Topstories

(advertentie)

Lekker bankhangen en chillen. Wie is er in zijn blowende bestaan niet groot mee geworden? Toch is er geen mens op aarde die kan tippen aan de bijna bovennatuurlijke hangkwaliteiten van de drievingerige luiaard.

Eén keer per week komt hij van zijn luie reet af… om eens even lekker een bolus te draaien. En daar blijft het dan bij. Maar de wekelijkse schijtbeurt is niet zonder risico. Wanneer de luiaard zijn veilige en beschutte onderkomen in het bladerdak van de bossen van Zuid- en Midden-Amerika verlaat, liggen er altijd roofdieren op de loer om hem te verorberen. Toch klautert hij elke week naar de grond om daar zijn darmen te legen. Waarom eigenlijk? Het lijkt praktischer dat hij al hangend aan een tak zijn behoefte doet.

Verveelde wetenschappers

Een stelletje verveelde wetenschappers vroegen zich dat ook af, besloten het inactieve leventje van de luiaard tot in detail onder de loep te nemen, en publiceerden hun bevindingen in het wetenschappelijke tijdschrift Proceedings of the Royal Society B.

Het antwoord van dit mysterie blijkt verborgen te liggen in de vacht van de luiaard, waar een specifieke mottensoort zijn onderkomen heeft. Zodra de luiaard zijn behoefte doet, storten de motten zich op de uitwerpselen, en leggen ze hun eitjes in de warme en voedselrijke drol. Wanneer de eitjes na enige tijd zijn uitgekomen en de larven volgroeid, vliegen de jongvolwassen motten naar boven om zich aan te sluiten bij hun familie in de luiaardvacht.

Mottige drollen

De met poep besmeerde motten zijn een ware zegening voor de luiaard. Zijn eigen teruggekeerde drol vormt namelijk – samen met een beetje regen – de ideale voedingsbodem voor algen om te groeien. En een bedje van algen is precies waar luiaards dol op zijn. Ideaal! Zo heeft hij altijd iets te snacken bij zich.

Zo zie je maar weer. Af en toe een grote inspanning kan zo zijn vruchten afwerpen. Door elke week mot en drol te verenigen, kan de luiaard de rest van de dagen chillen aan een tak.

 

(advertentie)