Topstories

(advertentie)

Nu we ook in Europa de straat op gaan om te protesteren tegen racisme en politiegeweld, kan het geen kwaad om stil te staan bij de racistische oorsprong en uitwerking van het verbod op cannabis.

Anslinger, racist die cannabis verbiedt

Het wereldwijde verbod op de nuttigste plant ter wereld komt uit de koker van Harry J. Anslinger (1892-1975), de eerste en langst zittende directeur van het Amerikaanse Federal Bureau of Narcotics, de voorloper van de DEA.

Anslinger was een uitgesproken racist, die in zijn even leugenachtige als succesvolle propaganda tegen cannabis steevast benadrukte dat vooral gedegenereerde en criminele buitenlanders het duivelse spul rookten. Een paar citaten van deze griezel:

‘I wish I could show you what a small marihuana cigarette can do to our degenerate Spanish-speaking residents. That’s why our problem is so great, the greatest percentage of our population is composed of Spanish-speaking persons, most of who are low mentally.’

 

‘Reefer makes darkies think they’re as good as white men. The primary reason to outlaw marijuana is its effect on the degenerate races.’

 

‘Coloreds with big lips lure white women with jazz and marijuana.’

 

‘Their satanic music is driven by marijuana, and marijuana smoking by white women makes them want to seek sexual relations with Negroes, entertainers and others.’

 

Marihuana, het ‘nieuwe exotische gevaar’

Dat woord marijuana was trouwens nauwelijks bekend totdat Anslinger en zijn vrienden bij de pers het gingen gebruiken in hun racistische propaganda. Amerikanen kenden de plant al sinds de Founding Fathers als hemp (hennep) of cannabis, de Latijnse naam. Om de plant af te kunnen schilderen als een nieuw, exotisch gevaar van buitenaf was het woord marihuana veel beter geschikt. Zo belandde marihuana ook in het Nederlandse woordenboek: Van Dale vermeldt erbij dat het pas sinds de jaren vijftig in gebruik is in ons land.

De lange arm van Anslinger reikte ver: als een maffiabaas dwong hij het ene na het andere land akkoord te gaan met een wereldwijd verbod op cannabis. Landen die bezwaar maakten kregen de vraag of ze handel wilden blijven drijven met de VS. In dat geval konden ze maar beter hun handtekening zetten.

President Nixon haat linkse mensen en zwarten

Anslinger leidde de DEA en zijn voorloper van 1930 tot en met 1962, maar ook daarna bleef racisme de rode draad in de Amerikaanse oorlog tegen cannabis. In 2016 publiceerde Harper’s Magazine een ruim twintig jaar oud interview met de toen al jaren overleden John Ehrlichman, topadviseur van Richard Nixon. Deze paranoïde racist zat van 1969 tot 1974 in het Witte Huis en lanceerde in 1971 officieel de War on Drugs.

Ehrlichman vertelt in het interview waar het destijds echt om ging. Lees en huiver: ‘De Nixon-campagne in 1968 en de Nixon regering daarna hadden twee vijanden: linkse mensen die tegen de Vietnam oorlog waren en zwarte mensen. Snap je wat ik zeg? We wisten dat we het niet konden verbieden om tegen de oorlog te zijn of om zwart te zijn, maar door het publiek de hippies te laten associëren met wiet en zwarten met heroïne en beide zwaar te criminaliseren, konden we die gemeenschappen verstoren. We konden hun leiders arresteren, hun huizen overvallen, hun bijeenkomsten opbreken en we konden ze avond na avond zwart maken op het nieuws. Wisten we dat we logen over drugs? Natuurlijk wisten we dat.’

De drugsoorlog is een hulpmiddel om discriminatie en onderdrukking van gekleurde Amerikanen voort te zetten in naam van de zogenaamde strijd tegen drugs

Wie dit leest, begrijpt dat Trump en fake news niet uit de lucht zijn komen vallen. De door Nixon en Ehrlichman verzonnen tactiek wordt nog steeds gebruikt door de Amerikaanse politie. Cannabis is een excuus om mensen van kleur aan te houden, te fouilleren en anderszins lastig te vallen.

Witte wiet

In de merendeels commerciële mega-gevangenissen zitten nog steeds honderdduizenden zwarten, Latino’s en andere minderheden vast voor kleine, niet-gewelddadige cannabis vergrijpen. Verwijzend naar de racistische wetten in de zuidelijke staten die in 1965 zijn afgeschaft, noemt Michelle Alexander de drugsoorlog ‘The New Jim Crow’. Een hulpmiddel om discriminatie en onderdrukking van gekleurde Amerikanen voort te zetten in naam van de zogenaamde strijd tegen drugs.

In de Amerikaanse staten waar cannabis legaal is, zijn het niet de slachtoffers van de drugsoorlog die hiervan profiteren, maar de mensen die er toch al nooit last van hadden. Leafly hoofdredacteur Bruce Barcott benoemt dit probleem in een lezenswaardige column, die een week na de moord op George Floyd verscheen: ‘Als je dit leest, ben je misschien een blanke Amerikaan die, net als ik, vaak de wet heeft overtreden om van cannabis te genieten. Dat voorrecht is ons gegeven door een Amerikaans rechtssysteem waarin de kaarten in ons voordeel zijn geschud.’

Speciale verantwoordelijkheid cannabisindustrie

Barcott beantwoordt de vraag waarom de cannabisindustrie een speciale verantwoordelijkheid heeft om diversiteit en sociale rechtvaardigheid in de bedrijfscultuur en regelgeving in te bouwen.

‘Het antwoord is simpel. Cannabis heeft een speciale verantwoordelijkheid omdat cannabis een speciale geschiedenis heeft. Amerikaanse wetten rond dit product zorgen er voor dat miljoenen zwarte mensen in de gevangenis belanden, dat hen banen en huisvesting wordt ontzegd en dat hun stemrecht hen wordt afgenomen. Doen alsof het anders is, is het voort laten duren van Amerika’s 400-jarige misdaad.’

Het zijn boeiende tijden.

[P.S. De citaten van Anslinger komen uit het artikel ‘Reefer Madness: The Racist Origins of Marijuana Prohibition’ van Natalie Papillion, verschenen op Medium.com

Het baanbrekende boek van Michelle Alexander, ‘The New Jim Crow: Mass incarceration in the Age of Colorblindness’, verscheen in 2012]

(advertentie)