Topstories

(advertentie)

’t Modmeisje zit met een Marokkaanse vriend in de coffeeshop. Zoals wel vaker wordt er dan eentje opgestoken. En dan komen de ideeën als vanzelf. Al is het een hele worsteling om iets fatsoenlijks te bedenken voor Geert ‘Minder Minder!’ Wilders…

Met Ali in de buurtshop

Pasgeleden zat ik in mijn buurtshop met mijn Marokkaanse vriend Ali. Ja, het is cliché, ik weet het,  maar zo heten die gasten nu eenmaal vaak. En anders heten ze Mohammed. Daar kunnen ze verder ook niks aan doen, daarvoor moet je bij hun ouders zijn.

Mijn Ali is getrouwd en heeft twee jonge kinderen en een bloeiend eigen bedrijf dat ICT-oplossing aanbiedt. Soms vindt hij het lekker om aan het einde van een lange werkdag een jointje te roken. Net als andere normale mensen dat weleens doen. Hij knoopt dan graag een praatje aan met de mede bezoekers van de shop. Zijn Nederlands is beter dan dat van de gemiddelde Nederlander. Geen accent te bekennen. Alleen als hij kwaad is, zo merkte ik die middag.

De Venlose Vuilspuier

Het was vlak na de gemeenteraadsverkiezingen. Omdat de shophouder een politieke junk is, stond de televisie de hele dag aan op het nieuws. Daar stond ie dan, de Venlose Vuilspuier, tussen zijn achterban: mensen die nog het meeste weg hadden van hysterisch fanatieke voetbalmoeders en louche autoverkopers. ‘Minder Marokkanen!’, riep Wilders zonder gene. Het aggenebbis om hem heen klapte en joelde instemmend.

Ali, normaliter de rust zelfde, verslikte zich bijna in zijn kruidenthee. ‘Word ik hier weer ongewild met die clown geconfronteerd!’ Ali spuugde zijn woorden, die waren gepaneerd in een dik Marokkaans-Nederlands accent, er bijna uit. Zo woedend was hij. De zogenaamde relativering van Wilders (achteraf) dat hij het alleen over criminele Marokkanen had, hielp de zaak niet.

Ali, Mohammed en ik besloten in de geest van Wilders een White Widow te rollen en roken

‘Waarom word ik aangesproken op het criminele gedrag van andere Marokkanen? Ik ben daar net zo min verantwoordelijk voor en heb daar net zo min mee te maken als jij’, zei Ali en keek me daarbij haast smekend aan. Ik knikte, want hij had gelijk. Een andere Marokkaan, die net de shop in liep en Mohammed heette (ja sorry, maar dat was gewoon zo) begon zich met het gesprek te bemoeien:  ‘Mijn kleine broertje weet niet beter dan dat hij later een crimineel wordt. Want zo wordt ie nu al bekeken. Dit soort uitspraken maken het er niet beter op.’

Het was duidelijk: we moesten iets bedenken om Wilders te stoppen. Omdat we wel vaker briljante protestideeën kregen tijdens het blowen besloten Ali, Mohammed en ik in de geest van Wilders een White Widow te rollen en roken. De ideeën vlogen al snel over tafel. Wilders vergelijken met Hitler schoten we gelijk af. Dat hadden anderen al gedaan en hem daarmee alleen maar munitie gegeven. Ook het idee om een rap te maken waarin Wilders doodgeschoten werd, haalde het uiteindelijk niet. Los van het feit dat niemand van ons kon rappen, vonden we dit toch wat te ver gaan. Aangifte doen dan? Tja, hij zou er toch wel weer mee wegkomen.

White Widow

Terwijl we onze White Widow inhaleerden, kwamen we er niet uit. Op de televisie werd de uitzending met Wilders en zijn Marokkanen-issue herhaald. Daar stond ie dan, met zijn gekke haar, curieuze uitspraken en vreemde volgelingen. Misschien lag het aan onze White Widow maar Ali, Mohammed en ik moesten ineens keihard lachen om die mafkees uit Venlo. Tussen het lachen door keken we elkaar aan en voelden een enorme verbroedering. Waarna we opnieuw in lachen uitbarstten.

(advertentie)