gaat het bij de reclassering zelf, en daarom koos ik ervoor om de 40 uur op de werkplek in Amsterdam-Noord af te werken. Normaliter betekent dit dat je iedere dag buiten werkt. Je moet dat bijvoorbeeld wegen, parken en pleinen opruimen, of tuinwerk doen bij de plantsoendienst. Maar omdat ik problemen aan mij rug heb, en niet lang kan staan, kon ik ook een werkplek binnen krijgen.

Op de eerste maandag verscheen ik om 8:40 uur bij de werkplek van de reclassering. In de hele buurt was de stroom uitgevallen, en een man bij de ingang vroeg me of ik voor een ‘werkplek’ kwam. “Ja”, zei ik. Waarop de man me op een stoel wijst, en me vraagt om even te wachten en plaats te nemen. De mensen die buiten moeten werken, vertrekken in busjes van de reclassering.

Na een tijdje, vlak voor 9 uur, vraag ik aan een medewerker of ik mij misschien ergens moet melden, aangezien ik hier voor eerste keer ben. Hij zegt dat ik naar de balie moet om mijn ID-kaart te laten zien. Daar krijg ik dan een sleutel van een klein kluisje bij de ingang, om mijn mobiel afgesloten op te bergen. De sleutel wordt daarna weer ingenomen tot het einde van de dag.

9:00 uur

Om 9 uur moet ik door een detectiepoortje (dat niet werkt vanwege de stroomuitval… 😅) en wordt mijn rugzak gefouilleerd, zodat niemand wapens of drugs mee naar binnen kan smokkelen. Achter het poortje is een wachtruimte en een koffiemachine, maar ook deze werkt niet zonder stroom.

Kort na 9 uur worden alle mensen uit de wachtruimte (ongeveer tien personen) verder naar de werkruimte geleid. Een medewerker van de reclassering zegt dat wij vandaag ‘gewoon‘ beginnen met het uitpakken van spullen. Als het mogelijk is kunnen we het beste bij het raam gaan zitten, vanwege het licht.

In de werkruimte is het donker en koud, omdat ook de verwarming het niet doet zonder stroom. Met mijn muts op en mijn hennep-winterjas van Hemp Hoodlamb aan, zoek ik een plekje in het midden van de ruimte. Naast mijn stoel staat een grote kartonnen doos op de grond van 1,20 x 1,20 x 1,20 meter.

De doos zit vol met origineel ingepakte babyspullen, zoals spenen en siliconen spenen voor op babyflesjes. Deze moeten uitgepakt worden, en de verpakkingsmaterialen moeten gescheiden worden zodat ze gerecycled kunnen worden. Hard en zacht plastic apart, alle onderdelen van siliconen bij elkaar, en het karton en papier bij elkaar verzamelen.

Een andere ‘veroordeelde‘ die hier al vaker was, vertelt me hoe het moet. Ik haal vier lege kartonnen om de gescheiden spullen in te verzamelen, en begin met uitpakken. Tegenover me zit een Marokkaan die ander werk doet, omdat hij hier al vaker was. Hij pakt autolampjes en zekeringen in een plastic bak met deksel, en maakt zo reserve sets voor verschillende merken auto’s.

Ik begin met het uitpakken van de babyspullen en zie meteen dat ik het snelste werk. Het is makkelijk en gaat snel. Binnen twee minuten zegt de eerste tegen mij, “doe maar langzaam aan”. Ik grijns en zeg, “ik doe al langzaam omdat het zo koud is!” Het is namelijk nog steeds donker en koud, omdat de stroom in het hele stadsdeel west uitgevallen blijkt te zijn.

10:45 uur

Rond 10.45 uur gaat plotseling het licht aan. De stroom is terug! Met licht is het makkelijker werken maar het is nog steeds koud, dus hou ik mijn muts en winterjas aan en werk ik verder. Om12.30 uur is het pauze en mogen we lunchen. Ik heb niets mee dus gebruik ik de automaat op de werkplek voor een koek en een WASA-sandwich.

Tijdens de pauze wordt ik bezocht door een medeweker van de reclassering. Hij vraagt hoe het gaat en hoe ik hier beland ben. Ik vertel hem mijn verhaal en hij lacht erom; ik ben blijkbaar niet de enige kweker hier. Na de pauze werk ik verder en moet ik vaker naar de grote bakken, om mijn kartons met gescheiden materiaal te legen.

De bakken staan helemaal aan de andere kant van de grote ruimte van ongeveer 15 meter. Dat is mijn kans om op te staan om even te lopen en mijn rug te strekken. Tot nu toe gaat het redelijk goed; ik kan goed op de stoel zitten en heb bijna geen rugpijn.

Rond 14 uur beginnen de eerste ‘arbeiders‘ hun werkplekken op te ruimen, en sommigen vegen ook de vloer. Om 14.30 uur is iedereen al klaar om te gaan, maar wij moeten nog wachten. Pas om 14:45 uur mogen wij naar buiten, en gaan we naar de voorkamer met de balie om onze sleutels voor de kluisjes te ontvangen. Ik haal mijn mobiel uit het kluisje en zet het aan. Gelukkig probeerde niemand mij te bellen.

Iedereen staat tot 14:59 uur voor de deur van de uitgang te wachten tot de medewerker van de reclassering die open doet, en we naar buiten kunnen. Ik ben blij dat de eerste dag erop zit, en de eerste 6 uur van mijn taakstraf voldaan is en ik weer naar huis kan.

Volgende keer kun je lezen hoe de tweede dag van mijn taakstraf verlopen is… Tot dan.

[Beeld: Shutterstock AI]

(advertentie)