Topstories

(advertentie)

Het loserdom blijkt nog helemaal niet zo slecht uit te pakken voor ’t Modmeisje. Sterker, ze haalt zich er zelfs de jaloezie van haar vrienden mee op de hals. Wie had dat gedacht?

Altijd naar school…

Mijn woonruimte is een oude middelbare school. Om precies te zijn een oud wiskundelokaal met een hoog plafond en hoge ramen die uitkijken op een idyllisch binnenpleintje vol groen. Hier staarden vroeger ongetwijfeld heel wat dromerig alfa leerlingen naar buiten tijdens de les. Ik woon hier nu al vijf jaar. Nooit gedacht dat ik nog zo veel tijd op school en vooral in een wiskundelokaal zou doorbrengen. En met zo veel plezier. Het is antikraak, dus ik kan er wel elk moment uitgetrapt worden. Net als op een echte middelbare school dus.

Vaak vragen mijn vrienden of het niet eens tijd wordt voor een echte woning. ‘Een echte woning, eentje met een dak erop en een toilet?’ vraag ik dan een beetje pesterig. Want ik weet wel wat ze bedoelen. Ze bedoelen een koopwoning. Het ideaal waar mijn generatie nog mee opgegroeid is. Al onze ouders hebben koopwoningen. Logisch ook, want bakstenen waren in de tijd dat zij kochten nog hetzelfde als goudklompen. En hoewel de huizenmarkt inmiddels is ingestort, is het moeilijk voor veel van mijn leeftijdsgenoten om dit ideaal los te laten.

Iedereen een koopwoning

Ook voor mij hoor, want ook mijn ouders hebben hun pensioentje veilig gesteld met een koophuis. Ik heb mij dan ook lange tijd best geschaamd voor het feit dat ik nog antikraak woon. Want het is zo grillig, zo zonder verplichting, zo loserig. Zeker nu steeds meer vrienden de stap zetten richting een koopwoning. Stralend ondertekenen ze hun koopcontract, eindelijk echt volwassen en zelfstandig! Om daar vervolgens natuurlijk met studentikoze hoeveelheden champagne op te proosten.

Ik heb misschien geen bakstenen, maar wel mijn vrijheid. Een groot bezit in deze dagen

Maar naast champagne consumeren veel van mijn vrienden ook regelmatig een jointje. Zoals velen van jullie weten een waarheidsserum bij uitstek. Waardoor ik inmiddels weet wat er nu echt achter die muren van dat koophuis gebeurt. Zo zat ik in de buurtshop met een bevriend stel, zij werkzaam in de communicatie en hij accountant en trotse bezitters van een koopappartement. Ze hadden het helemaal gemaakt, maar toch ontevreden gezichten.

Na diverse hijsen aan onze joint ging hij los: ‘Ons appartement is te duur. Een gouden kooi waar we niet uit kunnen ontsnappen. Geen van ons kan minder werken, anders kunnen we de hypotheek niet betalen. En god verhoede als een van ons zijn baan kwijtraakt. Moeten we bij onze ouders aankloppen. Hoezo zelfstandig en onafhankelijk van je ouwe lui?’

Het dertigersdilemma

‘Het enige voordeel’, haakte zij aan,’is dat het dertigersdilemma voor velen van ons in een klap opgelost is. Want dilemma impliceert een keuze. Die hebben we niet meer sinds we onszelf klem gezet hebben in onze te dure, onverkoopbare koophuizen.’

Ze keken mij allebei jaloers aan. ‘Jij hebt het toch eigenlijk best goed voor elkaar. Met je antikraak’, verzuchtten ze. Inderdaad, dacht ik toen. Ik heb misschien geen bakstenen, maar wel mijn vrijheid. Een groot bezit in deze dagen. Maar dat zei ik natuurlijk niet hardop. In plaats daarvan reageerde ik met de verstandigste opmerking die ik op dat moment kon bedenken: ‘Hier, neem nog een trekje.’

 

(advertentie)