Topstories

(advertentie)

Het land is de afgelopen weken opgeschrikt door een ramp die heel Nederland in rouw heeft gedompeld. ‘t Modmeisje vraagt zich af of ze mee moet rouwen. Of dat ze trouw moet blijven aan zichzelf en alleen moet janken als ze het echt meent.

Inslaan als een bom

Toen ik twee weken terug ’s avonds thuiskwam, vond ik een overlijdenskaart van mijn buurman in de brievenbus. Toen ik vijf minuten later de televisie inschakelde, zag ik in het nieuws dat er een passagiersvliegtuig met bijna tweehonderd Nederlanders was neergeschoten boven de Oekraïne. Tijdens diezelfde nieuwsuitzending werd me verteld dat Israël een grondoffensief was gestart. Hoe ik me voelde die avond? Ik was woedend en verdrietig…vanwege de kauwgum op mijn broek.

Dit heb ik vaker grote gebeurtenissen en rampen die bij anderen inslaan als een bom. Ik registreer het wel en weet dat er iets heel ergs aan de hand is, maar ik voel het op dat moment niet. Ik heb gelukkig nog net genoeg gevoel in mijn donder om te schrikken van deze gevoelloosheid en om me schuldig te voelen. En om me af te vragen: waarom?

Mijn poesje Wietie

Misschien omdat de afstand tussen mij en het drama te groot is? Meestal – gelukkig? – voltrekken rampen zich kilometers verderop. Misschien omdat ik juist te gevoelig ben en me daarom afsluit voor dood en verderf? Of misschien omdat gewoonweg gevoelsarm ben geboren? Maar waarom was ik dan ontroostbaar toen mijn poesje Wietie vorig jaar overleed? En waarom huilde ik wel toen Jaapie, een bejaarde man die zijn dagen in de buurtcoffeeshop sleet om zijn eenzaamheid te ontvluchten, uiteindelijk toch nog alleen stierf en pas na twee weken gevonden werd?

Ik wist die donderdagavond even niet hoe ik me voelde en wat ik vond. Een doodzonde natuurlijk, in deze meningencultuur waarin wij tegenwoordig leven

Maar wellicht komt het wel door die tsunami aan info en vooral meningen die via het nieuws en sociale media loskomen als er iets van grote omvang gebeurt. Iedereen vindt zo snel iets en voelt zo snel wat, en deelt dit ook direct met de wereld, dat het lastig is om voor jezelf uit te maken hoe je er zelf eigenlijk in staat. Waardoor je eigen gevoel, excusez le mot, doodslaat.

Zo riepen mensen direct om een jaarlijks terugkerende nationale herdenkingsdag voor de vliegrampslachtoffers en vond iedereen de Israëliërs klootzakken. Ik wist die donderdagavond daarentegen even niet hoe ik me voelde en wat ik vond. Een doodzonde natuurlijk, in deze meningencultuur waarin wij tegenwoordig leven. Je moet direct je mening klaar hebben, want elk moment kan er een camera in je gezicht geduwd worden en elk moment moet je bereid zijn een statusupdate op Twitter en Facebook te liken of delen. Heb je even geen idee, dan tel je niet mee. Wie voelt zich niet onder druk gezet iets te voelen en vinden?

Beter oprecht janken

In de nacht van die gedoemde donderdag, een joint later, wist ik wel wat ik vond en voelde. Het was okay dat ik niet meteen meeging in de collectieve rouw. Je kan niet om elke tragedie huilen, anders zit je de hele dag te janken. Bovendien kun je beter oprecht janken. Maar vooral: het is niet erg om soms niet meteen iets te voelen of te vinden. Dat is zeker geen ramp.

(advertentie)