Topstories

(advertentie)

Nadat ze eerder met dealers in Vlaanderen sprak bezoekt onze columnist dit keer een cannabis consument in Gent: Robert. Gewoon een gewone Belg van 58 jaar oud, die na het nodige lichamelijke onheil zijn heil gevonden heeft in wiet. Openhartig vertelt hij erover tegen Eef de Bruyne, een pleidooi voor normalisering van cannabis in België zogezegd…

Afspraak

Onze afspraak om 16 uur was Robert rats vergeten. Of ik niet wat later op de avond zou kunnen terugkomen? Nu heeft hij bezoek van een vriend, notabene diegene die hem van wiet voorziet. ‘Geen probleem’, antwoord ik. Ik woon op enkele minuten fietsen dus het maakt weinig uit.

Hij excuseert zich nog voor zijn vergeetachtigheid en al grappend doet hij het rookgebaar.  ‘Je weet hoe dat gaat hè!’

‘Ja hoor’, antwoord ik terug, hoewel dit bij mij toch wel meevalt, een agenda doet wonderen! We spreken af om 19u later die avond.

Weduwnaar

Robert en zijn dochter wonen supergezellig. Als je van boedhabeelden en gekleurde lichtjes houdt ben je hier aan het juiste adres. Hij nodigt mij uit plaats te nemen aan een lange houten tafel in de living. De katten slaan nauwkeurig alles gade. Hij ziet het zitten om mij wat te vertellen over zijn cannabisgebruik.

Robert telt 58 lentes, is weduwnaar en woont samen met zijn pas afgestudeerde dochter. Had het aan Robert gelegen dan had ik ons gesprek mogen filmen, maar zijn dochter vind dat hij het niet aan de grote klok moet hangen. Halverwege het gesprek komt ze binnengewandeld, stelt zich voor en zet zich er gezellig bij.

‘Cannabis is bij een groot publiek al sterk ingeburgerd maar er zijn ook nog veel mensen die er een heel negatief beeld over hebben’, geeft ze als argument. Gelijk heeft ze natuurlijk.

Medicinaal en recreatief

Robert rookt deels voor het medicinale, deels voor het recreatieve effect: gewoon omdat het plezant is! Blowen leerde hij in de gesloten instelling van het Westvlaamse Ruislede, waar hij als 15-jarige belandde nadat hij was weggelopen van huis. Hij kon de vele ruzies tussen hem en zijn ouders niet meer aan en koos ervoor om niet langer onder hun dak te blijven wonen.

Robert leerde dus blowen op een plaats waar je dat allesbehalve zou verwachten.

Drie jaar later, op zijn 18de, kreeg hij een motorongeluk waarbij zijn rug rake klappen kreeg. Maar na maanden revalideren is hij terug op de been. Enkele jaren later werkt hij als dakwerker. Een veel te bruuske beweging die voorkomt dat hij net niet van het dak valt is de druppel voor zijn rug die opnieuw ernstig beschadigd raakt.

Een lange lijdensweg volgt. Robert krijgt valium op voorschrift en probeert de pijn ook te stillen met drank.

Een doktersvoorschrift vindt hij nutteloos. ‘Dan moet ik er toch nog altijd om naar Nederland. Ik vind hier veel makkelijker mijn gerief!’

Maar vele valiumpillen en sloten drank later besluit hij daarmee te kappen en zich bij de wiet te houden omdat hij daarop tenminste kan functioneren.

Daarnaast krijgt hij maandelijks ketamine intraveneus toegediend. Hij ligt dan 2 dagen plat maar nadien gaat het beter. En daarbovenop neemt hij nog elke dag een pilletje morfine als extra pijnbestrijder.

‘Door de wiet kan ik tenminste eten en slapen,’ vertelt hij me. Zijn arts in de pijnkliniek en zijn psychiater staan 100% achter zijn wietgebruik. Maar een voorschrift vindt hij nutteloos. ‘Dan moet ik er toch nog altijd om naar Nederland. Ik vind hier veel makkelijker mijn gerief!’

Kwaliteit

Of hij tevreden is over de kwaliteit? ‘Absoluut’, knikt hij. ‘En het effect? Varieert dat niet te sterk?’ Hij antwoordt dat hij altijd ongeveer hetzelfde effect voelt. ‘Dus je hebt geen last van ongewenste bijwerkingen?’ vraag ik. ‘Nee, alleen als ik teveel geblowd heb dan word ik misselijk en geef ik soms over. Maar dan heb ik echt wel te veel geblowd.’

‘Is de wiet dan soms niet te straf?’ vraag ik weer. Hij zegt van niet, maar wanneer zijn dochter hem eraan herinnert dat hij soms enkele keren op een dag hetzelfde vraagt, zoals ‘wat zouden we maken om te eten vanavond?’ dan zou het wel eens kunnen dat hij met een lichter wietje ietsje beter zou kunnen functioneren, al zal de combinatie met de morfine er ook wel voor iets tussen zitten.

Geen geheim

‘Maar je piekert er wel minder door hè papa!’ Hij knikt. Het helpt hem zijn zorgen te vergeten en niet zo de hele tijd te lopen malen.

Zijn vrouw overleed vijf jaar geleden aan de gevolgen van een longontsteking. Ze leed aan reumatoïde artritis en had een heel lage weerstand. Zij rookte ook cannabis tegen de pijn, op aanraden van de arts! ‘We hebben het nooit weggestoken voor onze dochter’, zegt Robert. ‘We maakten er geen geheim van. Maar ze rookt en drinkt niet, dus zo slecht zullen we het wel niet gedaan hebben zeker?’

‘Hoe zit het met de buren?’, vraag ik nieuwsgierig. ‘Daar steek ik het ook niet voor weg! Ik neem mijn jointje mee naar buiten, je hebt mij toch gezien daarnet?’ Ik denk even na en knik, hij had inderdaad zijn jointje vast. ‘En de buurvrouw rookt zelf, je zou eens moeten weten wie er allemaal blowt hier! Zij maakt soms ook cake en brengt mij dan een stukje. Ze sukkelt ook met haar lijf!’

Ik heb mijn vaporizer meegenomen om hem er kennis mee te laten maken en hij is er meteen weg van!

‘En je familie, vinden zij het niet erg?’ peuter ik verder. ‘Maar nee gij, bij ons heeft niemand daar een probleem mee! Zelfs mijn ma niet, zij kocht vroeger zelfs wiet voor mij!’

Ik heb mijn vaporizer meegenomen om hem er kennis mee te laten maken en hij is er meteen weg van! Hij had het ooit wel al eens geprobeerd in de Checkpoint in Terneuzen, zo één met een ballon. We mijmeren even samen over de goede oude tijd van de Checkpoint en dat het toch wel jammer is dat ie niet meer bestaat.

Na enkele trekjes besluit hij al dat hij het effect beter vindt dan het effect van zijn joint. Hij wil weten waar hij zo’n toestel kan kopen en ik schrijf hem de naam van een website op.

Wietolie

Robert heeft weinig interesse in het internet, maar wanneer ik hem vertel over wietolie en cannabis-kokosolie die je niet alleen kan smeren maar ook kan opeten et cetera, beginnen zijn ogen te blinken en heb ik duidelijk zijn nieuwsgierigheid gewekt. De tijd is niet stil blijven staan, zie ik hem denken.

Ik neem afscheid en bedank hen voor de openhartigheid.

Het was bij momenten heel serieus maar toch heb ik erg genoten van het gesprek met deze hartelijke mensen, dat merk ik ook wanneer ik naar de geluidsopname luister en mezelf hoor lachen. Dit moet ik vaker doen! 😉

[openingsfoto: Antic Milos/Shutterstock, de man op de foto is illustratief het betreft niet de geïnterviewde]

(advertentie)