Topstories

(advertentie)

‘t Modmeisje wil net als veel andere meisjes graag aardig gevonden worden, ook op Facebook. Alleen valt ze meestal al snel door de mand: dubbelzinnig, ongefundeerd, kort door de bocht en vooral loner pur sang. Daar weegt zelfs een bikinifoto niet tegenop.

’t Modmeisje in bikini

De meesten van jullie zijn waarschijnlijk bij deze column beland omdat jullie op Facebook een plaat zagen van mij in mijn kleine bikini. Om dit en vele andere redenen ben ik ontzettend blij met Facebook (en andere sociale media). Zo geeft het de Founding Fathers van RollingStoned de kans om hun wietwetenswaardigheden (en foto’s van mooie blowende dames) te delen met een groeiend publiek. Niet alleen in Nederland maar ook over de grens in België. En dankzij sociale media kunnen ze ook nog eens direct het gesprek aanknopen met hun lezers en vice versa.

Wat is vooral gaaf vind, is dat sociale media en blogs ervoor gezorgd hebben dat diplomaloze, vies ruikende mensen bij wijze van spreken naakt vanachter hun computer  in staat zijn florerende bedrijven uit de grond te stampen. Zónder dat ze zich daarvoor moeten inlikken bij grote, machtige bedrijven. Ik wil hier wel even opmerken dat ik het hier niet per se over de Founding Fathers van RollingStoned heb. Dat zijn weliswaar ook onafhankelijke zielen achter een computer, maar ze stinken geenszins en zijn meestal aangekleed.

Loner by nature

Gelijkertijd zijn Facebook en andere sociale media de pest voor mensen zoals ik: de loner by nature. Zo heb ik ongeveer een jaar terug, uit nieuwsgierigheid, toch maar eens een Facebook-account geopend. Daar begonnen de moeilijkheden al, want wie moest ik uitnodigen en welke uitnodigingen moest ik accepteren? Ofwel: wanneer kun je iemand eigenlijk je vriend noemen? En dan nog zoiets: wat deel je eigenlijk op Facebook? Een heleboel, bleek als ik naar mijn ‘vriendenkring’ keek. De spataderen en anusontharingen vlogen me om de oren. Ik had het er maar druk mee, met al filosofische levensvragen die Facebook bij me opriep. Zo druk dat ik nauwelijks meer tijd had om mijn echte vrienden op te zoeken.

Krijg je nauwelijks duimpjes omhoog, wat bij mij toch vaak voorkwam, voel je je gelijk het sulletjes van de klas

En dat niet alleen, dat Facebook doet ook iets akeligs met je hoofd. Als je veel likes en reacties krijgt, voel je je heerlijk. Krijg je nauwelijks duimpjes omhoog, wat bij mij toch vaak voorkwam, voel je je gelijk het sulletjes van de klas. Dat dit tot behoorlijke uitwassen (lees: schreeuwen om aandacht) kan leiden, bleek al uit al die berichten over spataderen en ontharingen. Bij mij leidde het ertoe dat ik steeds schaarser gekleed op de foto ging. Dit leverde me meer dan duizend nieuwe vrienden op. Maar die verdwenen weer zodra ze ontdekten wie ik werkelijk was: dubbelzinnig, ongefundeerd en kort door de bocht.

Nee, al met al gaf dat Facebook me een slecht gevoel. Ik kon er mezelf niet zijn. En het zorgde ervoor dat ik ook daarbuiten aan mezelf ging twijfelen. Zo kon ik voor mijn Facebook-avontuur nog ongegeneerd genieten van mijn lonerschap. Maar omdat ik al die flitsende levens van mensen op Facebook voorbij zag komen, kreeg ik zowaar het gevoel dat er iets mis met me was als ik alleen wilde zijn.

Tijd voor echte vrienden

Om dus maar te bewijzen dat er echt iets mis met me was, besloot ik iets te doen wat weinig mensen durven: mijn account opheffen. Ja, ik mis nu een heleboel, maar ik heb tenminste weer tijd voor mijn echte vrienden. En ik kan me weer oprecht verbazen over de dingen die ze me vertellen, omdat ik het niet vlak daarvoor op al Facebook gelezen heb. Maar wat ik vooral belangrijk vind: ik durf weer te genieten van mijn favoriete hobby: niks doen. Want ik hoef me niet langer druk te maken om het aantal likes dat ik krijg. Maar ja, nu jullie hier toch zijn, klik gerust op het ‘Vind ik leuk’-knopje hier beneden. 🙂

(advertentie)