Topstories

(advertentie)

Ook bij ‘t Modmeisje staat de tijd niet stil. Maar ouder worden, daar doet ze niet aan. Dat anderen haar dan ook ineens met U aanspreken, jaagt haar flink op de kast. Gelukkig ontdekt ze in de coffeeshop het recept voor de eeuwige jeugd.

Geen meisje maar milf

Op een ‘goede’ dag is het zo ver, dan overkomt het je, zomaar ineens, zonder dat je het aan ziet komen, op een volkomen onverwachts moment. Dan zeggen ze ineens U tegen je. Een paar maanden geleden moest ook ik er aan geloven, op de Dappermarkt in Amsterdam. Noemde de marktkoopman me voorheen nog moppie – iets dat ik altijd behoorlijk irritant vond, maar alleen omdat ik me die arrogante attitude toen nog kon permitteren – ineens was het u en mevrouw. Ik keek de marktman geschrokken aan, kneep zowat de perzik die ik nog bij hem moest afrekenen in mijn handen fijn, en voelde de afstand tussen ons groeien. En de afstand tussen mezelf en mijn jeugd.

Ik was nog maar net van de schok op de Dappermarkt bekomen, toen ook mensen, nauwelijks jonger dan ik, tegen me begonnen te Uwen. Hoezo? Vroeg ik me wanhopig af en zocht in de spiegel naar rimpels en levervlekken. Die kon ik niet vinden, maar een gapende generatiekloof tussen mij en de jonkies werd ineens duidelijk zichtbaar. Daar lieten de jonkies ook geen misverstanden over bestaan. Met hun geUw trokken ze een hoge barrière op tussen hen en mij. En mooi dat ik aan de verkeerde kant stond. In hun ogen was ik niet langer een meisje, maar een milf of moeder de vrouw. Ook al ben ik nog altijd zo kinderachtig als de pest, ongehuwd en kinderloos.

Met een flinke identiteitscrisis zat ik een tijdje terug dan ook in de buurtshop, te lurken aan een toeter ‘waar je U tegen zegt’

Met een flinke identiteitscrisis zat ik een tijdje terug dan ook in de buurtshop, te lurken aan een toeter ‘waar je U tegen zegt’. ‘Asjemenou!’ Zei een vriend die binnenliep, ‘wat zie jij er beroerd uit.’ Dat kon ik er nog wel bij hebben. Gelukkig zei hij nog JE tegen me. Ik vertelde de vriend mijn dilemma waarop hij moest lachen. De lachrimpels doorkliefden zijn onbezorgde veertigpluskop. ‘Ach, je bent zo jong als de vrouw waarmee je slaapt’, reageerde hij praktisch. Ik zag helaas niet in wat ik daarmee kon, want ik was geen mislukte dichter annex muzikant zoals hij, die twintigjarige meisjes in bed kon krijgen. Bovendien val ik op oudere mannen.

‘In mijn cultuur is het een teken van respect als ze u tegen je zeggen. Hoe ouder je bent, hoe meer respect’, zei de Marokkaanse barjongen tegen me. ‘Wil jij geen respect dan?’ Vroeg hij, terwijl hij op de bar leunde. Zijn houding zag er ontspannen uit, maar zijn ogen keken me donker en streng aan. Ik wilde eigenlijk nee zeggen… vreemd genoeg. Ja, ik was liever jong dan dat ik respect kreeg. Maar gezien de blik in de ogen van de barjongen en het feit dat ik nog vaker in zijn coffeeshop wilde komen, beantwoordde ik zijn vraag maar met ja.

Haar grote geheim

‘Ach kind’, sprak een oud wijfie van eind zeventig, die voor haar reuma regelmatig in de shop komt. ‘In tegenstelling tot deze knakkers ken ik het recept van de eeuwige jeugd wel’ , zei ze zelfverzekerd. Ik bekeek haar dunne grijze haartjes en perkamenten huidje en betwijfelde het. Toch liet ik toe dat ze naast me kwam zitten en vertrouwd haar arm om mijn schouders sloeg voor ze me haar grote geheim ging onthullen. Ze fluisterde in mijn oor: ‘Voor je moeder zal je altijd een jong meisje blijven, hoe oud je ook wordt.’ Toegegeven, ik was beetje teleurgesteld over deze info, maar besefte wel dat er maar een oplossing was voor de U-crisis. Mijn moe en ik zijn sinds kort dan ook twee handen op een buik. En als de marktman het nu waagt om u en mevrouw tegen ons te zeggen, voelt alleen mijn moeder zich aangesproken.

(advertentie)