Topstories

(advertentie)

Op oudjaarsdag 2017 is een reus heen gegaan. Kees Hoekert, oprichter van de Lowlands Weed Company, was een volstrekt unieke figuur die zijn bijnaam ‘Grootvader van de Nederwiet’ ten volle verdient. Hij overleed op 88-jarige leeftijd in verpleeghuis De Voord in Elburg. VOC-voorzitter Derrick Bergman gedenkt hem op gepaste wijze…

Geen fietsbel

Hoekert komt uit een streng-protestants gezin en groeit op in Nunspeet op de Veluwe. Zijn vader verdient de kost als marskramer; hij gaat met koffie, thee, tabak en nootmuskaat langs de deuren. Een drugsdealer avant la lettre zou Kees later zeggen.

Al op zijn veertiende haalt Kees voor het eerst de krant. Tijdens een fietstocht heeft hij een bekeuring gekregen omdat hij geen bel op zijn fiets heeft. De kleine Kees weigert te betalen, laat de zaak voorkomen en neemt zijn fietsstuur en een stuk ijzer mee naar de zitting. “Ik heb geen geld om een nieuwe bel te kopen, ik sla op het stuur als ik moet bellen”, houdt hij de rechter voor. Die geeft hem gelijk en spreekt Kees vrij.

Boot in Amsterdam

In de jaren vijftig werkt Kees op een hele reeks scholen als leraar. Nergens blijft hij lang en altijd brandt wat hij zijn horizonkoorts noemt. Kees wil de wijde wereld in, avonturen beleven, vreemde culturen leren kennen. Zo belandt hij in 1951 in Marokko. In de kashba van Tanger rookt hij voor het eerst cannabis, in de vorm van Kif. Na drie jaar als steward op de Holland Amerika Lijn en andere schepen en een studie Romanistiek in Parijs, verhuist Kees in 1960 naar Amsterdam. Hij koopt een woonboot aan de Wittenburgergracht: De Witte Raaf. De boot zou een legendarische plek worden in Amsterdam Magies Centrum en de revolutie van de jaren zestig.

In Nederland kan je geen wiet kweken

Als zijn Franse vrouw Marie-José hem een paar jaar later verlaat en de kinderen meeneemt, gooit hij het roer om en sluit zich aan bij Provo. De fameuze rookbom die bij het huwelijk van Beatrix en Claus in 1966 naar de gouden koets werd gegooid, is op zijn boot gemaakt. Zelf gooit hij een witte kip naar de koets; het moet wel leuk blijven. Niettemin wordt hij door tientallen omstanders belaagd en achterna gezeten. Kees weet te ontsnappen door in de gracht te springen, waar hij door de politie uit wordt gevist.

Rond die tijd is Kees min of meer per ongeluk begonnen met het kweken van wiet op zijn woonboot. Zoals iedereen is hij ervan overtuigd dat je in Nederland geen wiet kan kweken. In een prachtige korte documentaire (hieronder te zien) vertelt Kees er decennia later over.

Kees: “Dan beginnen die plantjes te groeien. Dan doen ze het plotseling wel! Op een avond heb ik geoogst, gedroogd, alles. Dan denk ik: weet je wat ik doe, ik ga het toch eens proberen. Ik rook een stick, met de zekerheid ‘dat kan nooit wat worden’, en plotseling… plotseling gebeurt het. Ik sta op. Is dat waar? Kan het hier ook? Ik loop naar buiten en daar voel ik, op sloffen, de afscheidingen tussen de verschillende straattegels. Dit is een wonder! Een oliebron onder mijn aanrecht! En dan is het eerste wat je gaat denken: sssstttt, tegen niemand zeggen. Nee, denk ik: tegen iedereen vertellen. Dit moeten we tegen iedereen vertellen, want het is een wonder. Zo ben ik begonnen.”

Lowlands Weed Company

Het duurt tot 1969 voordat hij Robert Jasper Grootveld tegen het lijf loopt, de ‘Anti-Rook Magiër’ die met zijn happenings bij Het Lieverdje het grote publiciteitskanon van Provo is. De mannen kunnen het goed met elkaar vinden en richten in 1969 de Lowlands Weed Company op, kortweg LWC. Kees is directeur, Robert-Jasper adviseur. Doelstelling: iedereen moet zijn eigen wietplantjes mogen kweken. In het eerste nummer van ‘De Kabouterkolonel’ schrijven de initiatiefnemers:

“Ondanks de opiumwet zijn dit jaar in Amsterdam enkele kilo’s marihuana van verrassende kwaliteit geoogst. De L.W.C. heeft met deze oogst, die zij grotendeels zelf heeft geplant, bewezen dat een konsekwente toepassing van de opiumwet met betrekking tot marihuana onmogelijk is. De verhenneping van ons land is hiermede terug gebracht tot een simpele kwestie van tijd. De hennep-consument heeft het recht in eigen handen genomen en zaait zelf zijn marihuana uit. Over de rol die de L.W.C. hierin gespeeld heeft en nog zal spelen zullen in dit blad nog vele artikelen verschijnen. Voorlopig lijkt het ons nuttiger om te trachten een antwoord te vinden op de klemmende vraag: Hoe komt Het Groene Goud binnen ieders bereik??????”

‘De verhenneping van ons land is hiermede terug gebracht tot een simpele kwestie van tijd. De hennep-consument heeft het recht in eigen handen genomen en zaait zelf zijn marihuana uit’ – Kees Hoekert in 1969

Aan elk nummer is een envelop met een paar cannabiszaadjes geniet. “Dit zijn gegarandeerd Goede Zaadjes voor een Aanplant. Natuurlijk kunt u zelf ook zaad bemachtigen. Het blijft dan echter vaak een vraag of dit zaad wel goed is. Het beste kunt u naar een warm land gaan, om daar eenig zaad mee te nemen. Bedenk goed dat hij die zaad zaait meer zaad zal oogsten.”

Wietplantjes verkopen vanaf de boot

Om de verhennepisering van ons land verder te helpen, gaat de Lowlands Weed Company in 1971 plantjes verkopen voor een gulden per stuk, vanaf het hoofdkantoor, woonboot De Witte Raaf. Hoewel de boot tegenover een politiebureau ligt, zet Kees er een groot bord bovenop met de tekst ’45.000 marihuana plants for sale’.

De actie haalt de wereldpers en duizenden, zo niet tienduizenden mensen bezoeken de boot om plantjes te kopen. Buitenlandse bezoekers mogen 23 plantjes kopen, mensen uit de provincie maximaal tien en Amsterdammers maximaal vijf; zij hoeven immers niet ver te reizen. Elke klant krijgt kweektips van Kees en prachtige verhalen over de geschiedenis en de voordelen van hennep op de koop toe.

Een belangrijke doelstelling van de Lowlands Weed Company, het uitlokken van een proefproces, lijkt te slagen. In interviews vertellen Kees en Robert Jasper dat de LWC “terug naar de plant” wil en streeft naar “een overzichtelijke handel van goeie weed in verschillende kwaliteiten, net zoals met koffie en thee gebeurt”. Als iedereen zijn eigen planten kweekt, ontsnapt men bovendien aan het criminele circuit.

Rechtszaak leidt tot nieuwe opiumwet

Na uitstel vindt de eerste zitting bij de Amsterdamse politierechter in juni 1971 plaats. Kees krijgt een boete van 250 gulden en drie weken voorwaardelijke celstraf. Uiteraard gaat hij in hoger beroep. In zijn biografie van Robert Jasper Grootveld, ‘Magiër van een nieuwe tijd’, schrijft Eric Duivenvoorden:

“Een half jaar later, in november 1971, als het Amsterdamse gerechtshof het hoger beroep behandelt, wordt door de medewerkers van de Lowlands Weed Compagnie een hele reeks getuigen opgeroepen, waaronder de ‘stuffhond Dolf’ van de rijkspolitie, om hem te laten reageren op de partijen hennep waar de hele zaak om draait. Niet alle getuigen zijn komen opdagen. Bovendien groeit de discussie over de strafbaarheid van het bezit van gedroogde hennep het gerechtshof enigszins boven het hoofd. Het hof besluit om de hele zaak te verwijzen naar de rechter-commissaris, die een en ander nog eens nader mag onderzoeken. Sindsdien is er van die kant van justitie nooit meer wat vernomen. Pas in 1976 wordt het in de praktijk steeds vaker gehanteerde onderscheid tussen hard- en softdrugs vastgelegd met een wijziging van de Opiumwet. Het in bezit hebben van een kleine hoeveelheid hennepproducten is niet langer strafbaar.”

Cannabisverbod is bullshit

In een fraai portret van Kees Hoekert van journalist Nick Muller uit 2011, concludeert Wernard Bruining: “De Lowlands Weed Company heeft de toon gezet in Nederland. Door zich op een leuke manier te presenteren hebben ze laten zien dat het cannabisverbod bullshit is. Ze zeiden: ‘Ga naar de dierenwinkel, koop een pak vogelzaad en strooi dat in de tuin. Na een tijdje staat je hele tuin vol met hennep.’ Het is onkruid: het is er altijd geweest, het zal er altijd zijn en er is niets aan te doen.”

De Lowlands Weed Company heeft uiteindelijk zo’n vijftien jaar bestaan en Kees is tot september 2011 op de Witte Raaf blijven wonen. Zijn gezondheid was toen al ernstig verslechterd. Ironisch genoeg droeg zijn drankmisbruik stevig bij aan zijn lichamelijke en geestelijke achteruitgang. Kees Hoekert sleet zijn laatste jaren in verpleeghuis De Voord in Elburg, op de Veluwe, waar hij op 31 december 2017 overleed, 88 jaar oud…

(advertentie)