Topstories

(advertentie)

Als voorzitter van het Verbond voor Opheffing van het Cannabisverbod én organisator van de jaarlijkse Cannabis Bevrijdingsdag is Derrick Bergman een drukbezet man. Gelukkig heeft ie wel nog af en toe tijd om een historisch of anderszins belangwekkend cannabisboek op de kop te tikken. En over het bijna 30 jaar geleden verschenen ‘Grass Roots’ heeft ie een aantal lessen voor vandaag de dag weten te extraheren!

Cannabisboeken verzamelen

Eén van mijn weinige hobby’s is het verzamelen van boeken over cannabis. Na een kwart eeuw bezit ik een aardige collectie, die blijft groeien, zowel met nieuw verschenen als oude titels. Vorige maand kocht ik via het onvolprezen Boekwinkeltjes.nl een eerste druk hard cover van “Grass Roots: Marijuana in America Today”, geschreven door Albert Goldman en verschenen in 1979.

Goldman is vooral bekend geworden door zijn controversiële biografieën van John Lennon en Elvis Presley. Dit boek over cannabis kende ik nog niet, maar ik had het in een week uit. Virtuoos geschreven, met een rijkdom aan details en een verfrissend vertelperspectief.

War on Drugs

Goldman schreef Grass Roots in 1978, toen Democraat Jimmy Carter president was en het er naar uit zag dat zijn regering cannabis op korte termijn zou decriminaliseren of legaliseren. Een voor mij nieuw feit: uitgerekend Carter gaf als eerste president toestemming om het leger in te zetten in de War on Drugs. Goldman deed grondig research, reisde onder meer naar Colombia en interviewde politiemensen, smokkelaars, telers: de hele keten zogezegd.

Veel passages bewijzen hoe slecht het geheugen van politici is en hoe weinig zij leren – of willen leren – van het verleden.

Infiltranten inzetten is oliedom

Neem de inzet van criminele infiltranten, snitches, om zogenaamde drugsbaronnen op te pakken. Zo’n vijftien jaar voordat in Nederland de IRT affaire los zou barsten – over de inzet van criminele infiltranten om drugskopstukken op te pakken – laat Goldman glashelder zien waarom deze aanpak zo ontzettend dom en contraproductief is. Een advocaat die veel drugsverdachten bijstaat vertelt:

‘Ik sta geen verklikkers bij. Ik walg van het hele fenomeen. Ik vind dat het inherent oneerlijk, ongerechtvaardigd en illegaal is dat de overheid een persoon aanmoedigt zijn criminele problemen op te lossen door ze op het bordje van iemand anders te schuiven. Waarom zou een verklikker vrijuit kunnen gaan omdat hij informatie gaf over zijn partners, die niet meer deden dan hij? De overheid subsidieert niet alleen de criminaliteit van de verklikker, maar zet ook een premie op verraad. Ze zetten ook een premie op meineed, omdat veel mensen liegen tegen de politie. De overheidsagent zal blijven pushen en zeggen: “Dit is niet genoeg… Dit is niet genoeg,” totdat de verklikker iets vertelt dat helemaal niet is gebeurd.’

Parallellen met Nederland

Klaar als een klontje, maar toch liet een deel van de Nederlandse politietop zich in de jaren negentig volledig meeslepen in dit perfide spel. Zo zijn er meer – trieste – parallellen te trekken met ons land. In het hoofdstuk “The War on Drugs escalates”  beschrijft Goldman hoe het opvoeren en verlengen van de drugsoorlog de zogenaamde vijand vooral sterker maakt en goedwillende spelers wegjaagt.

‘De verlenging van de oorlog zal de strijd alleen maar bitterder en gemener maken, waarbij beide kanten de beheersing zullen opgeven die hen eerder in toom hield en het daaruit voortvloeiende geweld en de corruptie zullen ongekende hoogten bereiken. De meest sinistere en verontrustende ontwikkeling in de oorlog is de verdringing van jonge mannen die meer avonturiers dan criminelen waren door oudere mannen: ofwel zakenlieden met een veilige positie ofwel hardcore gangsters. Naarmate Het Spel de volgende fase ingaat, zullen de bazen middenklasse zakentypes van middelbare leeftijd zijn, veel lastiger te identificeren, vervolgen en veroordelen dan de hippies en studenten uit het verleden.’

Hollandse Hennepoorlog

Dit is vrijwel exact wat er sinds eind jaren negentig in Nederland is gebeurd: de overheid voerde de repressie steeds verder op, verhoogde de straffen, zette massaal kleine telers op straat en maakte zo het toneel vrij voor een heel ander soort telers. Vaak beginners, die gewend waren grote risico’s te nemen en weinig op hadden met de plant of de consument. Voor veel goedwillende kleine telers, met liefde voor de plant, betekende de Hollandse Hennepoorlog simpelweg een te groot risico op teveel ellende.

Precies zoals Albert Goldman het twintig jaar eerder voorspelde en opschreef. Onze politici hadden dus kunnen weten dat hun zogenaamde harde aanpak gedoemd was om te mislukken en de problemen groter zou maken in plaats van kleiner.

Fout op fout op fout

Omdat politici zo weinig leren van het verleden, kan de geschiedenis zich blijven herhalen en worden fouten keer op keer opnieuw gemaakt. Een laatste citaat:

‘De grimmige logica van rechtshandhaving dicteert dat hoe hoger de inzet en de straffen zijn, des te harder en meedogenlozer de spelers. Terwijl het bloedvergieten in het verleden beperkt bleef tot Azië of Zuid-Amerika, vindt het moorden tegenwoordig in hartje Amerika plaats, net als in de tijd van Al Capone. Recent zijn er tientallen drugsgerelateerde moorden geweest in Florida, New York en andere grote Amerikaanse steden. Het cannabisverbod is nu een punt-voor-punt herhaling van het alcoholverbod, de Drooglegging. Een eens obscure en verre oorlog, is nu vlakbij ons huis uitgebarsten. Beëindig de ene oorlog en start de volgende: wat een verkrachting van de rechtsorde!’

[openingsfoto: Creative Family/Shutterstock]

(advertentie)