Topstories

(advertentie)

’t Modmeisje heeft nooit beweerd dat ze perfect is. Of dat ze nooit iemand anders moedwillig pijn heeft gedaan. Haar kerfstok is lang en behoorlijk gevuld. Maar met de jaren is haar geweten gegroeid en daarmee haar schaamte.

Kleine Trudie pesten

Ik voelde me groot en machtig, ook al was ik nog maar tien jaar oud. Dat kwam niet alleen door het warme gevoel in mijn buik en de adrenaline die door mijn aderen stroomde. Dat kwam ook door het angstige, ingedoken wezentje dat voor me stond. Als een opgejaagd hertje keek ze om zich heen, op zoek naar een ontsnappingsroute. Maar die stond ik haar niet toe. Met mijn armen wijd sneed ik haar de pas af. Net zolang tot ik er genoeg van had en haar aan de kant schoof, zoals een verveelde kat die zijn dooie muis zat is. Ze greep haar kans en rende keihard weg. Onbewogen keek ik haar na.

Kleine Trudie, met haar viezige kleren en snotsneus die niemand kwam afvegen. Ik denk nog weleens aan haar terug. Dan voel ik weer een warme gloed in mijn buik, maar dan van schaamte, nu ik een geweten heb ontwikkeld. Als jong meisje kreeg Trudie geen kans. Niet door het ongeregelde gezin waarin ze opgroeide en niet door haar gewetenloze klasgenoten die haar kwetsbaarheid van meters afstand roken. Ik vraag me vaak af: hoe zou het nu met haar gaan? Is ze inmiddels een zelfstandige vrouw geworden, met een eigen gezin, die iedereen de middelvinger geeft? Of is ze nog altijd een slachtoffer?

Samen een jointje roken

Het antwoord op deze vraag kreeg ik min of meer pasgeleden. Ik zat in mijn buurtshop lekker ontspannen te hijsen aan mijn jointje toen een vriend van me binnenkwam. Hij had zijn nicht bij zich, een onopvallende rossige verschijning van eind twintig met alerte grote ogen. Maar ze lachte heel vriendelijk naar me toen ze samen met haar neef bij me kwam zitten. En ze bleek lief en grappig te zijn.

Met zijn drietjes rookten we een lekker jointje en kletsen wat over het leven en aanverwante zaken. Door al die pestprogramma’s die tegenwoordig op televisie zijn, kwam het gesprek op een gegeven moment op pesten. Ik vertelde gegeneerd over Trudie. De nicht verhaalde daarop, soms met een trilling in haar stem, over haar tijd op de lagere en middelbare school. Waar ze nergens veilig was en haar klasgenoten zich als bloedhonden op haar gestort hadden. Pas toen ze naar een nieuwe middelbare school overstapte, had ze rust.

Jonge kinderen belanden na een vliegtuigcrash op een onbewoond eiland, waar ze elkaar binnen enkele dagen afslachten

Nou ja, relatieve rust. Zelfs nu nog. Bleek. Want ze vertelde: ‘Als ik mijn dochtertje naar school breng en die schoolgeur ruik, raak ik bijna weer in paniek. Ik hoop niet dat ik mijn dochter besmet.’ ‘Hoe bedoel je?’ vroegen de neef en ik. ‘Pesten is erfelijk, weet je dat niet? Mijn moeder liet ook altijd over zich heenlopen. Die houding heb ik overgenomen waardoor ik gepest werd’, antwoordde ze en keek ons met grote gekwelde ogen aan. Door haar kwetsbare blik bekroop me, tot mijn eigen ongenoegen, heel even weer die hongerige roofdieren gloed. Maar omdat ik inmiddels een geweten had, schudde ik die snel van me af en weigerde ik in haar redenering mee te gaan. Erfelijk? Het slachtoffer roept het pesten dus over zichzelf af?

Mensen zijn dieren

‘In de natuur, waar het recht van de sterkste geldt, vragen de zwakkeren er misschien om om opgegeten te worden. Maar wij mensen staan daar toch boven’, zei ik hoopvol. ‘Nou’, reageerde de neef, ‘heb je ooit Lord of the Flies gelezen? In dit verhaal belanden jonge  kinderen na een vliegtuigcrash op een onbewoond eiland waar ze elkaar binnen enkele dagen afslachten. Ik wil maar zeggen…’ In stilte rookten we hierop ons jointje, alle drie verzonken in onze gedachten. Ja, dacht ik, wij mensen zijn inderdaad nog steeds dieren. Pesten toont dat in elk geval genadeloos aan. Maar laten we dan op zijn minst bij deze besluiten dat de pestkoppen de minst geëvalueerde diersoort is. En ik dacht weer aan Trudie en hoe het haar vergaan zou zijn in deze wereld vol roofdieren.

 

(advertentie)