Topstories

(advertentie)

Een van de beste vrienden van Bio Bertje werd gepakt met 76 zaailingen, en na een rechtszaak veroordeeld tot een 40-urige taakstraf. Hij beschrijft de inval en zijn taakstraf bij de reclassering, waar hij babyspullen moet uitpakken en scheiden. In dit vierde deel lees je hoe zijn derde dag bij de reclassering verliep.

Als je de avonturen van Bio Bertje hier op CNNBS volgt, dan weet je dat ik Bio Bertje niet ben. Ik ben een goede vriend van hem en ik ben een paar jaar geleden gepakt met kweken (zie deel #1). Althans, ik had 76 jonge zaailingen. Het waren mannetjes en vrouwtjes door elkaar die ik nog moest uitzoeken, maar goed, de politie tekende het wel op als 76 wietplanten.

Vervolgens was er een rechtszaak en gelukkig kreeg ik niet de geëiste boete van 30.000 euro maar een taakstraf. Bertje heeft me gevraagd om mijn ‘avontuur’ bij de reclassering hier te beschrijven, en dit is het vierde deel daarvan. Ik vervolg mijn verhaal op de derde dag van mijn taakstraf. Klik hier (daar dus ->) om over dag één en twee te lezen.

Dag #3 bij de reclassering

Ik sta iets eerder op deze morgen om nog wat werk-emails (van mijn échte baan) te beantwoorden. Ik vertrek wel iets later van huis omdat ik Bertjes fiets geleend heb, en dus van het station naar de reclassering kan fietsen, in plaats van lopen. Ik zet de fiets bij de Bouwmaat tegenover het kantoor van reclassering, daar staat het veilig en droog.

Twee minuten voor ik binnen moet zijn meld ik me bij de balie voor de sleutel van het kluisje waar mijn telefoon in moet. Om de batterij te sparen zet ik hem in vliegtuig modus voor ik hem erin stop. Aansluitend moet ik weer door het detectiepoortje, en mijn jas en rugzak door een medewerker laten fouilleren.

Uitpakken, scheiden en weggooien…

Er zijn al 10 tot 12 mensen aanwezig dus ik zeg, ‘goedemorgen!’, en neem een kopje koffie uit de automaat. Als ontbijt eet ik een half rozijnenbroodje dat ik nog over heb van de dag ervoor. Kort na 9 uur worden we naar de werkplek gebracht. Ik ga weer op dezelfde plek zitten en pak mijn lege dozen uit de stelling. Achter me staat weer een grote plastic container (1,2 x 1,2 x 1m) vol met babyspullen op de vloer. Hieruit pak ik een eerste doos vol, en ik drop de spenen op de werktafel. Het werk begint weer: uitpakken, scheiden en weggooien, uitpakken, scheiden en weggooien, uitpakken, scheiden en weggooien…

Voor het eerst is er niemand die me zegt het ‘maar rustig aan te doen’ dus werk ik gewoon in mijn eigen tempo. Na een tijdje komt een van de werkmeesters van de reclassering naar mijn tafel en grapt, “ik zie al zweetdruppels op je voorhoofd… doe maar rustig aan!”. Daarna schuift hij bij een andere tafel aan, om met een groep veroordeelden mee te werken. Zij halen kleine koordjes (rubberen bandjes met stof eromheen) uit een vlies van katoen. Dat is makkelijk werk maar priegelwerk. Ik pak liever de spenen en zuigspenen uit.

Nieuwe ‘collega’

Rond half elf ’s ochtends arriveert nog een veroordeelde om mee te werken. Ik weet niet of hij laat is, of gewoon later moet beginnen omdat hij maar weinig uren heeft af te werken? Hij wordt geïnstrueerd door de werkmeester, en mag met diens mobiele telefoon bellen. Hij lijkt van Marokkaanse afkomst en praat Nederlands met een zwaar accent.

De nieuwe ‘collega’ belt met zijn reclasseringsambtenaar, om te bevestigen dat hij nu hier is om te werken. In het begin is hij rustig. Hij eet een soort van burrito en begint met het uitpakken van de babyspullen. Zijn werkplek is schuin achter mijn tafel, zodat ik hem vanuit mijn ooghoek kan zien. Hij kijkt uit op de tafel met de groep die de touwtjes uit het katoen haalt.

“Kankerhoer!”

Zonder de werkmeester die weer naar zijn kantoor is, bestaat deze groep uit twee mannen en twee vrouwen. Op een gegeven moment begint de nieuwe medewerker vreemde opmerkingen te roepen. “Kankerhoer! Niet grijnzen maar werken”, “ik heb politievrouw mishandeld.” En, “zij is mooi vrouw maar kankerhoer!”.

Het lijkt wel of de man de ziekte van Tourette heeft, maar het is eerder agressie in combinatie met een psychologisch probleem. Niemand weet precies tegen wie hij praat, maar een van de vrouwen (een Surinaamse dame van Creoolse afkomst) uit de groep waar hij op uitkijkt, voelt dat hij het over haar heeft. Als ze even hard lacht om een onschuldig grapje, maakt hij weer een vreemde en agressieve opmerking.

“Niet in mijn ogen kijken, kanker, rotzooi, hoer”, klinkt het onder meer. Door zijn gedrag wordt de stemming in de ruimte somber. Iedereen gaat zachter praten maar de onruststoker gaat door met zijn luide stem. Hij schreeuwt nu bijna, en ik durf niet achterom te kijken en probeer geen oogcontact met de man te maken.

Op enig moment komt een van de werkmeesters uit het kantoor om met de man te praten. Daarop moet hij mee naar het kantoor van de werkmeesters en naar buiten, weg uit de werkruimte. Gelukkig maar, hij moet vertrekken. Na vijf minuten zien we hem buiten langs de ramen van de werkruimte lopen. Het lijkt alsof hij opgefokt is. Hij praat met zichzelf en gebaart met zijn armen bij het lopen. We zijn allemaal blij dat deze gek tenminste weg is.

Rustig aan, gozer

Om half één ’s middags is het lunchpauze en maak ik weer een bolletje met worst en kaas. Ik eet er ook wat Doritos chips bij. Daarna ga ik hard door met uitpakken. De middelgrote container achter mij is aan het einde van de dag bijna leeg. De grote afvalbak achterin de werkruimte is nu overvol met verpakkingen van spenen. Ik geef het aan bij de werkmeesters, die weer met me beginnen te dollen. “Je gaat te hard gozer… doe maar rustig aan!”

Feierabend!

Om tien voor half drie in de middag komt er een andere werkmeester die zegt, “opruimen… Es ist Feierabend!” Hij is trots op zijn Duitse zin en ik grijns naar hem. Ik ruim mijn werkplek op, zet de lege dozen weer in de stelling en veeg de vloer. Nu is het wachten tot we om drie uur naar buiten mogen. De meeste veroordeelden gaan nog even naar achteren om buiten te roken, maar ik blijf zitten en schrijf de gebeurtenissen van de dag op. Ik ben nog steeds onder de indruk van de gekke gast als ik weg fiets van de reclassering. Ik ben benieuwd wat er de volgende dag allemaal gaat gebeuren.

Volgend keer kun je over mijn vierde ‘werkdag’ bij de reclassering lezen… Tot dan!

[Beeld: Shutterstock AI]

(advertentie)