Topstories

(advertentie)

Jawel, ook ‘t Modmeisje is een digitist die haar iPhone nauwelijks meer durft weg te leggen. Want stel je toch eens voor dat ze een echt gesprek moet voeren. Maar of ze daar uiteindelijk een beter mens van wordt? Over leeuwen, Japanners en ronde borsten…

Bungeejumpen en leeuwen temmen

Wil jij de ronde borsten van lekkere Amerikaanse studentes zien in een nat T-shirt? Wil jij bungeejumpen in een uitgedroogde rivierbedding in Australië? Of ga je liever leeuwen temmen bij een Russisch staatscircus? Met slechts enkele muisklikken kan je het meemaken, vanaf de eerste rij, ongeacht het tijdstip en de locatie. Dit dankzij de voortschrijdende digitalisering van onze samenleving. Een digitalisering die iedereen lijkt te besmetten. Zelfs mijn oma uit Hendrik Ido Ambacht heeft inmiddels een iPhone met Wifi.

Nee, om de deur uit te gaan, hoeven we de deur niet meer uit. Andersom lijkt echter ook steeds meer op te gaan: als we wel de deur uitgaan, zijn we eigenlijk niet echt meer buiten. Want als digitale zombies begeven we ons op straat, onze ogen en handen vastgeklonken aan ons apparaatje. Hopend dat niemand ons aanspreekt, bang dat we zijn om een echt gesprek te voeren. Wie om zich heen durft te kijken, snapt wat ik bedoel.

iPhone vervangt boomlange kerels

En als we ergens zijn waar het echt de moeite waard is, maken we het ook niet echt meer mee. Want alles wat we doen, moet vastgelegd en gedeeld worden. Waardoor er altijd een schermpje van ons apparaat tussen ons en de belevenis in staat. Neem een gemiddeld concert. Had ik vroeger vooral last van boomlange kerels die tussen mij en de band in stonden, tegenwoordig zijn het vooral de opgestoken iPhones die me het uitzicht belemmeren.

Het kan verkeren. Vroeger, nog niet eens tien jaar terug, lachten we nog om Japanners op vakantie in Europa. Met hun camera immer in de aanslag, zag je ze in sneltreinvaart alle toeristenattracties op de foto vastleggen om pas thuis de camera weg te leggen voor de full-blown-vakantie-experience. Maar doen we nu eigenlijk niet precies hetzelfde? Alleen dan met betere apparatuur waarmee we onze foto’s ook direct kunnen delen, zodat we anderen kunnen laten zien dat we heus nog ergens komen, al zijn we er niet echt bij geweest. En zodat we voor onszelf kunnen verbloemen dat we verworden zijn tot digitisten.

Als je elke beuk van het leven opvangt met het schermpje van je iPhone of tablet wordt het op de lange termijn helemaal niks

Toegegeven, ook ik vind het soms verdomde handig, zo apparaat als pantser tegen ongewenste zaken. Bijvoorbeeld, zo bedenk ik me nu ik deze column aan het schrijven ben op mijn iPad in de trein, om die gozer die zo creepy naar me staart effectief te negeren. Maar je kan er ook heel handig je verlegenheid mee maskeren als er juist een lekker ding in de buurt is. Of je kan er pijnlijke stiltes mee camoufleren die je vaak ervaart met die collega die regelmatig met je meereist en die je nu eenmaal niet kunt afwijzen omdat dat volgens ongeschreven sociale wetten not done is. Ook kun je met zo’n apparaatje laten zien dat je heus wel vrienden hebt waarmee je ‘praat’, al heb je de meesten uit je sociale netwerk nooit in het echt ontmoet en voel je je verdomde eenzaam.

Rauwe levenservaringen

Gelijkertijd zijn dat nu juist een paar van de rauwe levenservaringen die goed zijn voor een mens. Je wordt er… eh… mens van. Je moet af en toe klappen opvangen die het echte leven uitdeelt om tot inzichten te komen, lessen te leren, beter en wijzer te worden. Als je elke beuk opvangt met het schermpje van je iPhone of tablet wordt het op de lange termijn helemaal niks. Dan leer je nooit hoe je echt met mensen moet omgaan, hoe je anderen kunt verleiden tot een vriendschap of seks. Dan kun je het ooit echt aanraken van de ronde borsten van een Amerikaanse studente in een nat T-shirt wel op je buik schrijven. Dan word je zoiets als een Japanner die permanent op vakantie is.

(advertentie)